Leiding Geven of Leiding Krijgen?

Ik heb groot respect voor chauffeurs die hun vak verstaan, voor verpleegkundigen die hun patiënt omringen met zorg, voor boekhouders die de lijsten telkens weer kloppend weten te maken. Professionals zijn het. En ik heb geen enkel probleem met het organisatorische gegeven dat deze mensen doorgaans een leidinggevende hebben. Maar vind je ook niet dat die leidinggevende dan zelf ook een professional in zijn vak zou moeten zijn? Daar wringt wat mij betreft de schoen een beetje.

Leiding-geven-de is welbeschouwd een vreemde functienaam. Wat doet een leidinggevende? Leiding geven? Aan wie dan? Geeft hij of zij het weg?

Misschien is leiding-hebben-de een betere term. Iedereen zijn eigen taak, en iemand heeft de leiding. Of is het nog anders?

Zijn leidinggevenden niet vaak vooral leiding-nemen-den? Wilden ze het niet al te graag worden? En hebben ze met meer of minder ellebogenwerk de leiding genomen? De macht naar zich toegetrokken?

Allemaal leuke gedachtespiegelingen, maar waar is de medewerker in dit verband? Daarmee kom ik op de Verticale Dialoog.

Stel je eens voor dat zo'n leidinggever – zo zal ik hem nog maar eventjes noemen - op sommige momenten, als er plannen gemaakt of problemen opgelost moeten worden, zijn macht even zou uitschakelen en op gelijke voet in overleg zou gaan met zijn medewerkers. Stel dat hij hun professionele kennis en ervaring zou laten meewegen in het komen tot een gezamenlijke strategie. Zou dat acceptatie en draagvlak opleveren? Zou het kunnen dat die leidinggevende daarna misschien de leiding krijgt?

Naar mijn idee kan een leidinggever pas echt leiden, als hij een leidingkrijgende is geworden. Wat denk jij?

Cees Hoogendijk is organisatieontwikkelaar, inbrenger van de Verticale Dialoog en maker van het boek Kracht zonder Macht, onweerstaanbare managementrecepten met de smaak van Verticale Dialoog.