Veel organisaties die een acuut capaciteitsprobleem hebben kiezen voor een praktische oplossing, zij huren tijdelijk iemand in. De afgelopen tijd zijn steeds meer posities binnen bedrijven en bij de overheid ingevuld door professionals die als “interim” te boek staan. Op zich is daar niets op tegen. Een bepaalde flexibiliteit met betrekking tot arbeidscapaciteit cq. expertise is heel verstandig. Het wordt echter anders als blijkt dat deze flexibiliteit verstarrend werkt.

Mede door de grote instroom van interim-managers zijn op een aantal plekken externe medewerkers ook ‘in de lijn’ terecht gekomen, zelfs op vitale plaatsen. Vaak gebeurt dit op een bijna natuurlijke manier, alsof het een eigen medewerker betreft die promotie maakte. Vacatures zijn daarmee snel ingevuld. Probleem opgelost, zo wordt gedacht.

Door de huidige crisis vallen twee dingen duidelijk op. Bedrijven moeten bezuinigen, met als gevolg dat veel externen hun opdracht kwijtraken. Daarnaast is de arbeidsmarkt drastisch aan het veranderen, ook voor interim-posities is de markt veel lastiger geworden.

Wat nu als de interim lijnfunctie vervangen moet worden door een vaste medewerker?
Hierbij kan de situatie ontstaan, dat de interim-manager zelf zijn of haar opvolger moet rekruteren. Deze manager beseft zich heel goed dat hij/zij zelf op zoek moet naar een nieuwe opdracht in een moeizame markt. Het zal u niet verbazen dat deze manager als een kat op het spek blijft zitten en tegen iedereen begint te blazen. Het gevolg is dat de selectie van een nieuwe eigen kandidaat heel kritisch aangepakt wordt, de vacature veel langer dan nodig open blijft staan en de interimmer daarmee zijn opdracht verlengt. Dit laatste is vanuit de organisatie bezien niet de bedoeling, maar blijkt wel dagelijkse kost.

Er wordt zelfs al gesproken van “interim-maffia”. Als een interim-manager eenmaal binnengehaald is, dan is deze bijna niet meer naar buiten te krijgen..
Uiteraard moet de inhuur en het gedrag van alle externe medewerkers niet per definitie gerubriceerd worden onder maffiapraktijken. De consequenties van strategisch niet goed doordachte inhuurbeslissingen kunnen in de praktijk wel degelijk ingrijpend zijn. Beoogde flexibiliteit leidt tot starheid en soms tot openlijk verzet. Als dat gebeurt is de kapitein de controle over het roer kwijt ……. en dat kan en mag, zo vinden wij, niet gebeuren.
Er is eigenlijk maar één oplossing: interim-managers geen rol laten spelen in het selectieproces van nieuwe mensen. Ook niet als het over een andere afdeling gaat. Al toont iemand zich nog zo integer, de kat moet per direct weg van het spek!

Arie Anker
Senior Consultant
LRM Group Rotterdam