Als we samen echt iets willen

In een gesprek met jou kan ik proberen mijn doelen te bereiken, kan ik proberen mijn standpunten te verdedigen, kan ik mijn positie innemen als manager of als medewerker. Ik voer dan een functioneel gesprek, dat nodig is voor het uitvoeren van mijn taken. Ik kan ook in gesprek zijn met jou zonder een positie in te nemen, zonder een vooropgezette functionaliteit. Ik wil dan namelijk jou ontmoeten. Het zou mooi zijn als ik altijd de keuze heb voor een functioneel gesprek of een ontmoetingsgesprek.

Als ik niet de keuze heb en altijd functioneel bezig ben, raak ik vervreemd van mezelf en van de natuur, dingen en mensen om me heen. Ik ben dan voortdurend bezet met mijn opzettelijkheid zonder enige ruimte, zonder enige vrijheid in het contact. Er is geen wisselwerking. Er stroomt dan niets tussen mij en jou. Ik zie dat helaas veel gebeuren. Vervreemd van mezelf treed ik de ander en het andere tegemoet. Zo laat ik slechts de geobjectiveerde vastgestelde wereld groeien. Ik gedraag me als manager en jij als medewerker. We zoeken elkaar niet op. We gedragen ons vanuit onze posities. Ik raak jou niet en jij mij niet. We praten over iets en niet met elkaar. Ik ga als dienstverlener naar de opdrachtgever en hij verwacht kunstjes van mij die zijn geobjectiveerde vastgestelde organisatie verder moet objectiveren. Ik help hem daarbij vanuit mijn geobjectiveerde vastgelegde werkelijkheid. Zo raken we verder vervreemd van elkaar en van onszelf.

Als ik de keuze en wil heb de ander te ontmoeten, betrek ik mezelf in de betrekkingen in de wereld om me heen. In een gesprek met jou kan ik worden geraakt en mijn geraaktheid kan jou weer raken. Zo raken we voor een moment optimaal verbonden aan elkaar. Deze verbinding kan alleen plaatsvinden als we beide open en vrij zijn, geen opzettelijkheid met ons meedragen in het contact. We naderen elkaar als het ware met lege handen. In dat contact ontstaat er iets nieuws voor beide. In die wisselwerking is er creativiteit en stroomt het leven. Dan kunnen jij en ik in onze betrekking groeien aan elkaar. In onze verbinding raken we bezield in ons eigen bestaan. Om in contact met mezelf te blijven en mezelf te ervaren, heb ik het nodig om bezield in gesprek met jou te gaan, bezield naar een boom te kijken, bezield mijn eten te koken, bezield mijn werk te doen, bezield deze column te schrijven. Op die manier betrek ik mezelf steeds weer in wie ik ben en wat ik doe en verbind me zo met mijn wereld en mezelf. Zo blijf ik gezond, omdat ik weet dat ik slechts ziek word van mijn eigen vervreemding door mijn onbezielde, geobjectiveerde, vastgestelde en onderdrukkende denken en doen.

Ik ben afgelopen woensdag naar de nieuwste voorstelling van Stef Bos geweest. Hij schept een sfeer, waarin hij zich laat zien en mij raakt met zijn poëzie en energie. De geraaktheid van het publiek komt weer terug bij hem. En dat alles speelt zich af in een gebied, een ruimte tussen hem en mij. In dat midden waar nog niets is gevormd, ontmoeten we elkaar en raken we elkaar. Zo is hij ook jaren geleden naar Zuid-Afrika gegaan. Met lege handen, ontbloot van zijn hit ‘Papa’ stapte hij in het contact met de mensen daar. In dat midden tussen hem en de Zuid-Afrikaan ontstond een verbinding, waarin ze aan elkaar groeiden en meer zichzelf werden dan daarvoor. Juist in het midden van de stilte, van het niet-doen, van de spontane naaktheid ontstaat het nieuwe van Stef Bos, van Zuid-Afrika, van het publiek, van mij. Dat is later op een CD fragmentarisch te bereiken. De CD bevat geobjectiveerde, vastgelegde ontmoetingen en is onvergelijkbaar met de daadwerkelijke ontmoeting. Ik zal opnieuw met lege handen, zonder herinnering aan het optreden in het midden moeten stappen om me weer te laten raken en weer mezelf te laten groeien.

Als opdrachtgever en als professionele dienstverlener, als manager en als medewerker zal ik steeds weer opnieuw bereid moeten zijn om het midden op te zoeken, zodat we samen verder komen. Ik groei aan jou en jij aan mij. In een wisselwerkende relatie word ik meer dienstverlener aan jouw opdrachtgever-zijn en jij meer opdrachtgever aan mijn dienstverlener-zijn. Ik word meer manager aan jouw medewerker-zijn en jij meer medewerker aan mijn manager-zijn. Het is de verbinding waarin niets is vastgelegd, waarin alles steeds weer ontstaat. Jij en ik. Als we samen echt iets willen, als we onze energie willen laten stromen, als we werkelijk willen groeien, dan is het noodzakelijk onze stellingen te durven verlaten, dan is het noodzakelijk onze zekerheden overboord te durven gooien, dan is het noodzakelijk elkaar op te zoeken in een midden waarin nog niets is vastgelegd, waar wij elkaar raken en iets nieuws kan ontstaan. Daar groei jij, daar groei ik. Daar stroomt jouw energie en daar stroomt mijn energie. Als we samen echt iets willen!

Ton de Baaij is werkzaam bij De Baaij Authentikos en Capgemini als mensprocesbegeleider

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>