Veel vrouwen willen geen manager zijn

Je telt pas mee als je ergens leiding geeft. En je telt pas echt mee als je ergens eindbaas bent. Zo is de wereld geschapen en zo zal het zijn tot het eind der tijden. In dit bevroren wereldbeeld is het hoogste doel dat je chef wordt. Veel mannen voelen zich door dit imperatief aangesproken en werken zich het hoempa om op het pluche te komen.

Het vraagt heel wat zelfopoffering en zelfverloochening. Veel werken zonder voor uitslover uitgemaakt te worden, aandacht trekken zonder uit de pas te lopen, initiatieven nemen zonder risico te lopen, nou ja vul maar aan. En dat jaren achter elkaar.

Wie het beloofde land bereikt, merkt al snel dat de melk en honing zijn uitverkocht. Het blijkt een woestijn waar collegialiteit en effectiviteit meestal luchtspiegelingen zijn. Maar wie gaat liggen, is verloren en dus trekken ze verder en verder. Ondertussen  spreken ze zich moed in: “Die rode gloed in de verte, daar moeten we zijn, dat is pas lekker pluche, mooier, dikker en hoger dan dat van ons. Vort!”

Laten we het zo zeggen: je moet er maar zin in hebben. Vrouwen blijken daar vaak niet zo’n zin in te hebben.

Omstanders vinden dat een slechte zaak. Politici, vakbonden, headhunters en ook vrouwen die hoge baas zijn (of willen worden). Ze vinden dat vrouwen zichzelf te kort doen. Ze spreken hun talenten niet aan. Ze maken zich financieel afhankelijk van hun partner. Het is niet goed voor mens en samenleving want vrouwen zijn zoveel verbindender dan mannen. En ze laten zich misbruiken door de mannen die veel uren willen maken om chef te worden, en door al die instituties zoals scholen die niet zonder het vrijwilligerswerk van vrouwen kunnen bestaan.

Het is aan dovevrouwsoren gericht. Driekwart van de werkende vrouwen heeft een niet al te grote parttime baan, is daar content mee en heeft vaak gewoon geen zin om de extra mile af te leggen naar een leidinggevende functie.

In mijn argeloosheid heb ik altijd gedacht dat dit een verworvenheid was van onze welvarende samenleving en een bewijs dat een mens zelf mag beslissen over zijn of haar leven.

Niet dus. De vrije wil is uit. De deeltijdwerkende vrouw is slachtoffer, ze wil eigenlijk meer, maar ze krijgt de kans niet. De gevestigde orde is een onneembaar bolwerk. Dus moesten er quota komen die vrouwen met voorrang op het hoogste pluche zouden zetten. De schitterende gloed die daarvan zou uitgaan, zou de voor andere vrouwen geblokkeerde toegangswegen naar de top open gooien. En onvermijdelijk zouden ook de tussenstations langs die wegen, leidinggevende functies van allerlei snit, als vanzelf voor hun vrijvallen.

Over luchtspiegelingen gesproken! Maar de mislukking werd geweten aan het vrijblijvende karakter van de quota. En dus worden die quota vanaf 2021 bindend.

Een tijdje geleden had ook het old boys network het gedaan, maar sinds de meeste captains of industry zich als ware bekeerlingen over de vrouw als zeldzaam begenadigd leider uitlaten, telt dat niet meer mee.

In afwachting van de komst van het paradijs is door het Sociaal Cultureel Planbureau recent een onderzoek gedaan naar de doorstroom van vrouwen en mannen naar leidinggevende functies. Het rapport haalde de media nauwelijks en dat is ook logisch, want er staan vrijwel niets nieuws in.

Wil je chef worden, dan moet je hard werken en veel overwerken, minstens een dag of vier, maar bij voorkeur full time. Mannen willen dat wel en vrouwen niet. Ik generaliseer, maar dat is wel de kwintessens.

Daar gaat je slachtofferverhaal!

Ik houd er rekening mee dat fanatieke lobbyisten nog wel een paar dwangmaatregelen weten te bedenken, maar het zal weinig veranderen. Veel vrouwen willen gewoon niet.

En gelijk hebben ze.

In de eerste plaats is leidinggeven vaak ontzettend zwaar en tijdrovend. Nooit ben je klaar, vaak krijg je op je kop en je salaris per gewerkt uur is lager dan toen je nog gewoon medewerker was. Belangrijker nog: het bepaalt vaak op een heel eenzijdige manier je leven. Vrouwen hebben dat in de gaten en trekken daar anders dan mannen en een aantal topvrouwen hun conclusies uit.

In de tweede plaats komen steeds meer organisaties tot de ontdekking – voor de meeste medewerkers is dat oud nieuws – dat er niet zoveel leidinggevenden nodig zijn. Of beter, dat er nu veel te veel zijn en dat bedrijf en medewerker er enorm op vooruit gaan als het management wordt geminimaliseerd.

Vooral dit laatste punt wordt bijna nergens geagendeerd. U en ik begrijpen wel waarom.

Politici, vakbonden, headhunters, bekeerde captains of industry en boze hoge vrouwen moeten zich eens afvragen waar ze mee bezig zijn. Ze trekken aan een dood paard en als het toch beweegt, dan draaft het naar veelal overbodige functies.

Hou ’s op.

Paul Verburgt

PS: Het zou overigens erg mooi zijn als vrouwen wat meer uren zouden maken. Veel tekorten zoals in het onderwijs en de zorg zouden als sneeuw voor de zon verdwijnen.