In memoriam mijn krantenman

Na jaren van ellende brak opeens de zon door. Mijn ochtendkranten werden bezorgd. Preciezer: op tijd bezorgd, zelfs zo vroeg dat ook een early bird als ik de tijd had om ze te lezen.

Hallo! Wat een verschil met vroeger. Als de bezorgers al bereid waren langs te komen, dan was het tegen de middag. En omdat ik gewoon ergens een nette betrekking had, transformeerden de Volkskrant en de Telegraaf tot avondkranten, met oud nieuws.

Het was trouwens altijd weer afwachten welke krant mijn deurmat bereikte. Het AD, Trouw, het Leidsch Dagblad, het Financieele Dagblad, onze krantenjongens waren niet eenkennig!

De zon die doorbrak, heette Gert. Een man van middelbare leeftijd die andere ambities had zoals lesgeven, maar in afwachting daarvan de handen uit de mouwen stak. Hij had een visie op zijn vak. Niet eventjes hop-hop kranten in de bus douwen, maar een klantenkring opbouwen en die met overgave bedienen. Wij, de abonnees, kregen zijn mobiele nummer. Konden we hem bereiken als er onverhoopt een verkeerd exemplaar was bezorgd. Of als de persen van een krant ’s nachts niet hadden gedraaid. Ooit meegemaakt?

Gert en ik deelden een gezamenlijke interesse: management & organisatie. Hij had mijn boekjes gelezen en stuurde me zijn commentaar. Regelmatig attendeerde hij me op artikelen die hem waren opgevallen (kranten genoeg in zijn omgeving), vaak maakte hij er een kopie van die hij bij mijn kranten stopte.

Iedereen liep met hem weg. We waren niet meer de anonieme hinderpaal voor het levensgeluk van nonchalante krantenjongens, maar de klanten van een man die van zijn baan een warmbloedig en bijna foutloos servicecenter maakte. Hij kreeg de smaak zo te pakken dat hij zijn ambities van weleer opzij zette en van onze kranten zijn leven maakte. Tien, vijftien jaar. Krantenbezorger of, zoals hij zich noemde, ‘uw krantenman’.

Hoogtepunt van het jaar was zijn nieuwjaarsbrief. Dan ontvingen al zijn klanten een schrijven waarin hij vertelde hoe het met hem ging, welke plannen hij had en wat hij ging doen met de fooien die hij rond oud-en-nieuw had opgehaald. Dat geld, zijn eindejaarsbonus, ging steevast naar zijn studerende dochter die iedereen daarom ook een beetje als zijn eigen kind beschouwde.

Die Gert dus, onze krantenman, die van zijn ongezochte baan voor ons een hemel maakte, is plotseling overleden.

In de kolommen van Managementsite worden doorgaans alleen grote namen genoemd zoals Semler en Jobs. Mannen die met iets nieuws kwamen, een voorbeeld werden en bewondering verdienden. Gert past op zijn manier in dit rijtje.

Paul Verburgt