Ik heb niks tegen coachen. Ik zeg het maar direct. Dan hebben we dat tenminste gehad. Ik heb soms wel wat tegen coaches, want die kunnen behoorlijk lichtgeraakt zijn. Als je ook maar een beetje kritisch bent over hun werk, kun je de wind van voren krijgen. Alsof je de mensheid in het verderf wil storten.
Zo suggereerde ik een keer op een congres van coaches dat een lange strandwandeling soms ook wonderen kan doen. Ik werd bijna gelyncht. Of ik niet wist hoeveel leed er onder de mensen was, riep een mevrouw met overslaande stem.
Maar goed, we wagen het erop.
De bloei van coaching
Coaching hoort er helemaal bij. Het is inmiddels heel gebruikelijk om werknemers, vooral managers, van een coach te voorzien als het niet helemaal goed gaat. Gedoe met collega’s, ongepolijst gedrag, ineffectiviteit, besluiteloosheid, verzet tegen veranderingen, noem maar op. In categorieën: individuele functioneringsproblemen en collectieve functioneringsproblemen.
Steeds vaker worden coaches ook ‘preventief’ ingezet. Bij indiensttreding wordt een coach toegewezen, gericht op persoonlijke ontwikkeling. Een soort arbeidsvoorwaarde, zoiets als een leaseauto. Bedrijven laten zich hier ook graag op voorstaan, een bewijs van modern, humaan management, ten faveure van mens en organisatie.
Als je coaching als een product ziet, dan hebben we in de afgelopen jaren de groeifase van de product life cycle meegemaakt. Het wemelt van de productdifferentiaties: ontwikkelingsgericht coachen, instant coachen, provocatief coachen, oplossingsgericht coachen, team coaching, socratisch coachen, intuïtief coachen, performance coaching, loopbaan coaching, ja zelfs coachen met honden en paarden.
Meestal betaalt de werkgever de rekening. Iedereen vindt dat normaal. Met de coaching beoogt men immers problemen op het werk op te lossen zodat de coachee beter gaat functioneren. En dat komt de werkgever ten goede. Dat mag wat kosten dus.
Er zijn allerlei registers van coaches, maar geen omvattende. We weten dus niet hoeveel coaches er in ons land zijn, maar kenners zeggen me dat het minimaal om 17.500 personen gaat. Een half stadion dus.
Een coach is niet zo maar iemand. Generaliserend - maar niet in strijd met de werkelijkheid - kun je zeggen dat de dames en heren best pretentieus zijn. Natuurlijk zullen ze nooit zeggen dat ze de ‘reset-knop’ van ieder mens kunnen vinden, maar dat ze het menselijk gedrag kunnen bijsturen, dat zullen ze niet ontkennen. En werkgevers horen dat graag.
De oogst van coaching
Nu heb ik een simpele vraag: gaat het dankzij al dit gecoach beter met onze bedrijven en instellingen. Slepen conflicten minder lang? Is er minder of minder lang verzet tegen veranderingen? Is de besluitvaardigheid toegenomen? Is men effectiever dan vroeger? Let op, ik heb het niet over individuele gevallen, maar over bedrijven en organisaties in het algemeen.
Niemand die het weet. Dat is toch vreemd. Van alles en nog wat wordt tegenwoordig onderzocht en pas als relevant beschouwd als het met harde bewijzen is onderbouwd. Maar over coaching met zijn niet malse pretenties en verwachtingen tasten we in het duister.
Waarom weten we zo weinig van de effecten van coaching? Ik vrees dat ik de beroepsgroep nu op de tenen ga staan, dus wie teergevoelig is, kan beter stoppen met lezen.
Een verklaring is dat de HR-wereld (als het over haar zelf gaat) niet erg denkt in meetbare doelen en accountability. Bij coaching is dat niet anders, maar er is meer.
Coaches worden vaak ingezet als een individuele medewerker disfunctioneert. De hoop is de boel weer vlot te trekken. Niet om de resultaten of effectiviteit van de organisatie te verbeteren, maar om verder verval te keren. Dat levert geen cijfers op waar je trots op kunt zijn en dus zijn ze er ook niet.
