Waarom beperken we onze medewerkers zo?

Als we de personeelsadvertenties mogen geloven, staan er 2 dingen vast:

-         Je moet wel heel goed zijn, zowel qua opleiding, ervaring, als sociale vaardigheden

-         Je komt in een geweldige omgeving waarin presteren gewaardeerd wordt, de work-life balance gerespecteerd wordt en de ontplooiingsmogelijkheden bijna onbeperkt zijn.

Als je die enorme horde van de sollicitatieprocedure genomen hebt en aan de slag mag, staat 1 ding vast: je talent is herkend en je gaat een ontzettend boeiende en spannende tijd tegemoet.

Vervolgens wordt je ingewerkt. Je maakt kennis met je collega’s, best leuke mensen! Je ziet je werkomgeving, niet helemaal top, maar het kan er mee door. Je wordt bekend gemaakt met de hulpmiddelen, gebruikte programmatuur, de werkprocessen, werkafspraken en zo voort. Veel nieuws, veel informatie te verwerken, maar dat hoort er bij.

Langzaam maar zeker (als je mazzel hebt, de onderbezetting kan ook zo groot zijn dat het al heel snel gaat) word je in het diepe gegooid. Ach dat gaat nog best redelijk, zeker omdat je collega’s af en toe best een handje helpen. Dan maak je de eerste fout. Nou ja, eerste fout…. Je wist niet precies hoe je ergens mee om moest gaan, maar er was een aanpak die zo verschrikkelijk logisch was dat je daar voor gekozen had. Je kunt tenslotte niet alles aan je collega’s lopen vragen, die hebben het duidelijk ook heel erg druk. Je wordt bij je leidinggevende geroepen die je op niet mis te verstane wijze vertelt dat je uit de bocht bent gevlogen. Er wordt je duidelijk gemaakt dat regels en procedures er niet voor niets zijn. Hoewel het niet meer dan een beetje op je kop krijgen was, ben je toch wel wat aangeslagen. Wat betekent dit nu eigenlijk: je werk is volledig voorgeschreven, je moet allerlei handelingen verrichten, zelfs als het in die situatie helemaal niet nodig is. Je hebt geen enkele bevoegdheid om van de standaarden af te wijken. Mag ik eigenlijk wel nadenken, vraag je je in een cynische bui af. Heb ik daarvoor HBO of universiteit gedaan? En hoe zit het met die ontplooiing? In het werk lijkt dat niet zo te zitten, het scholingsbudget is ook al niet ruim en is vooral gericht op verplichte, direct werkgerelateerde cursussen.

Zwart beeld? Het is stevig aangezet, maar ik ben heel benieuwd hoeveel mensen zich hier toch wel in herkennen. Veel regels en procedures zijn er alleen maar voor het gemak van managers en creëren een schijnzekerheid. Ik ben er van overtuigd dat we de kwaliteiten van de medewerkers véél beter zouden kunnen benutten dan we nu doen.

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

veronique bickers
de situatie die u schetst, komt bij bekend voor. dit gebeurt natuurlijk vooral bij grote bedrijven, waar iedereen in een "hokje" zit en daar vooral geen stap buiten mag zetten. dit werkt vaak zeer demotiverend.
u vindt zelf dat u een zwart/wit beeld geeft, dat is niet mijn ervaring. ik ben in de loop der jaren werkzaam geweest bij zeer grote concerns en hele kleine bedrijven en heb daar een vrij goed beeld van gekregen. het resultaat is dus demotivatie en gelatenheid. dat is jammer, zo gaat veel kennis verloren en vooral ook inzet bij werknemers.
zelf denk ik dat mijn kracht zit in het feit dat mijn opleiding niet hoog is, maar mijn ervaring en doorzettingsvermogen enorm. dat vertaalt zich in het absoluut niet accepteren van grenzen en volharden in een mening. eerlijk gezegd denk ik dus dat iemand met een hoge opleiding zich eerder "gewonnen zal geven" en dus veel eerder te demotiveren is.
resultaat is in ieder geval dat de grootste vechters vaak terecht komen bij kleine bedrijven, waar eigen initiatief wel gewaardeerd wordt.
Annika Langhout
Lid sinds 2019
Als ik kijk vanuit mijn rol als interim manager opleiding en ontwikkeling en in mijn rol als coach binnen de organisaties is dit erg bekend. Medewerkers worden onvoldoende begeleid, onvoldoende gecoached in de nieuwe functie en vertrekt als snel naar de cuncurrentie. (waar het misschien beter is geregeld???)
In mijn rol wil ik hier meer aandacht aan besteden, maar het besef van de organiaties om talenten te benutten en te ontwikkelen is er nog veel te weinig. Maak gebruik van talenten, competenties en kwaliteiten. Het mes snijd aan twee kanten. Medewerkers zijn tevreden en trots om bij de organisatie te mogen werken en de organisatie krijgt een proactieve en positieve medewerker. Resultaat:
- Imago van de organisatie wordt vergroot
- Proactiviteit en productiviteit wordt verhoogd
- Minder verzuim
- Talenten worden daar ingezet, waar zij nodig zijn
- Boeien en binden van de medewerker

Om terug te komen op het artikel ben ik van mening dat organisaties ook te weinig kennis hebben, hoe zij talent- en competentiemanagement moeten inrichten. De termen zijn bekend, maar het HOE is onbekend.

Hartelijke groet,
Annika Langhout
Dynamic Interact
www.dynamic-interact.eu
Hans
Inderdaad herkenbaar, en dit gebeurd in vrijwel alle bedrijven, groot én klein.
Gouden bergen beloven, persoonlijke ontwikkelingen toejuichen en zogenaamd stimuleren, maar ondertussen mensen 'in het harnas' laten werken.
Jammer, want veel creativiteit wordt hiermee de nek omgedraaid.

Ach, is het gras bij de buren immers niet altijd groener?

Ik deel de verdere gedachtengang van Veronique omtrent demotiveren absoluut niet.
ik
Heerlijk herkenbaar: het uitzendbureau! Vraagt enkel HBO-ers, liefst zelfs WO-ers. Schetst een uitermate zelfstandige rol met veel vrijheden. In werkelijkheid zijn alle hokjes zo klein gemaakt dat je binnen je proeftijd al een aantal hokjes gedefinieerd hebt, want het beleid is er naar om je in je 1e week al in het diepe te gooien. Als je niet kan zwemmen, ben je niet de juiste kandidaat.
Ik heb er in 2 jaar tijd heel veel geleerd, onder andere dat ik nooit meer zo'n rol wil hebben, maar ook over bedrijfsprocessen, omgaan met verschillende belangen, personeelswerk, performance management, etc.
Verbazingwekkend dat anderen het er een carriere volhouden, maar gelukkig zijn we dan ook niet allemaal hetzelfde.