Origineel zijn werkt in de popmuziek. Maar in het bedrijfsleven?

IMAG0987Een groot popmusicus heeft een boek geschreven over hoe muziek werkt. Het betreft hier de ex-Talking Heads-voorman David Byrne. Muziek voor oude mannen? Dat weet ik niet. Je zou de platen van de band nog eens moeten beluisteren. Er zit heel veel dynamiek in. Het was destijds een zeer oorspronkelijke en bezielde band. Hun muziek trok een eigen baan tussen de bestaande popstromingen. En bands als Coldplay spreken openlijk hun waardering uit voor Byrne en de zijnen.

Het trekken van een eigen baan is in de popwereld vaak lonender dan bij organisaties. Daar heerst een conservatieve mentaliteit als het gaat om kleding, gewoontes en het volgen van bepaalde lijnen. Het is een wereld waar grote sterren nauwelijks zouden kunnen gedijen. Stel je Adele voor als leidinggevende van een Facility bedrijf. Of de zanger van Coldplay als de interne verkoopmanager van de Nederlandse Spoorwegen.

Dat zou niets worden.

 

Oorspronkelijk zijn loont te weinig in bedrijvenland. Het mag wel, maar dan moet het aansluiten bij de markt. En popmuziek heeft zijn eigen markt, en daar is het ineens belangrijk om opvallend te zijn, en af te wijken van de geijkte paden. David Byrne is daarvan een expliciet voorbeeld. Hij kwam op in de tijd van de punk en de new wave, maar zijn intelligente en vaak komische muziek kwam echt uit een andere, splinternieuwe koker.

 

Byrne deed mal, zong mal en overschreed grenzen. Maar een vakman was het, en hij was uiterst serieus met zijn vak bezig. David Bowie prees Byrne luid in de pers, en de ster van de Amerikaanse muziek psycho killer stond te schitteren aan het firmament.

 

Wie in het bedrijfsleven werkt kan een voorbeeld aan hem nemen. Hij wendde zijn deskundigheid en bestaande muziekvormen aan om zijn eigen persoonlijke weg te plaveien. Zo leverde hij een bijdrage aan de wereld van de popmuziek. Die bijdrage was vooral vernieuwing, en het Andere Perspectief. Als jij dat, in de volle authenticiteit van je persoonlijkheid, kan doen voor de organisatie waar je voor werkt, neem ik mijn hoedje af. Eerder niet. Want volgzame grijze mussen, daarvan zijn er velen.

 

Bert Overbeek publiceerde onlangs het boek ‘ Slechte chefs werk je weg’. Dit boek (ook als ebook uitgegeven) tegen slecht management is een boek met een knipoog en is te verkrijgen via deze link: http://www.mijnmanagementboek.nl/shop/index.php/catalogsearch/result/?q=slechte+chefs+werk+je+weg

Overbeek twittert op Goeroetweets en heeft een JongeBazen groep op Linkedin. 

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Plattèl
Beste Bert,

Dank voor mooie woorden en ik snap wat je bedoelt.

Ik heb alleen een opmerking/ aanvulling. Het origineel zijn in de muziek, daar is ook slechts weinig plek en ruimte voor in de industrie.

Muziekindustrie is een keiharde business en onder die paar originele die je kunt waarnemen in het veld zijn er talloze goede muzikanten die je niet hoort.

Er is ongelooflijk veel bagger wat allemaal op elkaar lijkt, bij elkaar gesprokkeld door grijze muizen op kantoor. Maak je geen illusies.

Maar shit, Byrne, wat is die goed..

groet,

Plattèl

PS: Ik zie de voorman van Coldplay wel als externe verkoper bij Ampelman, een heel innovatief bedrijf uit Delft. ;-)
Ronn van Etten
Ik denk dat in beide gevallen originaliteit werkt alsook tegen kan werken.

Er zijn veel musici afgeknapt op de bemoeienis vanuit de muziekbusiness. Er zijn veel musici die via het gebaande pad gewoon aardige muziek maken, maar niets vernieuwends doen, niets origineels. Gek genoeg zijn er die daarmee desondasnks hits scoren of anderszins succesvol zijn, anderen waar niemand van hoort.
Er zijn ook veel mensen.medewerkers die in hun baan telkens weer weten te vernieuwen, die wel boven het maaiveld uitstijgen en die het (dan ook) goed doen in hun carriere. En is de roep om authenticiteit de laatste jaren niet groot geworden, met veel gevolg daaraan. Maar inderdaad: ook onder de niet-musici lopen er heel veel grijze muizen rond.

Misschien heft het er mee te maken, dat grote groepen mensen vanuit de aard van hun karakter meer "grijs" zijn, behoudend, volgend, in plaats van vooruitstrevend, durvend, kleurrijk eigenwijs?

Misschien is "grijs" zelfs underrated?