Het is weer tijd om “wij” te zeggen. De recente verkiezingsleus van Obama: “Yes we can”. “De wij-economie”, het nieuwste boek van Willem Vermeend en onderzoeken die uitwijzen dat bedrijven medewerkers ontslaan die teveel met zichzelf en hun eigen carrière bezig zijn(KPMG, 21-09-2009). Het zijn aanwijzingen dat we toe zijn aan een omslag. Weg van het IK-tijdperk en richting een samenleving waarin mensen wij durven zeggen.
Wij-zeggen vraagt wat van mensen: Verbinding met elkaar aangaan. In woorden en daden zorgzaam zijn voor elkaar. Niemand uitsluiten maar de dialoog aangaan. Kritisch zijn op eigen gevoel, denken en aannames als het gaat om het nemen van beslissingen of het vellen van oordelen. Niet het eigen belang voorop zetten maar het belang van het collectief. Minder assertief en meer coöperatief. Wij-zeggen is een levenshouding die het hele leven beïnvloedt. Op alle plekken in de samenleving en zeker ook in het werk. Het vraagt van leidinggevenden om het belang van de medewerker te bewaken. Het vraagt van medewerkers om iets meer te doen dan gevraagd. Daarmee komt het woord opoffering weer terug in de Nederlandse taal. “Geen zin? Dan maak je maar zin.” zou mijn moeder zeggen.
Is het zo simpel? Ja, het is zo simpel. Bijvoorbeeld: Ouders klagen dat ze niet meer aan zichzelf toekomen (Ik-geredeneerde opmerking) Simpel: Leer de tijd dat je met dingen voor je gezin bezig bent te zien als iets wat je wilt, en niet iets wat moet of een last is. Leer dat anderen ruimte geven, ook voor jou ruimte oplevert. Zorg ervoor dat je partner af-en-toe iets voor zichzelf kan gaan doen. Laat je kinderen zo los als bij hun leeftijd past. Houdt op met alles onder controle te willen houden. Controle is een illusie.
Klinkt dit soft in uw oren? Probeer het eens een dag dan piept u wel anders.
Wil Princen
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Met een toevoeging.
Zonder "Ik" geen "Wij".
Inderdaad is er shift naar een WIJ-tijdperk. uik denk dat dat inderdaad zo is.
Dat betekent overigens niet het loslaten van het individualisme, noch het ondergedompeld worden of blijven in ultiem dienaarschap of opoffering.
WIJ veronderstelt een wederkerigheid, die verder gaat dan "het moet maar", of "dan maak je maar zin". Het veronderstelt er samen voor gaan, samen aan werken, vanuit ieders eigen en de gezamenlijke positie, belangen, wensen, mogelijkheden en ga maar door.
WIJ veronderstelt (onder andere) een keuze, een wil, om jezelf (het IK) .. in .. het WIJ te plaatsen. Dat kan heel goed vanuit een opstelling die jezelf aangaat. "Zit je zelf niet goed in je vel, dan kan je er ook niet zijn voor anderen" wordt wel gezegd. Heel waar. Ook in het WIJ begint het -voor een deel- bij het IK en bij DE ANDER.
Het is dus niet of/of, maar en/en. Je mag best tijd voor jezelf nemen, zolang dat in balans is met de tijd die je aan/voor anderen geeft. Net zoals je inderdaad de ander wat tijd voor zichzelf moet geven.
Overigens ben ik ervan overtuigd dat er voor een ander zijn heel veel invloed heeft op hoe je over jezelf denk en of je lekker in je vel zit. Een goed gevoel over jezelf is niet te koop maar kan je door iets voor een ander te doen wel stimuleren. Er zijn el mensen die iets voor een ander doen en daar per ommegaande iets voor terugverwachten. Dat gaat mis. Het gaat volgens mij inderdaad (zoals hierboven al staat) om er samen voor gaan en er samen aan werken.