Uitbreiding EC; Fundament voor oorlog

In Sevilla, Spanje, is de Europese Gemeenschap bezig de fundamenten te leggen voor een nieuw labiel Europa. De ambities van idealistische pioniers als Kohl en Lubbers worden door hun respectievelijke ambtsopvolgers en discipelen nader uitgewerkt tot een soort neo-Volkenbond, een bond die de grondslag bleek voor een wereldoorlog.

De ambitie om de Europese Gemeenschap te doen uitgroeien tot een continentomvattende verzameling landen, verenigd onder één vlag, en te langen leste één (federaal) beleid, is een catastrofe in de dop. De “oude” EC kende reeds grote problemen in de besluitvorming. Door haar karakter van een vertegenwoordigd platform van een mêlee aan landen, culturen en talen is het reeds een schier onbestuurlijk orgaan dat ver afstaat van de Europese burger. Deze burger kan zich amper identificeren met deze grote broer (in de zin van Orwell’s “big brother”) die op afstand overal dwingende wetgeving voor schijnt te genereren. Wetgeving die lang niet altijd aansluit op cultuur of sociaal-cultureel erfgoed. De EC staat voor de Europese burger als voor een soort gedwongen heridentificatie, een metaforisch strenge stiefvader. Waar de EC in eerste instantie mooie en schone ambities kende en deze deels ook realiseerde, begint het nu te neigen naar een beweging die zijn c.q. haar doel ver voorbij streeft. Vroeger heette de EC dan ook EEC, of EEG; een Europese Economische gemeenschap. Een economisch initiatief dat Europa sterker moest maken en dat ook deed. Inmiddels is het een soort federale staat boven de diverse Europese kantons. Een staat die straks bepaald dat wij ons drugsbeleid niet meer mogen voeren conform onze ideeën, ons strafmaatsysteem niet conform Europese standaards is, onze belastingconstructies inzake bedrijfsleven te ver uit de pas loopt, onze hypotheek aftrek onjuist is, en dat onze (brom)fietsers carte blanche hebben om tegen onze auto’s te rijden. Een staat die in staat moet zijn om het belang te dienen van 30 landen. Welnu, als de gemene deler van de huidige 20 landen al lastig is te vinden, en ver afstaat van (evident) meerdere leden, hoe ver staat die gemene deler over 30 landen straks dan af van de feitelijke belangen en ideeën van een groot deel van de leden / staten? Wel, ver dus. Daarbij, bedenk u, dat samenwerking leuk is als belangen, kosten en baten redelijk parallel lopen. Als die zaken dus niet parallel lopen wordt samenwerking minder interessant. Daarbij gaan we een toename zien van oneerlijke interne concurrentie. Waarom? Omdat we binnen het Europees beleid sterk regisseren inzake prijs, verhoudingen, voorwaarden en regelgeving. Een natuurlijke of een beleidsgestuurde differentiatie is straks dus bijna schier onmogelijk, althans, binnen de oude lidstaten, want vergis u niet in de arbeidskosten die van toepassing zijn in de nieuwe lidstaten. Deze zijn beduidend lager dan bij ons. Dit gaat een onevenredigheid opleveren in de besluitvorming, omdat de nieuwe lidstaten straks veel meer belangen hebben bij primaire zaken als sociale systemen, beloning, arbeidsomstandigheden en micro-economische wetgeving, terwijl de oude staten reeds vier versnellingen hoger liggen. We krijgen dus een nieuwe Oost-West verhouding. Waar zit ‘m nou de batige zijde van die integratie van deze 10 nieuwe leden? Ik zie hem niet.

