Le Pim est mort, vive Le Pim?

Hij had bij wijze van spreken zelf dit scenario kunnen schrijven. Martelaar van de democratie, de eerste sinds 20 augustus 1672, het rampjaar, toen de gebroeders De Witt werden gelyncht door het gepeupel. Het land was reddeloos, het volk redenloos, de regering radeloos; of was het andersom?

Is het ironie dat Pim zijn gedachtegoed nu pas wordt geaccepteerd en niet langer wordt gestigmatiseerd als extreemrechts. Extreemrechts? Omdat we in Nederland zo ver links van het midden zitten dat iemand met ideeën over normen en waarden alras extreem rechts is? De NSB stond in de jaren dertig inderdaad ook voor versterking van de normen en waarden, echter deze mensen hadden daarbij wel fascistische gedachten. Pim had deze absoluut niet. Toch wisten politici en media hem deze hoek in te werken. Een rechtszaak, geïnitieerd door twee gefrustreerde advocaten die floreren bij het verdedigen van de grootste en goorste criminelen, voert te ver, en maakt geen schijn van kans. Pim was een man van polemiek, van debat en van scherpe stellingen. De natuurwetten schrijven voor dat op een actie immer een reactie volgt. Dus moeten we niet zeuren dat politici verantwoordelijk zijn voor de moord op Pim. Daarvoor is alleen de dader verantwoordelijk en schuldig. De media hebben echter een bedenkelijker rol gespeeld. Hun ambivalente gevoel inzake Pim – enerzijds vreugd dat iemand voor oproer zorgt, anderzijds de karaktermoord op Pim door van een charmante, “nichterige” volkscharlatan, een fascist te maken – leidde tot een enorme dosis aandacht. De media zijn zich tegenwoordig heel wel bewust van hun macht, en die overstijgt de macht van de politici met klassen. Weerszinswekkend is de huichelachtige houding van de reporters, journalisten en andere beeldbuismeubelstukken die nu Pim aan alle kanten ineens sparen, roemen en ikoniseren. Eerst hoorde je de Rik Niemans, de Barend en Van Dorps, De Ferry Mingelens, de Van Weegens en de Frits Westers de man telkens stigmatiseren tot een karikatuur van modern fascisme en etiketten van vergelijkbare strekking, en nu tuimelen ze over mekaar heen om hun woorden te compenseren. Walgelijk!

Maar is dit alles nu de oorzaak van of de aanleiding tot de moord? Welnee. Pim is niet vermoord omdat hij zo (vermeend) rechts was, maar gesteld dat Volkert van der Graaf de dader was, dan is hij vermoord door iemand die vond dat Pim pelsdieren naar het leven stond, het milieu van ondergeschikt belang achtte, broeikaseffect bagatelliseerde. Voor een links extremist van het gehalte Van der Graaf is het doden van pelsdieren, het vermoorden van specimen met gelijke rechten als de mens. In dat kader bezien was Pim dus een fascist, een potentieel massamoordenaar en wellicht een racist. Het is maar wat je referentiekader is! Er zijn ook mensen die denken in de vorm van een complot theorie. De BVD zit erachter, omdat Pim het hele establishment overhoop zou gooien indien hij aan de macht zou komen, en met de peilingen in het naaimandje, zou de BVD wel even hebben ingegrepen. Leuke kost, en daarmee wordt natuurlijk de vergelijking met Kennedy, wellicht Lady Diana en andere martelaren van de democratie lekker opgeleukt.

Feit blijft echter dat extremen in iedere samenleving voorkomen, en dat het niet uitmaakt of men extreemlinks of extreemrechts is. De schaal links-rechts is geen horizontale balk, maar een cirkel. Het enige verschil tussen de extremen van de schaal is de achtergrond waartegen men moorden pleegt, de idealen waarvoor men moorden pleegt. De Rode Brigades en de RAF in Italië en Duitsland, de uitdragers en uitvoerders van het Marxisme in Rusland; zij stonden voor extreemlinks. De meest aansprekende persoon voor extreemrechts blijft natuurlijk Adolf Hitler. Feit is, ze moorden voor idealen, voor ideologische doelen, en allen faalden in het bereiken van hun doelen. Zo ook Volkert van der Graaf, indien hij de dader was; Oog om oog maakt blind, en dat zal hij vroeg of laat ontdekken. Toch moeten we accepteren dat iemand als Van der Graaf ook een vechter was voor zijn idealen, iemand die de wet kende, de mogelijkheden die dat schiep aanwendde ten faveure van zijn idealen en wel vocht voor iets waarvoor weinigen hun energie gebruiken. Op zich een nobel mens dus, tot het moment dat hij (blijkbaar) besloot dat Pim moest sterven. Dat is dan ook het punt waar idealisme overgaat in extremisme.

