Waarom moet ik verlangen naar het weekend?

Waarom moet ik mijn energie stoppen in hobby’s? Waarom moet ik mijn creativiteit bewaren tot de avonduren? Waarom mag ik overdag niet gewoon bezig zijn met de dingen die ik leuk vindt, waar ik met liefde mijn hart en ziel in stop? Waar ik niet alleen heel veel energie in kan stoppen, maar ook weer energie van kan krijgen? Waarom mag ik overdag niet zo bezig zijn dat ik me ’s avonds niet uitgeput hoef te voelen, voor ieder virusje bevattelijk ben en op de grens van burn-out bivakkeer?

Zou een werkgever niet veel meer hebben aan een werknemer die met energie en enthousiasme op zijn werk verschijnt, die positiviteit naar zijn omgeving uitstraalt. Die zich niet bezig houdt met allerlei zogenaamd tactische spelletjes en rattengedrag, maar gewoon datgene doet waar het bedrijf behoefte aan heeft?

Zou een werkgever/manager nu echt denken dat als iemand blij op zijn werk verschijnt, maar ook weer kwiek en energiek naar huis gaat, waarschijnlijk de hele dag niets gedaan heeft, of alleen met privé activiteiten bezig is geweest?

Hoe zit het met die manager zelf? Vind die zijn werk niet leuk, maakt hij alleen uit lijfsbehoud of carrièredruk van die lange dagen, of doet hij het gewoon niet zo handig? Zou hij zich naar zijn werk slepen en ’s avonds niet eens blij naar huis gaan, omdat hij nog meer moet werken of gewoon zo verschrikkelijk moe is? Moet er altijd maar meer gebeuren, waardoor hij nog meer achter zijn mensen aan moet zitten. Moet er voor optimalisatie nog meer gemeten en gerapporteerd worden, waardoor hij de grip op zijn mensen ondanks al zijn inspanningen, kwijt is?

Gek genoeg ervaren we dus allemaal die negativiteit. Maar we doen er niets aan. Het is nu eenmaal zo.

Waarom gaan we dit niet eens doorbreken? We doen (bijna) allemaal iets waar we bewust voor gekozen hebben, omdat we dat leuk vinden, omdat we onze passie er in kwijt kunnen. We willen dus eigenlijk heel graag. We zijn intrinsiek gemotiveerd om goed werk te leveren. Om lol in ons werk te hebben. Zowel medewerkers als managers. Een enkeling zit op de verkeerde plek en moet wat anders gaan zoeken, maar voor de meesten hoeft er alleen maar wat te veranderen aan de manier waarop we het doen.

Wat houdt ons tegen? Grote stap, je weet wel wat je hebt, maar niet wat je krijgt? Zelfs als wat je hebt je niet bevalt, is het veiliger om daar aan vast te houden? Is de kans op betere prestaties, met veel meer plezier en veel minder druk, er niet een die je moet grijpen?

Ghandi heeft ooit gezegd: “Als je doet wat je leuk vindt, hoef je nooit te werken”. Is dat filosofische prietpraat of wijsheid van een groot denker? Iedere manager die zichzelf een grotere denker vindt dan Ghandi, hoeft zich van deze uitspraak niets aan te trekken. Voor al die anderen: denk hier eens diep over na.

Durf vervolgens een stap te zetten en ga het gewoon doen! De mens weer centraal stellen in ons denken en handelen. Ruimte, vertrouwen en aandacht geven. Samen werken aan een doel. Samen zoeken naar verbetering, naar innovatie. Samen plezier hebben, dat ook. Samen presteren.