Is dit nu wel zo'n slim idee?

Gisteren las ik het bericht dat de Kring van Kantonrechters momenteel werkt aan voorstellen om de ‘kantonrechtersformule’ te herzien. Dit zou wellicht kunnen leiden (heerlijk dat ‘poldermodel’ taaltje, vooral geen commitment afgeven!) tot lagere schadeloosstellingen bij het ontslag van werknemers.

Een samenvatting van het bericht: “De kantonrechtersformule houdt in dat rechters bij ontslagzaken in principe een werknemer een maandsalaris per dienstjaar als ontslagvergoeding toekennen, voor werknemers boven de 40 jaar geldt een factor 1,5 en voor vijftigers factor 2. De ontslagvergoeding voor werknemers onder de 40 jaar staat nu ter discussie. De reden hiervoor is dat kantonrechter Monetta Ulrici van de rechtbank in Amsterdam vindt dat jongeren met werkervaring er vaak niet op achteruitgaan na ontslag. Zij zouden snel weer werk vinden na ontslag tegen een beter salaris. De herziening zou zelfs tot gevolg kunnen hebben dat tot 40 jaar je dienstjaren helemaal niet meer meetellen.”

Mijn vraag is: “Is dit nu wel zo’n slim idee?” We worstelen momenteel -eigenlijk al jaren- met het niet ‘durven’ aannemen van medewerkers van 40+. Ondanks dat alle werkgevers vinden dat dit best wel meevalt kan ik niet anders dan door alle voorbeelden die ik lees en die om mij heen gebeuren, concluderen dat het helemaal niet meevalt.

Hoe vaak spreek ik niet mensen die goed gekwalificeerd zijn, gemotiveerd, goede referenties, leuke persoonlijkheid etc etc die toch ondanks de “krapte op de arbeidsmark” afgewezen worden. Nu is de echte krapte in mijn opinie alleen maar echt aanwezig in de IT, technisch en financiële sectoren maar dat daargelaten. Wat is het argument dat men krijgt? Het ligt allereerst nooit aan de kandidaat en dat deze niet goed genoeg zou zijn.. Men is overgekwalificeerd (een andere term voor te duur of te oud), men twijfelt eraan of de inhoud van de baan wel voldoende interessant zou zijn en is bang dat de overgekwalificeerde kandidaat binnen een jaar weer weg is (lees wederom te duur, te oud, wellicht een bedreiging voor de baan van de huidige leidinggevende?) En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar de mensen op dit weblog kunnen ongetwijfeld de argumenten dromen.

Nu even terug naar de vraag die ik aan het begin stelde. Nee, het is geen goed idee. Wat gebeurt er als je de mensen van < 40 jaar nog minder bedreigend maakt om aan te nemen aangezien er geen penalty op staat als je ze niet meer nodig hebt? Precies. Wat gebeurt er met de groep van 40+ die tegenwoordig (muv de lichamelijk arbeidsintensieve beroepen) toch zeker geacht worden tot hun 67e te blijven werken? Juist. Die komen nog moeilijker aan de bak om het maar populair te zeggen. Vervolgens gooien we de vergrijzing in de mix en wat gebeurt er dan? Opnieuw correct, we gaan hele beroepen maar outsourcen of we insourcen nog meer kennismigranten terwijl het merendeel van de kennis reeds ‘in house is’. Het is om moedeloos van te worden. Wie zich herkent in bovenstaande is van harte uitgenodigd dit kenbaar te maken in de reacties (of niet openbaar via j.sok@sokrates-recruitment.com). Wellicht tijd om de hoofden eens bij elkaar te steken en op een pragmatische wijze echt een deuk te maken in de bestaande vooroordelen? To be continued!