Als we de betrokkenheid van de medewerkers weten te vergroten, doordat we veranderingen op een heldere manier en in hun taal hebben weten over te brengen, dan betekent dat veel voor het eerste lijnsmanagement en in bredere zin voor het hele management.
De kunst is natuurlijk dat je de vloer zo ver krijgt dat ze je beleidsplannen accepteert, (eventueel met bedenkingen want waarom moet alles worden bewierookt?), en binnen de gestelde doelen en kaders meedenkt over de verbeteringen voor hun dagelijkse gang van zaken. Je zou kunnen zeggen dat beleidsbeslissingen top-down moeten worden geïmplementeerd en dat de realisatie van die beslissingen bottom-up zou moeten verlopen.
Dat vereist van lijnmanagers dat ze een boodschap motiverend en met kennis van zaken in twee hiërarchische richtingen kunnen overbrengen. Het vereist ook van ze dat ze de ontwikkelingen van hun mensen kunnen bijhouden. Het vereist bovendien dat ze weerstand kunnen ombuigen. Het is dus the other way around: door de werkvloer te ontwikkelen, ontwikkelt het management vanzelf mee, en ontdekt nieuwe uitdagingen en ontwikkelingspaden. Maar binnen de grenzen van het door zichzelf ontwikkelde beleid.
Het gaat hierbij trouwens niet om zelfsturende teams. Daar ben ik ben geen voorstander meer van. De coördinatie met andere afdelingen is vaak zoek, en over kosten wordt veel te weinig nagedacht. Laten we liever spreken van verantwoordelijke teams. Managers zouden dan ondermeer een rol kunnen spelen bij de bevordering en bewaking van die verantwoordelijkheid. Op dit ogenblik zie je dat nog veel te weinig gebeuren.
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Mijn vraag; ‘wat is hier nieuw aan’ en waarom woorden als ‘de vloer’ en ‘hun taal’(?), is dit minachting, macht der gewoonte, populisme?
Geniet van je opvattingen! Van mijn kant overigens allesbehalve minachting voor de 'vloer' en ' hun taal'. Je zou voor ' taal' boeken van Rene ten Bos kunnen lezen. Dan zal je snappen dat alle sociale velden, ook die van cynici, een eigen taal hebben.
En bevestiging van het succes blijkt wel in de dagelijkse praktijk van succesvol veranderen en een 'volwassen' bedrijfscultuur ontwikkelen.
Dat neemt niet weg dat zijn reactie volgens mij wordt gevoed door integriteit. Zijn overgevoeligheid over een woord als 'vloer' deel ik wel. Ik heb er zelf ook niet veel mee, maar een woord als 'de operatie' doet mij teveel aan chirugie denken. Ik hou me aanbevolen voor een beter woord, Hans.
Terugkeer naar het woord 'de vloer' komt bij mij voort uit de ervaring dat 'de vloer' dat woord zelf vaak gebruikt. Althans: in de wereld van mijn opdrachtgevers.
Verder vragen de reacties zich af waar het 'nieuwe' is in mijn verhaal. Ik heb volgens mij nergens gezegd dat ik hier iets nieuws beweerde. Wel is het mijn ervaring dat veel organisaties zoekende zijn na de teloorgang van het poldermodel. De angelsaksische aanpak lijkt vervolgens ook niet helemaal aan te slaan. Het is dus mooi als de discussie voortgaat over leiderschap en aansturing.
Wellicht ben ik in dit artikel(tje) onduidelijk, kort van stof en te weinig genuanceerd. Kijkend naar de eerste reacties, moet ik dat eigenlijk wel concluderen. Ondertussen kan ik de schrijvers van de reacties nu ook niet echt betrappen op de door hen zo begeerde 'vernieuwing'. Het pleidooi voor eerstelijnsmanagement van Vananderoye juich ik toe, en wat de reactie van van der Meulen betreft: hij werkt al jaren succesvol met wat ik betoog. Waarom dan nog iets nieuws toevoegen?
En nu is de inkt op...
Een alternatief voor ‘vloer’ heb ik (nog) niet, maar wie weet!
Als ik de woorden ‘eerstelijns managers’ hoor, dan doet me dat steeds vaker denken aan de woorden van Maarten Toonder, uitgesproken door een heer van stand, dhr. Olivier B. Bommel; ‘Tom Poes, verzin een list’!
Het lijkt wel of de eerstelijns manager steeds vaker, en steeds sneller een soort Tom Poes moet spelen en ‘listen’ moet zoeken op alle vragen van (top) management en werkvloer!
Maar hoe lang houden ze dat nog vol, gevangen tussen fantasie en een (te) harde realiteit, tussen wishfull-thinking en bot materialisme?
Wie als eerstelijns managers niet vermalen wil worden, kan ik maar één advies geven; ‘hang uw job aan de wilgen, het is het niet waard’!