U, beste leidinggevende, bent goed in loslaten. Ik kom daarop omdat de directeur van Blanchard Nederland mij eens vertelde dat verreweg de meeste managers in stijl 4 leidinggeven. Voor degenen die het model niet helemaal scherp meer voor ogen heeft: u bent goed in delegeren. Of wat u onder delegeren verstaat. U schetst de hoofdlijnen, roept een budget en trekt zich terug. In de auto van A naar B denkt u vaak: die mensen redden zich wel. Of misschien denkt U vrijwel niets over uw professionals, dat kan natuurlijk ook. U heeft meer dingen aan het hoofd.

Bovenstaande zou natuurlijk geen enkel probleem zijn als dit 'loslaten' helemaal passend zou zijn bij wat de professional kan en wil. Maar wat blijkt nu, zo hoorde ik in het gesprek met de directeur: De meeste professionals willen om te groeien juist steun van hun leidinggevende. Zij willen iemand die weet hoe het werkt, die hen de juiste vragen stelt, ze willen aan het denken worden gezet. De meeste professionals zitten zogezegd in ontwikkelingsniveau 2 of 3 en willen natuurlijk naar 4, dat is excelleren.
Of deze mismatch een soort van jammer is? JA! Natuurlijk. Het is jammer omdat de professional zo niet tot werkelijk excelleren komt. Door teleurstelling ontmoedigd. En iets echt goed in de vingers hebben geeft juist plezier en voldoening! En het levert de organisatie zoveel meer op in omzet en kwaliteit. Hoeveel briljante medewerkers heeft u en welk effect heeft dat op...?
In de rollenspelen die ik veelvuldig doe met leidinggevenden vind ik het fascinerend. Wat maakt steunend zijn zo lastig? Wat is er zo moeilijk aan betrokkenheid? Wat ik voor mij zie is een leidinggevende die gaat zitten met een professional. En die leidinggevende die is dan stil. Hij houdt even zijn mond, hij wacht af. En dan vraagt hij: hoe is het nu? En als er dan niet meteen een helder antwoord komt: wacht nog maar even. Geef ruimte.
Moeilijk? Ja. Waarom? Intiem. Denk ik. Het is de intimiteit die zo akelig spannend is. De stilte. Hoe is het nu? Wat voelt u nu? Wat zit u dwars? En dat zijn alweer drie vragen! Drie! Een is genoeg!

Fascinerend waarom het werkelijk samenzijn zo spannend is. Er kan namelijk niets gebeuren dat levensgevaarlijk is en toch gaan we er instinctief van weg, alsof er een afgrond in zicht is. Wat kan er gebeuren als er werkelijk wordt stil gestaan? Als we ons afvragen hoe het nu is? Welk ongemak gaat u uit de weg?