Management by klooiing around

Het dipje in de economie heeft gezorgd voor een  kaalslag onder de duur bepakte mannen met lease auto die altijd zo fijn pal achter u stonden als manager. Wat was het begin jaren negentig toch fijn. In de booming economie waren er vele managers die de werkdruk even niet aan konden en niet snapten waarom iedereen binnen het bedrijf niet meteen een luid hoera deed klinken als we weer eens gingen van matrix naar lijn of de bedrijfsvoering deden kantelen.

Na veel gepeins kwamen we erachter dat al dat werkvolk gewoon niet wil veranderen. Na de zoveelste zinloze email aan het personeel gingen we te rade in de gele gids en vonden we dure bureaus met consultants en coaches, of nog beter, excellerende oude topmannen uit het bedrijfsleven die hun wijsheid tegen een ruimte vergoeding kwamen delen.
Maar toen zette de kaalslag in en vlogen alle dure externen de straat op. Opeens moest er gewoon gewerkt worden of anders donderde je maar op. Maar, de economie trekt weer aan en de coaches kruipen uit de donkere spelonken waar ze zich schuil hebben gehouden. Nu staan ze weer te dringen om u feedback te geven over uw eigen gedrag. Ook sportmannen en vrouwen wiens carriere aan de top voorbij is worden daarbij genadeloos ingezet als marketing instrument.

Het kan en mag weer, als manager toegeven dat je eigenlijk een watje bent zonder ruggengraat die via ellebogen-werk te snel is gepromoveerd. En als 80 uur per week werken nog niet helpt is een telefoontje genoeg voor de Henk-Jan-Jorissen om u bijna voor niks de spiegel te komen voorhouden.

Ondertussen kruipt een soort manager omhoog die wars is van al die poeha. Deze gruwel is voor de management consultants wat zonlicht is voor vampiers, dit soort mensen leert namelijk door aankloten wat werkt en niet werkt !
Dit soort manager solliciteert zomaar op functies waar ze geen verstand van hebben maar aangezien ze van nature leiderschap en gezag hebben doen de mensen toch wat ze zeggen. Via verborgen geuren, hormonen en lichaamstaal worden de meest elementaire hersengedeeltes aangesproken die nog ingesteld zijn op de kudde. Zonder na te denken doe je gewoon zomaar wat zo'n figuur zegt.

Zijn ze perfect dit soort leiders ? Nee verre van dat, maar ze weten razendsnel te leren van fouten en geven ook hun ondergeschikten het gevoel dat een fout maken moet kunnen, als het maar meteen de laatste keer is. Ze zijn ook meester in het brengen van structuur in chaos. Door zo aan te klooien op basis van heldere structuren en verantwoordelijkheden weet al snel iedereen waar ze aan toe zijn en wat er van ze verwacht wordt.
En als het dan eens nodig is door te bijten en zelfs vrije tijd op te offeren doen de werknemers dat zonder morren. Indien het dan toch mis gaat zijn dit soort managers dan als goed leider niet te beroerd de schuld volledig naar zich toe te trekken. Dit staat in schil contrast met het andere soort manager die zich meteen verschuilt achter zorgvuldig bewaarde memo's die zeggen: 'het was niet mijn beslissing maar van die andere afdeling of baas'.

Uiteindelijk draait leidinggeven om beslissingen nemen en vreemd genoeg neigen vele moderne managers ernaar dit juist niet te doen. Men wil de eigen loopbaan niet de nek omdraaien door beticht te worden van een verkeerde beslissing. Het klinkt vreemd maar ik heb vele topmanagers naar boven zien schuiven via de geleidelijke weg van beslissingen ontlopen en zichzelf indekken. Vaak zijn er immers geheime netwerken van wijze mannen die bepalen wie doorstroomt of niet. Heel af en toe krijgen we in een glimp hun werkwijze te zien als gelijk een schaakspel een speler wordt opgeofferd tijdens een schandaal binnen een bedrijf, om een zogenaamde golden boy (of girl) via een tijdelijk zijspoor veilig te stellen.

Leuk is het dan ook als via een onoplettendheid een zogenaamde dissonant het per ongeluk voor het zeggen krijgt. Meestal heeft deze zich koest gehouden en door wat apentrucjes te laten zien en op zijn tijd heeft zij/hij de waakhonden weten te omzeilen bij zijn weg omhoog. En dan opeens staat hij daar bovenaan en begint tegen de zin van commissarissen of aandeelhouders de koers van het bedrijf radicaal om te gooien. Hier en daar gooit hij wat rotte appels uit het bedrijf en snijdt flink in wat voorheen core-business was en dus de heilige status van kroonjuwelen had verworven.

In paniek probeert men de schade beperkt te houden maar als de bedrijfsresultaten omhoog schieten heeft men een probleem. Via de weg van geleidelijke wegpesten probeert men soms dan een kloof tussen hem en het bedrijf te kweken zodat -verschil van commercieel inzicht- een fraaie reden is voor een vroegtijdig uit elkaar gaan. Lukt het niet dan gaat men hem de hemel in prijzen. De besten gaan immers vaak als eersten weg.