De beweging die door Pim werd ingezet, van bestuurlijke vernieuwing, de aanval op de gezapige en gevestigde orde, zal wellicht worden doorgezet. Maar verbaasd u straks niet als politiek Den Haag de rijen weer sluit. Het is een zeer gesloten wereldje, waar je binnen een gevestigde partij niet boven komt drijven als je niet eerst een echte netwerker bent, een politiek correct beest. Ik was daarom verbaasd dat de gevestigde partijen zogenaamd unaniem tegen uitstel van de verkiezingen waren. Nu Pim slechts anderhalve week voor de verkiezingen is vermoord, zal de stem gemiddeld veel rechtser uitpakken. Dat is koren op de molen van CDA en VVD, en wellicht LPF, maar funest voor D66 en PvdA. Nu moet ik zeggen dat ik persoonlijk de lijsttrekker van de PvdA de karikatuur acht van de politieke gezapigheid, slinksheid en onbetrouwbaarheid waar Pim tegen vocht, tegen ageerde. Dat die partij dus verliest, dat acht ik een positieve vorm van “collateral damage” na de moord op Pim. Regentesk en arrogant gedrag moet politiek worden gestraft. Maar ik proef nu alweer dat de grotere partijen dezelfde enge retoriek plaatsen, de zelfde holle beloften, en dezelfde ontwijkende bewegingen maken inzake coalitiemogelijkheden en wensen. Ik ben heel bang dat Pim heel snel vergeten is in Den Haag, en dat achter de gesloten deuren de handjes tegen mekaar gaan, zo van: :Pfff, daar zijn we mooi mee weggekomen!”.

Laten we daarom hopen dat de woorden van de jongste broer van Pim niet besterven, maar tot leven komen. Dat Pim zijn werk, zijn beweging, wordt voortgezet. Niet in de meeste nominale zin, maar in intrinsieke zin: Bestuurlijke vernieuwing! Je hoeft het daarvoor niet eens te zijn met het hele scala aan Lutherse stellingen van Pim, maar met de doorklinkende boodschap. De boodschap dat de huidige ambtelijke en incestueuze politiek in Nederland moet worden omgezet in een politiek van daadkracht, effectiviteit, van actie en van relatieve open- en eerlijkheid naar de burger toe. Een politiek waarin we niet opbieden tegen mekaar voor nieuwe agenten, maar het achterhaalde en inefficiënte justitiële systeem aanpakken; een politiek waarin we de zorg terugbrengen tot de zorg voor mensen, en niet de zorg van mensen. Een systeem waarin we een sociaal, economisch en cultureel verantwoord beleid voeren, niet een beleid waarbij de overheid alles privatiseert, waarbij alles wordt belast, minderheden meerderheden worden, of waarbij uitkeringen lonen overtreffen. Gewogen, maar effectief en technocratisch beleid, waarbij we baat hebben als land, niet als groepering, niet als minderheid. In de geest van Pim, worden we eigenlijk gedwongen hem eer aan te doen door de vernieuwing niet facultatief te stellen, maar electoraal op te leggen. Dat wil niet zeggen dat men LPF moet stemmen, maar het wil zeggen dat men zijn stem moet laten horen, moet laten voelen en moet laten zien. Passiviteit heeft ons gebracht wat ons nu vertegenwoordigd in Den Haag; activiteit zal ons kunnen brengen wat we bijna collectief voelden toen een vernieuwer op 6 mei van ons werd weggenomen; een enorme verontwaardiging en woede, en sterke neiging tot het roepen: “En nu is het afgelopen! Vernieuwing moet”

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>