Soms is de beste remedie ontslag of overplaatsing, maar dat is niet erg en vogue dezer dagen. Althans niet zonder dat er is geprobeerd met coaching eruit te komen. Coaching als voorportaal en legitimatie voor drastischer maatregelen. In deze sfeer hoeven we geen harde cijfers over het nut van coaching te verwachten.
Coaching wordt ook vaak gebruikt om de samenwerking tussen collega’s te verbeteren. Dat kan ook anders, zoals het voorbije tijdvak van survivals in de Ardennen ons heeft geleerd. Wat je ook doet en als het al werkt, het zijn tijdelijke ingrepen. Er hoeft maar iemand in een team te worden vervangen en je kunt opnieuw beginnen. Of juist niet, omdat de club opeens een onvertoonde teamspirit vertoont. Ook hier hoeven we dus geen harde cijfers te verwachten.
Blijft over het individuele profijt van coaching. Zelfinzicht, een hernieuwd zelfvertrouwen, een andere loopbaan, als een coach dit kan bewerken, is dat een belangrijk resultaat, voor de coachee. Voor de werkgever is de opbrengst doorgaans minder merkbaar, berekend in bedrijfsresultaat. Eerder omgekeerd: ik heb heel wat gecoachte medewerkers de doodlopende weg van hun functie zien verlaten om elders hun geluk te zoeken.
Uitgebloeid?
De door de werkgever betaalde coaching is nog erg populair, maar ik moet nog zien of dit zo blijft. Het aantal coaches is overweldigend en groeit nog steeds, de productdifferentiatie lijkt meer op een productproliferatie en de effectiviteit van de coaching voor de werkgever is moeilijk meetbaar en inwisselbaar voor andere, goedkopere en wellicht effectievere middelen. Teken aan de wand is dat de tarieven al enige tijd dalen. En dat zal doorgaan.
Coaches die het willen redden, doen er verstandig aan de doelen en resultaten van hun werk kwantificeerbaar te maken. En zich te beperken tot die cases waarin ze een bepalende rol kunnen spelen. Laat al die vrijblijvende, modieuze, ik-gecentreerde praatsessies, al dan niet met honden en paarden, over aan de verliezers in deze markt.
O ja, ik coach ook wel eens, dat wil zeggen, ik praat geregeld met startende ondernemers en vastgelopen bazen, bijna altijd gratis. Weet u dat ook weer.
Gerelateerde artikelen
Coaches en juichtweets
Rijk Binnekamp
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Leuke column. Altijd goed dat mensen coaching als methode tegen het licht houden en kritisch blijven.
Maar over de effecten van coaching is echt wat bekend, er is heel wat wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Kijk maar bijvoorbeeld eens op de site van Nobco (brancheorganisatie) bij het Kenniscentrum.
Globaal komt daar uit dat coaching een klein effect heeft. Of dat maakt dat werkgevers het moeten blijven betalen daar ga ik niet over. Mijn klanten betalen hun coaching zelf en hebben daar geen probleem mee (want het levert ze iets op).
Vriendelijke groet, Carla Rutgers
Een verliezer die onder andere met behulp van paarden coacht, maar daar wel een kenniscentrum over heeft www.paardenlevenskunst.nl.
Hierover is lange tijd weinig bekend geweest en de focus is inmiddels wel degelijk hierop gericht. Diverse onderzoeken zijn gedaan of lopen op dit moment en ook in leerprogramma's heeft borging steeds meer een vaste plaats. Er zijn al meerdere hoopvolle resultaten te vermelden, met name als de Coaching wordt ingebed in de POP van de werknemer en deze gekoppeld wordt aan het grotere plaatje van de organisatie (visie en strategie).
Er mag nog veel meer onderzoek komen denk ik en het is aan ons als adviseurs en coaches de uitdaging om nog beter aan te sluiten bij de concrete werkpraktijk van de werknemer en de doelstellingen van de organisatie.
