Geef je kerstpakket weg

Een jaar geleden (10 december 2004) ging het eerste exemplaar van het boek ‘Intensieve Menshouderij’ naar het CNV. Medio januari 2006 verschijnt de 3e bijdruk. Inmiddels zijn we een kleine 150 lezingen en talloze workshops verder. De website Intensieve Menshouderij is meer dan 54.000 keer bezocht de afgelopen twaalf maanden. In sommige zaaltjes zat een tiental mensen, inmiddels heb ik tegen wil en dank ervaring met het toespreken van duizenden mensen. Hun reactie is unaniem, dit boek gaat niet alleen over organiseren, maar ook over het inrichten van onze samenleving. In de loop van het afgelopen jaar is er een politieke dimensie in mijn verhaal bijgekomen: Willen wij de BV Nederland inrichten op basis van Anglo-Amerikaanse managementmodellen?

Ik wil me zelf absoluut geen Amerika-kenner noemen, maar kom wel sinds 1993 jaarlijks aan de andere kant van de plas onder andere omdat ik lid ben het Amerikaanse Netwerk voor Organizational Development (ODN) en heb daar een groot aantal kennissen opgebouwd waar af en toe wordt gelogeerd. Amerika is meer voor me geworden dan een toeristische attractie. De mensen die ik daar ken, mijn beperkte kenniskring van enkele tientallen Amerikanen dus, schamen zich meer en meer voor het gedrag van de regering Bush in de Irak kwestie, schamen zich voor het niet ondertekenen van milieuverdragen, schamen zich voor de toenemende criminaliteit waardoor hun gevangenissen uitpuilen en schamen zich voor de groeiende kloof tussen haves en haves-not.

Als Europeaan, zo wordt je daar bekeken, voelde je je vaak - ten onrechte - op een voetstuk geplaatst. Veel problemen van daar hadden we tot voor kort hier niet. Ze waren voor mij een logisch gevolg van de Amerikaanse politieke agenda: korte termijn denken, uiterst behoudend, een eindeloze bureaucratie, éénzijdig financieel georiënteerd en no-taxes. Een agenda die overigens prima past bij hun leefstijl (no history, only future). Ze dromen van/als Buffalo Bill, trekken weer verder als het goud zoeken voorbij is en laten een puinhoop achter. Om voor mij onverklaarbare manier noemen ze dat een optimistische wereldvisie. Blijgemoed trekken ze verder en kijken niet om naar wat ze achterlaten. En wat leer je dan? In New Orleans wonen 36 leden van ODN, op de laatste ‘annual meeting’ afgelopen november kwam een aantal van hen aan het woord op een extra ingelaste bijeenkomst over New Orleans na Katrina. In verbijstering hebben we zitten luisteren: dit kan niet waar zijn! Zelfs Amerikanen werden er stil van. Nog erger, dit mag niet waar zijn in een beschaafde samenleving. Op zaterdag 10 december stond er een interview met Ray Nagin, de burgemeester van New Orleans in de Volkskrant (Het Vervolg, pagina 23). Ik zou zeggen: lees het a.u.b. (klik hier).

Hier spreekt de politieke dimensie in mijn verhaal over de Intensieve Menshouderij. Als we blijven volharden in het omarmen van Anglo-Amerikaanse managementmodellen krijgen we dezelfde samenleving als in Amerika. Ze exporteren namelijk niet alleen hun kennis over management, maar gelijktijdig exporteren ze ook de bijbehorende normen en waarden (zie onderstaande foto). Bij dit financiële product wordt geen bijsluiter geleverd. Willen we die waarden en normen er gratis bij hebben? Bij de ODN-bijeenkomsten voel ik me meer en meer Amerikaan: ook ik begin me te schamen voor mijn land. De Amerikanen bij ODN kijken mij vaak vragend aan. ‘What the fuck is going on in the Netherlands?’ In de nieuwe krant van Alphen aan den Rijn (Alphen CC) stond afgelopen week (7 december) op de voorpagina een serieuze oproep dit jaar uw kerstpakket weg te geven aan de mensen die het echt nodig hebben. En dat vind ik knap. In 2006 groeien in Nederland dankzij alle hervormingen vooral de Voedselbanken als kool en krik je je ware kerstgevoel op door je kerstpakket weg te geven aan de armen. Dat hebben we dan toch maar mooi met elkaar bereikt in ons landje dankzij alle verbeteringen en efficiëntieslagen. Ik zei het net al. Dat is verdomd knap anno 2006, daar neem ik mijn petje diep voor af: we hebben in één van de rijkste landen van de wereld de armoe weer op de agenda gekregen. Daar moet haast wel gedegen beleid achter zitten. Ik woon in Zwammerdam, daar komt Gerda Verburg (CDA) ook vandaan. Zij moet mijn kerstpakket maar krijgen dit jaar.

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

André de Korte
Over het algemeen ben ik nogal gecharmeerd van het gedachtengoed van Jaap Peters. En hoezeer hij in deze column ook z'n verontwaardigíng uit over de Amerikaanse en Nederlandse overheid; hier wordt ik niet warm of koud van! Wél van het probleem dat hij beschrijft. Ik heb echter het idee dat hier de externe attributietheorie een rol speelt. Don't shoot me, I'm only the pianoplayer........

Het verbaast mij iedere keer weer dat burgers zo kunnen kankeren op de overheid! Is het niet simpelweg zo dat wij in ons democratisch model de regering krijgen die wij verdienen? De vraag begint simpelweg bij mijzelf. Ben ik bereid om het verschil te maken; om 'de verandering te zijn?'

Natuurlijk, het is beschamend hoe we onze medemensen laten zitten met hun problemen!! Er is helaas een te groot deel van de mensheid, dat zich beperkt tot het uitdragen wat vooral ánderen zouden moeten doen om het probleem op te lossen.

En van dát gedrag heb ik tabak. Ik neem zelf het stuur in handen. En als dat voor mij (of voor jou) vandaag begint met het weggeven van het kerstpakket aan iemand die er meer om verlegen zit dan ik, dan hebben we vandaag het verschil gemaakt met diegene die zich beperken tot het praten over andermans ellende...
Hans Waltman
Warm of koud? Dat is een non-issue, André. Wat maakt het uit? De angst dat we met zijn allen afglijden naar een Anglo-Amerikaanse samenleving is heel terecht. In je eentje kan je daar niets aan doen, op zijn minst kun je er aandacht voor vragen. Hoe mensen en hoe vaker die mensen dat doen, hoe beter het is. Misschien dat we dan op termijn wel een regering krijgen die we verdienen. Hans