We krijgen straks dus een Europees presidium met 30 vertegenwoordigers, of wellicht een gedeputeerd presidium, met maar een deel van de leden vertegenwoordigd per termijn. Daarbij is de ambitie de gewichten van de stemmen gelijk te schakelen. Kortom Cyprus heeft even veel in te brengen als Frankrijk of Duitsland. Een bezopen en onnatuurlijke situatie, en bovenal, een onhoudbare situatie. Deze twee factoren zullen sterk gaan wegen in de primaire problematiek van deze uitbreiding van de EC. Het wordt een log en onbestuurbaar fenomeen, dat onterecht de ambities heeft aangemeten van de VS met zijn federale regering en zijn staten. De VS kennen een min of meer gemeenschappelijke oorsprong, alhoewel hun burgeroorlog heeft aangetoond waartoe federalisme kan leiden, zelfs bij een land met een tot dan (burgeroorlog) toe 350-jarige geschiedenis. Europa kent een geschiedenis van duizenden jaren, en honderden oorlogen, groot of klein. Het is een farce, nee een utopie, te denken en te ambiëren dat deze 30 landen straks een federaal geheel gaan vormen. We zijn nu niet eens in staat om de huidige leden voldoende te dienen, een eenduidig en efficiënt beleid te maken en te voeren voor de samenstelling van vandaag. Laat staan als daar tien nieuwkomers bijkomen, waarbij landen die net het niveau van ontwikkelingsland zijn ontstegen. En zijn we op nationaal niveau dan al zo gelouterd bij het integratiebeleid?

Bestuurlijk dus een ramp. Mooi voorbeeld zijn de Verenigde Naties. Een organisatie a la de Volkenbond, die in feite ontstond uit de ambitie van “nooit meer een wereldoorlog”. Welnu, de Volkenbond was impotent (ze kon de oorlog met Duitsland absoluut niet voorkomen omdat ze excelleerde door passiviteit), en de VN is dat zo mogelijk nog meer. Een schijnvertoning van zogenaamd belangloos en evenredig dienen van de wereldvrede. De politiek en macht van de sterkste(n) bepaald het beleid dat de VN voert. Vrijwel iedere VN actie is mislukt of heeft zo goed als niets bijgedragen aan vrede, deze hoogstens tijdelijk opgelegd, maar alleen daar waar belangen van prominente leden liggen. De NATO is net zo’n voorbeeld. Ook hier loert het spook van de uitbreiding, en ook hier heeft deze organisatie ons meerdere malen laten zien dat deze volstrekt impotent is als de VS zich er niet mee bemoeit. Europa is verreweg “de zwakste schakel” binnen dit verbond, en dit tot (terechte) ergernis van de VS. “Geen daden maar woorden” is het Europees credo, niet alleen in deze. Deze drie voorbeelden van mislukte of schijn ophoudende (dus vermeende) eenheid, de Volkenbond, VN en NATO zouden ons eens moeten leren dat ambities haalbaar moeten worden gesteld, niet gebaseerd op ideële doelstellingen.

En stel dat we straks nog eens gaan ambiëren om deze nieuwkomers veel te vroeg in de monetaire unie te laten participeren. Dan kan Nederland helemaal de borst nat maken. Wij hebben nu al een verborgen probleem met de Euro daar wij allereerst de gulden veel te goedkoop hebben verkocht (dankzij Kok als minister van Financiën) en daarbij verreweg de grootste pensioenreserve hebben van de hele EC. Het pensioengat dat vrijwel alle lidstaten hebben wordt straks een blok aan het been van de monetaire unie, waarbij Nederland indirect zwaar getroffen zal worden. Stel nu dat we de tien oostelijke staten erbij krijgen dan is deze collectieve last vele malen groter. We zullen daar vreselijk voor moeten boeten.

Zo zijn er enorm veel zaken te bespreken die de grondslag voor de ambitie tot uitbreiding van EC totaal ondermijnen c.q. wegslaan. Maar hoogstwaarschijnlijk worden we geforceerd door onze volksvertegenwoordigers om door te zetten, en kosten wat kost een geforceerde eenheid te worden. Zoiets als gas in een cilinder. Sla er gat in en er volgt een explosie! Zo zal het gaan met de EC. Geforceerd tot een eenheid zal het de interne spanningen en tegenstellingen juist op scherp zetten doordat belangen mekaar bijten en eenheid wordt opgelegd. We leggen een basis voor een nieuwe Europese oorlog, die absoluut ooit gaat komen vanuit het simpele menselijke beginsel van streven naar autonomie en de aanwezigheid van een autoriteitsprobleem.