Je hebt uiteraard recht op je eigen mening, maar ik vind wel dat je andere mensen in hun waarde kan laten. Je afsluiting met: "Laat al die vrijblijvende, modieuze, ik-gecentreerde praatsessies, al dan niet met honden en paarden, over aan de verliezers in deze markt."
vind ik niet ronduit niet kunnen.
Ik vind het dan ook jammer dat je in je stuk de meeste coaches beticht van het hebben van lange tenen en dat je daarna mensen, die bijvoorbeeld met dieren werken gewoonweg beledigd.
@Carla Volgens mij doe jij heel mooi werk en ben je zeker geen verliezer.
Groet,
Johan
http://www.360-feedback.eu
Prachtig stuk! Kan dat niet anders zeggen. Ennnnnn bijzonder voorspelbaar, er zijn altijd mensen die prompt reageren om ........ een beroepsgroep of zichzelf te promoten op een wijze van'.... hardstikke mooi gesteld en ik./wij zijn het volkomen met je eens....' en dan krijg je wat verwijzingen naar waarom dat vervolgens zo is.
Maar ..... tenminste zo is mijn stijl van schrijven, wijzer wordt je er weinig van in de zin det het jouw stelling en vraag nog steeds niet beantwoord wat nu het 'Economische Nut' is van al die coaches. Ik kan je daar, na zo'n dik twintig jaar als 'Tegenstreber' een antwoord op geven. 'Zeer mager, Marginaal, Bijzonder Moeilijk Meetbaar, Discutabel, Tamelijk Ongeloofwaardig, Manipulatie, Buyest......' Doe mee Paul, bedenk er zelf ook maar eens een paar. :O)))
Ben ik een ontevreden persoon die hier van mij afschopt? Ben ik misschien door een coach onwelvoegelijk bejegend? Ben ik misschien teleurgesteld in het leven?
Niets van dit alles Paul, ik ben een nuchter Hollander die wars is van allerlei zaken die je maar moeilijk kunt benoemen of meten maar meer nog, ik ben volkomen wars van het gegeven dat je je als 'coach' je vrijwel niet durft, of niet kan committeren aan iets dat heel eenvoudig heet 'RESULTAAT!' Want Paul, ik kom als eerste Nederlandse coach gewoon naast je staan en zeg dan...... Show me what you've got.....! Up Front!'
Weet je wat er dan gebeurd Paul? Ik zal het je vertellen. Dan loop je inderdaad de grote kans een halve wereld aan 'coaches' over je heen te krijgen die allemaal graag verwijzen naar 'wetenschappelijke' publicaties in antwoord op jouw vraag.
Maar zal ik je dag en weekend eens goed maken Paul? Zomaar even als nadenkertje? Wist jij dat 95% van die coaches helemaal niet eens een duidelijke lijn, of doel vooraf weet te formuleren? Natuurlijk, je kunt met je hond komen, je kunt komen paard rijden, je kunt mee doen aan de cursus origami omdat de 'coach' je dan zoveel bij weet te brengen.
Je kunt je te buiten gaan, moet je ook vooral doen als mens in een zeer onevenwichtig moment in je leven, juist wanneer je als mens of persoon niet ze heel sterk in je schoenen staat, je overgeven aan iets dat heet NLP. Je weet wel die set van manipulatieve methoden die jou gaan overtuigen dat je desnoods over een padje hete kolen kan open. Of dit laatste dan enig doel dient is dan een tweede.
Weet je Paul, weet je wat eigenlijk het gevaarlijke is van een coach. Nu ik er zo over zit te denken....
Dat wanneer die coach geen enkel idee heeft wat de werkelijke natuurlijke eigenschappen en latente vaardigheden van de persoon die zij onder hun hoede nemen is, dat je dan heel veel 'Trucjes' uit de kast moet halen die persoon ergens van zien te overtuigen maar weet je Paul wat 99% van die coaches niet heeft?
