Van loopgraven en overnames

De link tussen krijgsvoering en management is tegenwoordig niet meer ongebruikelijk en in dit kader het volgende:

Het kwam in de Eerste Wereldoorlog regelmatig voor dat vijandelijke loopgraven niet meer dan 15 meter uit elkaar lagen. Het was voor de soldaten in die loopgraven dan ook een koud kunstje om elkaar met handgranaten te bestoken en elkaar zo te decimeren. Maar vaak gingen er weken voorbij waarin dit niet gebeurde, het leek net of dat er een soort ‘onofficiële’ wapenstilstand was gesloten tussen de partijen.

Dit ‘elkaar niet opmerken’ ging soms zover dat vijandige verkenningseenheden elkaar bewust niet zagen, ook als deze in het donkere niemandsland bijna over elkaar heen struikelenden.

Dit gedrag begon de Engelse legerleiding echter op te vallen en geschokt door dit gebrek aan discipline kregen de soldaten het bevel direct het vuur te openen als de vijand zich liet zien.

Nu hadden de soldaten echter een probleem! Als ze weigerden dit bevel op te volgen liepen ze de kans om voor de krijgsraad gesleept te worden om vervolgens gefusilleerd te worden, maar als ze het bevel wel opvolgenden, de vijand het vuur zeker zou beantwoorden! Hoe nu verder?

In de ‘Nieuwe Wereld’ ten tijde van Columbus, werden de Spaanse veroveraars soms geconfronteerd met onzinnige en soms ook onuitvoerbare bevelen van het thuisfront. Dit ‘thuisfront’ had namelijk geen flauw idee wat zich daar ‘in de verte’ allemaal afspeelde en daarom hadden de veroveraars de volgende regel ingevoerd; ‘een bevel wordt wel gehoorzaamd, maar niet opgevolgd’! Een compromis geboren uit zelfbehoud. Met deze ‘regel’ in het achterhoofd vuurden de soldaten in de loopgraven vervolgens wel op elkaar, maar ze zorgden er daarbij wel voor dat ze elkaar niet raakten!

Het onderliggende principe was hier natuurlijk ‘leven en laten leven’, een grondregel die spontaan ontstond onder de manschappen. De soldaten konden namelijk moeilijk elkaar de schuld geven van de gegeven situatie, maar het weigeren of het niet opvolgen van een bevel was ook onmogelijk, als je tenminste niet het risico wilde lopen doodgeschoten te worden.

En de moraal van dit verhaal? Wie oorlog vertaald naar n‘veranderingsproces/fusie/overname’ en soldaten naar medewerkers, etc. die komt er denk ik zelf wel uit!

Het hier bovenstaande verhaaltje komt deels uit het boekje; ‘Vom Slechten des Guten’, van Paul Watzlawick.