De meesten onder ons kennen het begrip 'zilverrug'. Binnen een gorilla-gemeenschap is er doorgaans een, de onbetwiste leider, die af en toe uitgedaagd wordt. De uitdager heeft ruwweg twee toekomstscenario's: hij wordt de nieuwe 'zilverrug', het nieuwe gezicht van de groep, of een eenzame aftocht is zijn lot. Een treffende metafoor voor hoe wij, mensen, vergeten zijn wat leiderschap is: gewoon, de aap met de meeste (zeggings-)kracht wint.

Tegenwoordig wil iedereen manager worden, althans, veel mensen die ik ontmoet. Erg veel zelfs, tenzij we niet langer geloven in een soort van evolutionaire gelijkmatigheid. Want, toch typisch dat onze verre voorouders het nog moesten doen met die ene zilverrug en nu iedereen denkt leiding te kunnen geven. Hebben wij ons dan zo rap ontwikkeld?

Eerder lijkt sprake van een DNA-foutje, met een dankbare spin-off voor de opleiders en coaches in dit land. Het zijn vooral managers die op training gaan, een coach nodig hebben, voortdurend twijfelen of dit hun roeping wel is, et cetera.

De gemiddelde manager stoeit stug met zijn DNA-weeffout: blijkt telkens weer geen leider, voldoet braaf aan de roep van de organisatie, is gevoelig voor spiegels en kraaltjes, matig in staat op een natuurlijke wijze een groep mensen te binden en/of enthousiasmeren.

We moeten terug naar de kern, zoals de evolutie het bedoeld heeft: een enkeling is geschikt voor deze roeping, een enkeling is in staat succesvol leiding te geven. De rest, tja, die rommelt wat aan, maakt meer kapot dan het oplevert, kost veel geld en wordt na verloop van tijd toch vervangen.

Ik beweeg me vrij intensief op het vlak van management/leiderschapsvraagstukken. En stel vast dat het evolutie-beginsel nog steeds geldt. Hoe verklaar ik anders het gepruts van nu?
Waar vroeger een enkele aap geschikt was leiding te geven, geldt dit nog steeds. Alleen zijn wij mensen de tel kwijt geraakt...