Die heeft niet de kennis en kunde dat vooraf aan die persoon duidelijk te maken. Want je zou toch maar als coach je gewoon vast durven leggen aan een stukje eenvoudige resultaatverplichting. En dat Paul, dat zou nog eens een radicale doorbraak zijn in coachland. Zoiets zou gelijk staan aan Godslastering. Wedden?
In hele korte woorden Paul. Vraag de coach eenvoudig, toon mij vooraf wie ik BEN, niet wat jij denkt dat ik zou kunnen zijn. Dan kun je bezien of je gewoon jezelf bent of dat je misschien ergens eens 'een afslag' in en voor jezelf hebt gemist. En dan kom je vanzelf bij stapje twee. De weg terug naar natuurlijke zelf of ....... gewoon een heerlijke strandwandeling.
Grappig dat beiden laatste helemaal niet eens zoveel kosten en lekker kort door de bocht zijn. Prettig weekend Paul.
;O)
Leuk stuk. Zoals ik zelf zeg, als een goed gesprek met je buurvrouw je verder helpt, vooral doen, helemaal geen coach voor nodig.
Jammer alleen dat je het paradigma "alles is meetbaar" of eigenlijk meer je overtuiging "alles zou toch meetbaar moeten zijn" als uitgangspunt neemt. Als je nu maar de juiste methoden en technieken toepast dan is elk resultaat via een gestructureerde, gecontroleerde en beheersbare weg te bereiken. De wereld en ook de mens is een volledig voorspelbaar gegeven. Toch?
Nog niet gesproken over het economische raamwerk waar iedereen in welke branche, bloed of beroepsgroep dan ook 'blind' aan moet voldoen als ware het de ultieme waarheid. Als iets geen meetbare economische waarde toont, dan is het van geen waarde. Wow, ik zou enkel willen zeggen, be very careful what you wish for!
'Oplossingen' ook te over. Zo heeft bijvoorbeeld de psychologie in haar roep om erkenning de laatste 50 jaar krampachtig getracht op hetzelfde 'harde' niveau van de natuurkunde te komen. Hiervoor was het wel nodig om lastige zaken als ondere andere 'ego', 'schaduw' en bewustzijn buiten de formules te houden. Op naar de ideale, voorspelbare wereld waar in dit geval de coach een euro in de coachee gooit en hopla de coachee in meetbare cijfers precies kan laten zien wat het effect is geweest op de bedrijfsresultaten.
We worden echter allen, coach of geen coach, geconfronteerd met de vage connectie tussen de innerlijke wereld van de mens en de schijnbaar concrete uiterlijke wereld.Om in de analogie van de natuurkunde te blijven, hoe krijg je de fysieke, mathematische natuurkunde aangesloten op de niet fysieke, ongrijpbare wereld van de quantum fysica? Beide zijn waar, maar lijken volledig onverenigbaar. Dat wil niet betekenen dat een van de twee meer waar is of de boventoon zou moeten voeren. De kunst is om in dat messy, ondoorzichtige en onbekende niemandsland een optimale verbinding tot stand te kunnen brengen.
Aan alle coaches die daar dag in, dag uit mee worstelen, heel veel plezier en verwondering gewenst.
Ik ben het met je eens en je stellingname vind ik verfrissend. Het effect van coaching moet meetbaar zijn op team en/of organisatieniveau. De weg van wetenschap en certificering is onvoldoende. Een van onze relaties (een heel groot concern) is bezig om de inhuur van alle coaches te laten evalueren op effect en klanttevredenheid door de betalende opdrachtgever. Dat gaat vast bijdragen aan transparantie.
Daarnaast zijn veel coachvragen eigenlijk management vraagstukken die via een coach worden opgelost terwijl inderdaad managementoplossingen zoals overplaatsingen of ontslag de aangewezen weg zijn.
www.schoolvoorcoaching.nl
Mooi om te zien, lijkt me, dat je artikel veel reactie oproept. En het is een beetje flauw om te stellen dat je hier en daar wat ongenuanceerd bent, want dat is de bedoeling juist van een column.
