Afgelopen vakantie hebben mijn vriend en ik doorgebracht in Egypte. Een geliefde vakantiebestemming. We waren de laatste dagen in Cairo. Een heerlijke stad, en met miljoenen inwoners 24 uur per dag een heksenketel.
De hele dag toeterende auto’s, bussen, vrachtwagens en taxi’s. Op de 8-baans brug over de Nijl rijden de auto’s 12-dik naast elkaar. Niet met een slakkengangetje, maar vol gas. Rode stoplichten betekenen hoogstens dat je even moet opletten. En de locale verkeersagent geeft zelfs een waarschuwende vinger als je onnodig voor een rood stoplicht stopt. De claxon is er om de anderen te laten weten waar je bent. En er gebeuren geen ongelukken. Elke rijder heeft een 6e zintuig. Het adagium is doorrijden, zo hard en zo snel mogelijk. Complete anarchie op de weg, maar het lijkt paradoxaal genoeg ook te werken.
Ik moest weer aan Cairo denken toen we op een zonnige dag naar het strand reden. De laatste 15 kilometers vergden bij een uur. En niet omdat het nu zo druk was. Het duurde vooral lang vanwege de vele rode stoplichten, verkeersdrempels, 30 km zones en die agent met lasergun achter die boom. De vraag is of al die strenge verkeersregels en –regelaars niet juist de oorzaak zijn van al het oponthoud.
De Cairo paradox biedt interessante perspectieven. Meer laissez-faire en minder regels? Leidt dat tot een betere benutting van onze infrastructuur? En dan de verkeersregels vasthouden om te voorkomen dat het recht-van-de-sterkste de norm op de weg wordt. Beetje eng? Misschien wel. Maar het is net als vroeger toen je het ook leuk vond om met losse handen te fietsen…
Voor wie eens wil meedenken over slimme logistieke oplossingen: op donderdag 15 en vrijdag 16 november 2007 vinden voor de veertiende maal de Vervoerslogistieke werkdagen (VLW) plaats in het Vlaamse Grobbendonk. Meer informatie: www.waltherploosvanamstel.nl of www.vervoerlogistiekwerkdagen.org .
Wellicht tot ziens in in Grobbendonk!
Prof. Dr. Walther Ploos van Amstel
Nederlandse Defensie Academie
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Regelgeving heeft zelden het doel van doelmatigheid voor ogen, maar omvat eerder een langzaam uitdijend stelsel van risicomijdende gedragsregels.
Uitgebreid onderzoek naar de snelste vorm van in- en uitstappen bij vliegtuigen: rendum & zelfsturend
Snelste vorm van verkeersverwerking: rendum zelfdenkend rotonde
Snelste vorm van anything is in 90% van de gevallen : rendum zolang er gecontroleerde beheersing is van het systeem (bij paniek valt het stil)
Snelste vorm van logisteke fabriekorganisatie, de helft minder mensen (lean) en de helft minder regels en wel zelfsturend denken
De toename van de filedruk (frequentie & lengte km) is NIET evenredig aan de toename van de filetijd, die is minder snel gestegen door het adaptief vermogen van leren filerijden.
Vanuit een toekomst gerichte visie is echter het durven loslaten van regels een onmogelijke opgaaf als we dat willen overlaten aan een ambtelijk systeem dat van nature beheerst wordt door mensen die risicomijdend zijn en die hun brood verdienen met het verzinnen van regels.
Kortom 1: de term paradox suggereert een tegenstrijdigheid die er niet is. Elke regel die niet uit is op doelmatigheid, verstopt het zelfdenkend mechanisme/organisme van de samenleving.
Kortom 2: Elke extra regel aan elk systeem zou alleen mogen worden toegelaten onder de conditie dat twee andere regels worden geschrapt. Ofwel het systeem moet zelfschonend worden
Kortom 3 : Een toekomstige samenleving moet een ander mentaal beeld (beleifconstruct) van risicobeheersing ontwikkelen. De Cairo (en in mijn identieke beleving in libanon) mentaliteit dat een verkerslicht alleen iets moet regelen als er iets te regelen valt is juist véél beter. Wij staan als idiote Nederlanders midden in de nacht stil voor een rood stoplicht terwijl er geen kip op de weg is. Wie houdt wie voor gek.
Het is wetenschappelijk een fundamenteel principe om te streven naar eenvoud. Het zou ook (weer) een maatschappelijk recht moeten worden.
Met vriendelijke groet
Rob Chömpff
mijn reactie op de cairo paradox, ik ben er zelf ook geweest dit jaar, fantastisch om mee te maken dat het systeem beinvloed wordt. Regels zijn er om gebroken te worden, voetgangers banen zich een weg door het drukke verkeer en dit wordt getolereerd.
Alle bevindingen van Rob zijn verhelderend, ik ben zelf van mening dat we hier iets mee moeten. Betere verkeerslicht systemen. variabele maximum snelheden op de snelweg etc.
De vraag is echter: is het haalbaar?
Met vriendelijke groet,
Wim Gijsbers
(PS. ik heb het daarom gisteren in een eerdere reactie een 'flutverhaal' genoemd. Maar blijkbaar is dat een te grof woord...)
Het leerpunt van het artikel is wel, dat je altijd kritisch naar regels moet kijken. Wordt het doel bereikt? Zijn de nadelen zo langzamerhand niet groter dan de voordelen?
Maar rücksichtlos stellen dat introductie van een nieuwe regel ten koste moet gaan twee oude regels, is mij te simpel.