De directeur wachtte tot alle afdelingshoofden in de vergaderingzaal waren binnengekomen. Zoals altijd was het wachten op enkelen die elf uur net tien minuten te vroeg vonden. Vandaag zou de nieuwe slogan voor het komende jaar voorgesteld worden want zoals het elk modern bedrijf betaamt, ze moesten een slogan hebben. Alleen op deze wijze konden ze zich ervan verzekeren dat alle medewerkers hun neus in dezelfde richting zouden zetten. Doorgaans vergeet men dat als alle neuzen in dezelfde richting staan, men dan wel zit te staren in de nek van diegene voor je. Maar dit geheel terzijde. Het geroezemoes bedaarde, de laatste sms werd nog beantwoord, de aandacht ging naar de directeur.
Met gepaste ceremonie onthulde hij de slogan, wat in vaktermen het “mission statement” was. Iedereen was met verstomming geslagen. Zo’n krachtige zin die compleet was en toch compact. Alle nuances zaten erin vervat en toch bleef de boodschap helder. Daarenboven bevatte de zin een visionair gehalte voor de toekomst. Voeg daarbij het schitterende grafische werk waarmee de briljante zin werd gezet en je kon niet anders zeggen dan dat dit een meesterwerk was. Uiteraard kwam meteen de vraag wie dit mirakel had verricht. Immers, geen van de afdelingshoofden was dit jaar uitgenodigd tot de jaarlijkse brainstormsessies die hiervoor normaal worden opgezet. Sommigen hadden het aanvankelijk kwalijk genomen dat er geen tweedaags bedrijfstripje naar een conferentieoord in de Ardennen had ingezeten.
“Als ik u zeg dat deze missie werd geformuleerd met behulp van een gereputeerde Amerikaanse Goeroe van een business school, die enkele management bestsellers op zijn naam heeft, dan zullen jullie deze slogan eren als één van de tien geboden”, antwoordde de directeur. “Als ik u zeg dat deze missie werd gemaakt door een Europese Prof, dan zouden jullie de missie degelijk en weldoordacht vinden, zonder poeha”, ging hij verder. “Als ik u zeg dat ik deze missie zelf heb gedacht, dan zouden jullie vinden dat ik dan toch nog mijn plaats waard ben en dat de slogan niet slecht is. Als ik u zeg dat de tekst gemaakt werd door de nieuwste medewerkers van het bedrijf, dan zouden jullie met verbazing opkijken van zo’n goede toevalstreffer.” En de directeur besloot: “Als ik u zeg dat dit het antwoord was van de poetsvrouw op mijn vraag om ons bedrijf eens in één zin te beschrijven, dan zouden jullie erom lachen.”
“vrij vertaald uit een Boeddhistische tekst, bron anoniem”
Deel uw ervaringen op ManagementSite
Wij zijn altijd op zoek naar ervaringen uit de praktijk, wat werkt wel, wat niet.
SCHRIJF MEE, word een pro! >>
De "case" roept bij mij de drie samenhangende vragen op die ik steeds stel als ik met een soortgelijke bedrijfscultuur te maken krijg:
(1) Hoe communiceer je met elkaar over een cultuur die zich kenmerkt door een gebrek aan open communicatie?
(2) Wie hoort de vonk te zijn tot verandering van die cultuur? En
(3) Welk soort vonk heb je nodig om iedereen aan te steken?
Ik heb hierover met veel mensen van gedachten gewisseld en ben ook onderdeel (geweest en nog) van hiermee verbonden verandertrajecten. Met hulp van allerlei ervaringsdeskundigen heb ik langzamerhand mijn eigen antwoorden op deze drie vragen geformuleerd. Ik deel ze graag. Maar het voelt nog steeds als een enorme open deur.
Misschien willen liever eerst anderen reageren omdat zij vooral een dilemma in het vraagstuk zien.
Leerpunt is je bent er zelf bij hoe je input uit je omgeving in gewicht uitdrukt. Zoek de balans.
Om een rat te vangen gebruik een fuik
eens je de rat hebt, hou de rat en vergeet de fuik
Om een konijn te vangen, gebruik een strik
Eens je het konijn hebt, vergeet de strik
Om een gedachte over te brengen, gebruik woorden
Eens je de gedachte hebt, vergeet de woorden.
Chuang-Tzù