Toch probeer ik het wel met een nuance. Een pleidooi voor het doen van onderzoek over de opbrengst van verschillende benaderingen vind ik prima. Als coach helpt het mij om beter te weten welke instrumenten effectief zijn. En het helpt ook om te weten waar ik goed in ben, en minder goed. Althans, wat mijn klanten daarvan denken. En dan nog, de ene klant is de andere niet.
Toch ook een maar. Meetbaarheid is niet alles. Net als het effect meten van leiderschap, van management, of van het hebben van een goede relatie. Dat werkgevers het blijkbaar de moeite waard vinden om geld te besteden aan het inzetten van coaches zegt natuurlijk ook wel iets. Misschien hebben ze zelf wel positieve ervaringen. En begrijpen ze daarom wat de opbrengst kan zijn.
Of misschien willen ze meedoen met de tijdgeest. Ja, dat werkt nu eenmaal zo.
Ik geloof dat de wet van vraag en aanbod vanzelf zal werken als er teveel coaches zijn, is er geen vraag, dan stopt het aanbod. En als aanbieder moet je je vooral onderscheiden door een eigen aanpak, goede kwaliteit (daarbij kan onderzoek over effectiviteit helpen of klanttevredenheid helpen), en een passende benadering van je klantengroep. Ik geloof echter niet dat een werkgever die niets in coaching ziet toch op basis van een onderzoek zou kiezen voor het inzetten van coaches. Want vervolgens gaat die het onderzoek ter discussie stellen. Misschien werkt het wel andersom, dat bedrijven die al gekozen hebben voor coaching worden bevestigd in hun keuze.
What's new?
Brigit Huijbens, coach.
Bedankt voor je reactie.
Goed initiatief van dat grote concern. En een teken van het kenterende tij in de wereld van coaching.
Bedankt voor je uitvoerige commentaar. Het geeft me de gelegenheid om iets recht te zetten wat kennelijk door mijn column is opgeroepen, namelijk dat alles meetbaar en bereikbaar zou zijn.
Welnu, dat is zeker niet wat ik vind. Nog los van de 'technische' onmogelijkheid ervan zou het het leven bijzonder saai en kleurloos maken! Geloof me, ik ben meer van de intuïtie dan van de maakbaarheid.
Ik eis ook zeker niet van ieder individueel coachingstraject een vooraf kwantitatief of hard doel waarvan de realisering achteraf met een lineaaltje kan worden opgemeten. Wat ik wel vind is dat gezien de grootschalige inzet van het instrument coaching, zowel door professionele coaches van buiten als door allerlei coach-achtigen uit eigen kring (managers, hr-medewerkers etc.), de vraag gesteld mag worden of het met onze bedrijven en organisaties daardoor beter gaat.
Met beter bedoel ik: een aantoonbare verbetering van de klanttevredenheid, minder klantklachten, een verhoogd rendement en grotere effectiviteit.
Deze vraag stelt zich overigens niet alleen met betrekking tot coaching, maar ook tot zaken als opleiding en training (ja zelfs het nut van management en besturing).
Op de een of andere manier wordt die vraag vaak vermeden alsof die onethisch is, alsof de vraag een aanval op de medewerkers impliceert of op hr-instrumenten als coaching en opleiding.
Was ik coach, dan zou ik graag willen weten of de beroepsgroep meer bereikt dan werknemers in individuele gevallen een steun in de rug te bieden. Let op, ik heb het dus over die coaches die door bedrijven worden ingehuurd, niet over hen die 'particulieren' coachen.
De vraag is misschien moeilijk te beantwoorden, maar wie niet zoekt, vind ook nooit iets. En dan moet je niet vreemd opkijken, als de geldkraan dichtgaat.
Mijn column ging over de coachingstrajecten die door de werkgever worden betaald. Dus niet over die coaching die particulieren zelf betalen.
Het enige dat ik betoog is dat als in bedrijven en instellingen coaching steeds vaker en dus grootschaliger op kosten van de werkgever wordt toegepast, de vraag onafwendbaar op ons afkomt: 'wat levert het op?'. Niet in elk individueel geval uiteraard, maar wel cumulatief.