Noem mij een pessimist, een defaitist of stigma’s van gelijke strekking, maar ik ben ervan overtuigd dat we binnen tien jaar een sterk toegenomen polemiek in Europa gaan ervaren, en dat dat binnen twintig jaar tot een grote spanning c.q. oorlog lijdt! Laten we dus hopen dat deze mammoettanker die in beweging is gezet tijdig haar koers wijzigt en gaat inzien dat we al de grootste problemen hebben de huidige Europese problematiek (asielbeleid, harmonisatie belastingbeleid, landbouw en visserij, enzovoort) te beheersen. Dat moet toch mensen wakker schudden, of zijn we echt een beetje gek aan het worden met zijn allen?

Allert Goossens

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

klaas jacob de weert
Het instituut eu is al een ramp economische gelijkheid daar heb ik geen probleem mee. maar we zijn onderling in een andere cultuur dan de states souvereine staten met eigen beleid maar met een economies verbond ja. En geen bemoeizucht van brussel en straatsburg.
Ik ben van joodse afkomst en vooral wil ik als staatsburger van nederland eigen vrijheid
en godsdienst kunnen beleven.maar met zo een monster staat als de eu nee dankje.Nooit teveel autonomie opgeven.Ik denk dat de europese oorlogen wel weer komen. Maar dan in
een vorm van rebellen hier en daar aanslagen. Of ik het mee maak weet ik niet zal zeker mee knokken. massel klaas jacob
Jos Steynebrugh
Drijvende krachten

Charles Montesquieu legde het fundament in het denken over de “balance of power” in een samenleving. In zijn beroemdste boek “De l'esprit des lois” (1748) benoemd hij drie machtsblokken:

• wetgevende macht
• uitvoerende macht
• rechtsprekende macht
(*) zie link

Deze machten zouden verspreid moeten zijn en elkaar in evenwicht houden. We merken dat elk van deze eilanden zich bemoeit met de anderen. We hebben religie in politieke partijen, media en tal van andere invloedsferen. Het systeem vervaagt hoofdzakelijk door onduidelijkheid in wet- en regelgeving, die de rechterlijke macht dan mag “fijnslijpen” en de politie handhaven.

In de tussentijd groeide de invloed van andere machtsblokken:

• economische macht
• religieuze macht
• macht van de media

Economische macht is “van alle tijden”, maar we worden steeds materialistischer, dus groeit deze macht. De macht van de westers Christelijke kerken brokkelt af en de Islam geeft wereldwijd gas. Maar religie en economie zijn ook nog eens verweven.

De macht van media als Radio, TV en Internet wordt dagelijks groter vanwege de invloed op economie en religie. Met deze snelle, interactieve en goed gedistribueerde media verschuift de macht van oude, “gevestigde” gecentraliseerde en behoudende centra in rap tempo naar “het volk”. Een voorbeeld is Wikipedia, die in korte tijd encyclopedieën naar het grootvuil doet verhuizen.

Gevolg is dat het krachtenveld sneller en complexer is geworden op elk van de invloedsferen. Hoe dat allemaal zal uitwerken in een nieuw tijdperk weet geen mens. Maar een ding is zeker: zonder religie is het al moeilijk zat. Maar het aan een boek ontleend “recht” om een ander te vertellen hoe hij/zij moet leven “op straffe van”, dat kan en mag niet. En precies hier begint de trammelant.

Doe vooral wat je goed dunkt, maar verveel er een ander niet mee. Het begin is al gemaakt: economisch “missiewerk” (mailings en emailings) mogen niet meer zonder toestemming van de ontvanger. Als we dezelfde maatstaven aanleggen bij religie wordt het simpel. Weg keppeltjes, burka’s kruisbeeldjes, kerkenklokkengelui, kruisbeeldjes, tulbanden etc.
En als we toch bezig zijn: zichtbare als tatoos of oor-, ooglid-, tong-, lip- en andere zichtbare doorboringen van lichaamsdelen als tekenen van “sodemieter op met deze k*t maatschappij” eveneens verbieden op straffe van economische uitsluiting of erger.

Jos Steynebrugh

(*) http://www.parlement.com/9353000/1/j9vvh6nf08temv0/vhnnmt7lidzx

Meer over Globalisering