Slow ChangeMgt: Allemaal open deuren

“Het zijn allemaal open deuren, maar er zijn er zo weinig die er doorheen durven lopen” zei ik afgelopen woensdag nog tegen de CIO van een grote onderneming. Met Slow ChangeMgt brengen we helemaal nix nieuws, maar we willen wel graag bereiken dat iedereen die betrokken is bij projectmatige veranderingen, dat op een verstandige manier gaat doen. “Je hebt gelijk, ook bij ons …”

… en de voorbeelden kwamen gemakkelijk. Zelfs deze belangrijke speler had niet altijd de mogelijkheden om zaken in juiste banen te leiden. Ik ken hem al jaren en ben er zeker van dat hij voor de juiste weg kiest; misschien nog niet helemaal “Slow”, maar zeker wel een heel eind in die richting. Dit voorbeeld en vele anderen roepen bij mij dan toch de vraag op of de “hele hoge heren” het wel goed doen.

Want vaak blijkt het terecht te komen op het besluit van de directie om het tóch zo te doen. Zijn zij dan van lotje getikt, of is er iets anders aan de hand? Laten we eens beginnen met de vooronderstelling dat ze niet voor niets op die positie terecht zijn gekomen. Dan zou bijvoorbeeld ‘slecht geïnformeerd’, de reden kunnen zijn voor de beroerde besluitvorming. Maar ja, van die positie mag je toch verwachten dat ze zich goed laten informeren, anders zijn ze uiteindelijk toch niet geschikt. Een andere mogelijke factor is ‘tijd’. Het lijkt erop alsof alle tijd ‘op’ is; er is geen tijd meer, we zijn uitverkocht, sorry. Alles moet gisteren af en da’s zelfs nog te laat. Beslissingen worden overhaast genomen en liefst per zes (of vul een getal in boven de vijf naar believen) tegelijk. Héél knap, kan een keer nodig zijn, maar als het te vaak gebeurt, is er wat anders aan de hand en het leidt in ieder geval tot suboptimale, super-korte-termijn oplossingen, als we het woord oplossing al mogen hanteren.  

Mogelijkheid drie - niet voor niets als laatste geponeerd - is het ontbreken van feedback, waardoor de leercirkel nooit gemaakt wordt. Allereerst over de werkelijke gevolgen van het (deels) mislukte project. Hoewel je dat eigenlijk niet zo mag zeggen (kijk daar begint het!). Alle projecten zijn natuurlijk geslaagd, want hoe moet je nou openlijk toegeven dat we de afgelopen anderhalf jaar 1,5 miljoen euro hebben verkwist? En dan zijn er ook nog de grote ego’s die, met hun belangrijke inbreng, niet afgestoft mogen worden; stel je voor dat ze daarna niet meer glimmen. Kortom, de hoge heren krijgen zelden te horen hoe beroerd het er werkelijk voor staat. Pas als het te laat is (3 weken voor de oplevering) komt het signaal. Ja, dan valt er niets meer bij te sturen. Er komt te weinig verhaal over de werkelijke bokken en heel vaak zitten de veroorzakers op dergelijke politieke posities dat ze onschendbaar lijken. Hoe vaak hebben jullie al meegemaakt dat de echte verantwoordelijke(n) weer vrolijk bij het volgende project aanschuiven?

Mijn simpele idee is dat we (iedereen dus!) niet meer tegen onze BAZEN durven te zeggen dat ze stomme dingen doen. Aan de ene kant blijven we ouderwets bang voor degenen die in de hark boven ons gepositioneerd zijn, en aan de andere kant hebben we met al ons “gepolder” en onze sociaal positieve correctheid verleerd om de echte waarheid te vertellen. Hard voor de zaak en hart voor de mens, zou een boel goed doen. Je weet wel zachte heelmeesters enzo.

Moraal van het verhaal is dat de hoge heren slechts een klein deel van de schuld krijgen. We hebben met z’n allen boter op ons hoofd. Aangezien we in NL goed zijn in mopperen en klagen zou ik zeggen: houdt dat vol en doe het de volgende keer tegen de juiste persoon. En waarschijnlijk staat z’n deur altijd voor je open …

Ben je het eens met dit verhaal en wil je ons helpen met het uitdragen van een betere veranderaanpak? Sluit je dan aan bij www.SlowChangeMgt.nl  een platform voor professionals in projectmatige veranderingen.