Wie mijn stukje al provocerend vond, kan aan jouw commentaar zijn hart helemaal ophalen!
Laat ik dit zeggen: Ik heb zeer ruime ervaring als eindverantwoordelijke in de publieke en private sector. Ik zat desalniettemin altijd zeer dicht op de werkvloer. Ook ik heb natuurlijk gebruik gemaakt van coaching en daarvoor onbekommerd de bedrijfsportemonnee getrokken.
Ik heb goede staaltjes van coaching gezien, maar even zo vaak gratuit gebabbel of zelfs ronduit spelen met vuur. Voor mij ging steeds vaker de vraag spelen of we niet te snel naar het instrument coaching grepen. Dat gold voor individuele gevallen, maar ook - opgeteld - voor het bedrijf als geheel.
Mijn ervaring en keuzes zijn niet veel anders dan van andere werkgevers. Dus mag de vraag naar het nut best gesteld worden. Ik krijg gezien een aantal reacties op deze site en op twitter daarin bijval, uiteraard niet van iedereen.
vraag, doel en resultaat zijn bij aanvraag van een coachingstraject, wat mij betreft, belangrijk. ze worden vastgesteld door klant, opdrachtgever en coach. en vervolgens vastgelegd in de offerte. ik ga zeker in het driegesprek vanaf nu de vraag stellen: wat is het belang van/voor de organisatie of het bedrijf.
dank je wel.
gerard borkus
Leuk dat je even ingaat op de bedoeling van een column. We zijn het eens.
Een column is geen gecomprimeerd proefschrift, maar een expliciet standpunt. Natuurlijk onderbouwd, maar stelligheid gaat boven nuance. Anders gezegd, een column is een stijlfiguur die beoogd tot denken aan te zetten, vaste waarden om te keren of gevestigde belangen te testen.
Integriteit van de schrijver is een vereiste, maar ontvankelijkheid bij de lezer is wel zo aardig: je moet wel willen lezen wat wordt bedoeld. Des te leuker als men zich boos maakt omdat ik had opgeschreven dat coaches nogal eens lichtgeraakt zijn.
De wet van vraag en aanbod zal zeker zijn werk doen en dat is ook precies waar ik het over heb. De betalende werkgever zal zich, zeker bij een meer grootschalige of structurele inzet van coaches in zijn organisatie, uiteindelijk de vraag stellen wat het oplevert. Je kunt als individuele coach ervoor kiezen om af te wachten hoe een eventuele shake out uitpakt en hopen dat jij er niet bijzit. Voor de beroepsgroep lijkt me dit niet de beste weg. Voor je het weet, zit je met een al dan niet terecht negatief imago. Dat raak je niet snel kwijt.
Ik vind dat je me een groot compliment geeft. Bedankt!
Ik heb, te uwer informatie, wat vragen aan u:
1) Wat precies heeft u doen besluiten om naadloos aan te sluiten bij “de voorspelbaarheid van de beroepsgroep” door in uw artikel vooral uzelf en/of het door u bedachte NumoQuest te promoten?
2) Ik zou zo graag willen begrijpen welke behoefte van u wordt vervuld door 11 keer gebruik van de naam “Paul” in uw artikel?
3) Wat vindt u écht van mensen die dingen doen die in uw ogen geen enkel doel dienen?
4) Bij het lezen van uw artikel en bij het doornemen van de NumoQuest website valt me op dat u veel woorden nodig heeft om uw punt te maken. Is dat herkenbaar? Hoe is ’t voor u om dat te horen?
5) Als ik uw artikel goed op me laat inwerken, borrelt steeds maar weer het woord “betweter” bij me op. Dat zegt natuurlijk van alles en nog wat over mij. Zegt het ook iets over u?
6) Uw artikel lijkt een soort dialoog met uzelf. U stelt uzelf een vraag – vermomd als een vraag aan Paul – en vervolgens geeft u zelf ook het antwoord. Wat maakt dat u die stijl kiest?
