Het zijn roerige tijden in het publieke domein. Wendbaarheid is belangrijker dan ooit. Want we moeten sneller dan vroeger inspringen op de veranderingen in onze samenleving. Domweg omdat onze maatschappij dat van ons vraagt! Denk maar eens aan het vraagstuk van digitalisering. Waarin we als overheid onze dienstverlening anders toegankelijk moeten maken. Sneller. Gebruikersvriendelijker. Maar ook betrouwbaarder. Want het elektronisch bankieren of het digitaal shoppen heeft ons als afnemer verwend gemaakt. En heeft ervoor gezorgd dat we gewend zijn geraakt aan deze vorm van slagvaardige dienstverlening. Gebaseerd op moderne uitgangspunten.

Wendbaarheid: digitalisering en ICT

Denk aan het eenmalig registreren van gegevens. Die de klant of gebruiker dan wel zelf invoert. Selfservice dus. Waar het zijn of haar verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat die gegevens ook daadwerkelijk kloppen. Uiteraard gekoppeld aan de interne bedrijfsprocessen. In veelal vanuit virtuele ketens. Maar ook systemen die lenig zijn. Flexibel. Met een scheiding tussen know, flow en share. Om zo met bouwstenen een passend geheel te maken. Zo veel als mogelijk uiteraard met standaard software. Geënt op een fundamenteel andere wijze van werken. Natuurlijk geredeneerd vanuit de klantjourney. Middels bijvoorbeeld verantwoord vertrouwen. Maar ook gebaseerd op andere kostenpatronen. Zonder die ontzettende kostbare beheerslasten natuurlijk. Van die ingewikkelde legacy achtige spaghettisystemen. Total cost of ownership dus waarbij we niet alleen kijken naar de ontwikkelingskosten, maar naar de integrale kosten over de gehele lifecycle van dat product. Kortom: we zijn op dat terrein volop in beweging! En zetten flinke stappen voorwaarts.

Wendbaarheid: anders werken en HRM

Maar dat is slechts één punt van onze verandertaart. Wel een hele dominante overigens. Maar er zijn nog andere onderdelen die smeken om een forse transitie. Een bed dat eens flink opgeschut (en opgefrist) moet worden.

Want digitalisering betekent in de regel ook dat systemen delen van het huidige handwerk gaan overnemen. En dat we dan hele andere competenties nodig hebben om de processen goed ingeregeld te krijgen. En te houden natuurlijk. Juist hier wringt de schoen behoorlijk. Want op dit vlak worden we nog steeds geconfronteerd met een woud aan starre regels. En ingewikkelde procedures. Die die noodzakelijke wendbaarheid behoorlijk in de weg staan. Denk maar eens aan het verstikkende last-in-first-out principe. Dat mensen beloont voor het feit dat ze lekker lang blijven zitten. Op diezelfde stoel wel te verstaan. Met een zekerheid dat deze veranderwind ook wel weer zal overwaaien. Zoals ook veel van die vorige winden overigens! Of het feit dat je moet krimpen maar tegelijkertijd ook moet investeren. In hele andere competenties. Al was het maar om te voorkomen dat externen de innovaties voor hun kap nemen. Zoals dat nu frequent gebeurt.

Kort & goed: de vereiste wendbaarheid waar iedereen -en niet in de laatste plaats de politiek- terecht de mond van vol heeft, schreeuwt om vernieuwing van de spelregels om de mobiliteit te stimuleren. Met de parameter talent voorop natuurlijk. En zeker niet de lengte van je dienstverband. Maar ongetwijfeld zal dit punt prominent bij onze formateurs op het netvlies staan!