Zou u bereid zijn wat licht in uw duisternis te laten schijnen? Ik kijk ernaar uit…
Hartelijke groet,
Rob
Ps. Nog één dingetje; ik heb de aanname dat u, man van cijfers en resultaten als u claimt te zijn, een onderbouwing heeft voor de stellige uitspraken die u doet over “95% respectievelijk 99% van de coaches”. Als mijn aanname klopt, bent u bereid om die onderbouwing met me te delen?
Pps. @Paul Verburgt... ik heb genoten van je column... zoals Ans Tros al verwoordde, verfrissende kijk op de zaak, waar de beroepsgroep uiteindelijk alleen maar voordeel van zal hebben... Dank hiervoor!
In afwachting van de antwoorden van NumoQuest nog dit.
Ik denk dat coaching in allerlei situaties zinvol kan zijn. Soms val je van je stoel over het gebrek aan zelfreflectie van mensen. Tegelijkertijd maak ik me zorgen - los van de vraag wie betaalt en of het alles bijeen rendeert (en daarover ging mijn column) - over de vlucht die het instrument coaching heeft genomen. Niet alleen worden al te gemakkelijk normale levensvragen 'gehospitaliseerd', maar ook heb ik menige coach als self made psycholoog onbekommerd zien roeren in andermans ziel. Ik vind dat dubieus.
Je zou willen dat de beroepsgroep deze verschijnselen erkent en aan een scherp (zelf) onderzoek onderwerpt.
Paul
Ik zou overigens wel blij worden met (meetbare) resultaten. Te vaak kom ik nog mensen tegen die sterke behoefte voelen aan meer begeleiding en vragen om coaching. En te vaak kom ik dan bedrijven tegen die dit geheel of gedeeltelijk door de werknemer zelf laten betalen. Ik heb veel bewondering voor de mensen die toch kiezen voor een traject. Ze kiezen uiteindelijk toch voor zichzelf. Maar wat laat de werkgever daar veel kansen liggen. Kans op het vergroten van vertrouwen en loyaliteit. Kans op een win-win situatie. Investeren in het individu leidt toch ook tot vergroten en verbeteren van het resultaat van het geheel? Dat is inmiddels toch wel doorgedrongen? Zelfs in de donkerste, diepste, kritische, gesloten bovenkamers?
En dan de nog de kosten van de werknemers die in een burn-out situatie zijn beland? Ook daar is veel kostenbesparing te behalen. Niet achteraf maar vooraf signaleren en leren. Grenzen herkennen en erkennen, En onder die grenzen durven kijken naar de behoefte! Wellicht kan daar iemand met de behoefte van meten is weten eens lekker op losgaan? Twee vliegen in een klap, daar hou ik dan weer van!
Meten is weten.
Coaching is wel meetbaar. Als coaching niet meetbaar is dan heb je geen goede coach vraag. Voor een individu is dit makkelijker te meten dan voor een organisatie. Een organisatie wordt immers door veel meer factoren beïnvloed.
Er zou naar mijn mening ook veel meer onderzoek naar de effecten van coaching gedaan moeten worden en dan bij voorkeur onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek.
Van psychologie was in het verleden ook niet bekend wat de effecten daarvan waren.
Voor mij geld welk doel wil je bereiken en welk middel past daar dan het beste bij.
Als je angst voor spinnen hebt en daarvan af wil dan kan je beter voor cognitieve gedragstherapie gaan dan psychoanalytische psychotherapie. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt namelijk dat de kans op genezing vele malen groter is bij cognitieve gedragstherapie. De effecten van psychoanalytische psychotherapie zijn ongeveer gelijk aan de effecten van een goed gesprek.
De toekomst zou ons een door de wetenschap bewezen waarheid van de effecten van coaching kunnen geven. De beroepsgroep is in ontwikkeling.
Uiteraard is dit nog geen garantie dat men kiest voor het middel dat het grootste effect heeft. Al is dit door meerdere onafhankelijke wetenschappelijke onderzoeken bewezen.
Ik vind het niet zo gek, hoor, om mensen mee te laten betalen aan hun coaching of begeleiding. Het is een investering in jezelf en de op te lossen problemen zijn niet alleen 'verwijtbaar' aan de werkgever. Bovendien maakt het de boel minder vrijblijvend.
Jijzelf gelooft sterk, zo interpreteer ik je reactie, in een intuïtieve aanpak van coaching. Dat mag uiteraard en ongetwijfeld is jouw clientèle er blij mee. En dat je eventuele meetbaarheid van de opbrengst van coaching vooral ziet als een instrument om werkgevers tot betalen te bewegen, is ook prima.
Voor de beroepsgroep zal dit niet voldoende zijn, althans als je wilt dat werkgevers blijven betalen voor coachingstrajecten.
Er is - en dat heb ik willen betogen - uit meer te kiezen dan alleen coaching en vaker met meer zichtbaar en sneller effect: ontslag, overplaatsing, noem maar op. En zelfs als je niet voor het snellere en beter meetbare effect gaat, zijn er alternatieven voor coaching: een opleiding, een sabbatical, meer support van collegae, etc.
Paul
Interessante stelling: als het effect van coaching niet meetbaar is, dan is de coachvraag niet goed.
Ik aarzel desalniettemin. Mijn ervaring is dat coaches worden ingezet bij complexe problemen in de personele/relationele sfeer. Perikelen op het werk, huiselijke problemen, (psychische) gezondheidsklachten, noem maar op. Veel minder - ik deed het in elk geval nooit - worden coaches ingeschakeld bij 'enkelvoudige' vragen. Dat los je in eigen kring met eigen middelen wel op.
Bij die complexe vraagstukken is het formuleren van een goede coachvraag al heel lastig. Tijdens het coachingstraject zal het nog lastiger zijn gericht te blijven op die vraag, al was het maar omdat wellicht die vraag bij nader inzien niet helemaal to the point was. Vaker zal blijken dat de problematiek van de coachee een veelkoppig monster is waardoor stabilisatie van betrokkene al winst is. Maar, of dat nu de verwachting van de betalende werkgever was...
Paul
Het resultaat van coaching zal verandering in concreet gedrag moeten zijn.
Dit is immers meetbaar. Maar wat voor effect dat weer heeft op het bedrijfsresultaat is veel moeilijker meetbaar.
Terugkomend op je vraag:effect van coaching op bedrijven. Ik denk dat coaching daar zeker aan bijdraagt. In de toekomst zal de wetenschap hier echter het bewijs voor moeten leveren.
Als coach voor ik ook gratis gesprekken, nou ja gratis. Aan het einde van de rit mag je geven wat je wil.
Groet,
Boudewijn
Dat heeft in mijn beleving 2 belangrijke soorten van oorzaken:
1- er is bij de Coachee soms veel meer aan de hand dat niet direct werkgerelateerd is, jeugdtrauma's, impotentie, etc. "Oppervlakkige" interventies zetten dan maar beperkt zoden aan de dijk. Coaches zouden daarop getraind moeten zijn en niet moeten aarzelen om te stoppen en door te verwijzen. Maar dat vraagt veel kennis van een coach, en de moed om dat aan te kaarten en zelfs te stoppen.
2- de werkomgeving van de coach is soms erg dysfunctioneel, een draak van een baas etc. Daar heeft de Coach en de Coachee soms heel weinig invloed op. In dat geval is de coach vooral Haarlemmer olie.
Voorts is er in de psychologie het bekende 'hello - goodbye' effect. Dat wil zeggen dat een coachee sterk geneigd is een positieve evaluatie te geven en niet geheel eerlijk te zijn over het effect. Dat bemoeilijke effect onderzoek.
Het is dus van groot belang dat een coach goed is opgeleid (niet een cursusje) en zeer professioneel gedrag vertoont, want de coach heeft een grote verantwoordelijkheid.