Frustratie

Ik zie veel mensen in de loop van hun werkzame leven, carrière zogewenst, vastlopen in hun frustraties en dan komt men tot het vak van freelancer, zelfstandige, en interim manager. Doorgaans maar alleen omdat in een bedrijf het niet werkt. Ondanks dat ‘niet krijgen wat je wilt’, frustratie dus, een in ieder leven voorkomend fenomeen is kunnen weinigen van ons er goed mee omgaan. Een stukje bewustwording is hier op zijn plaats.

De basis

In onze jeugd, ingebakken in wie wij zijn vanuit de zielematerie, krijgen we te maken met het feit dat niet alles kan. Dat we niet alles krijgen of altijd onze zin kunnen hebben. De verwachting om alles te hebben wat je wenst komt voort uit het leven voor dit leven, het leven toen we onbelichaamd waren en wij vanuit onze fantasie onze werkelijkheid schiepen. De reden dat we dat kunnen ligt in het feit dat wij eigenlijk goddelijk zijn. Nee, niet god zelf, want god is het allesomvattende, maar een aspect van god. Wij ‘zijn’ god, een onderdeel van, wij zijn een voortvloeisel van god. Een beetje zoals een bloem en een vrucht de creatie zijn van een plant. En, ook weer zoveel god dat wij kunnen scheppen door middel van onze gedachten. (Wat een gek woord eigenlijk, god. Wel eens naar gekeken? Zeg het maar: god, zo uit de keel ggh ghh oh ohh dh th…. Als ik daarnaar kijk, naar dat woord, dan denk ik wat betekent dat nou eigenlijk? Hoe komen we op die drie letters? Maar ja) Met een beetje inspanning kun jij, net als iedereen, voelen, je voorstellen of fantaseren, dat je ooit kon creëren vanuit je gedachten, je wens. Dan incarneer je, je komt op deze planeet aarde in de vorm van een klein mens, een kind. Hier op aarde gaat het om relativiteit, om perspectief. In eerste instantie is je verstand nog niet ontwikkeld en kan je ziel niet communiceren, je ouders doen dat ook niet. Die redeneren met hun verstand en dus kun jij niet met ze communiceren. Alleen als je erg je best doet via het instinctmatige begrijpen je ouders dat je voeding, warmte en bescherming nodig hebt. Jij daarentegen voelt je uitermate beperkt door jouw nieuwe omhulsel wat je later ik mag gaan noemen. Die zieleherinnering dat je maar hoeft te denken om te creëren zit je danig in de weg. Je voelt je daardoor vreselijk beperkt. Kijk maar naar kinderen om je heen; kinderen denken dat alles kan (is ook zo) en dat het geen consequenties heeft wat je doet (is ook zo). Maar op aarde is alles een beetje anders. En dat frustreert, en niet zo’n beetje ook. Een klein kind leert grenzen (nee zeggen dus) en heeft weinig anders dan dus een wil te ontwikkelen. Ik wil dit, ik wil dat. Wilskracht noemen we dat. Dat hebben we ook collectief leren bewonderen. Een vergissing want wat we kunnen bewonderen is innerlijk kracht, wat lijkt op wijsheid, vertrouwen en zelfbeheersing.

En later

Wilskracht wordt gebruikt om je zin te krijgen en om anderen te overtuigen (doen wat wij willen dat ze doen) en dat doen we dan ook nog bij onszelf; wij dwingen onszelf net als dat we anderen dwingen. Ik kan dwang niet bewonderen, sorry. Maar als je dus iets niet krijgt ondanks dat je het wilt en bereid bent een ander te dwingen, dreigen, verleiden, manipuleren etcetera, dan voelt dat als een pijn. Net zoals als je iets creëert dat een genot is, is als je iets niet creëert dat pijnlijk. Deze pijn vinden we onprettig en dus proberen we daar iets mee te doen; wegstoppen, ontkennen, wegredeneren, en dat is dus frustratie.

Een nieuwe weg

Nu we frustratie herkennen en de oorspong kennen kunnen we het anders gaan aanpakken. Door heel simpel te accepteren dat iets niet creëren pijn doet zijn we al een heel stuk verder. Door vervolgens deze pijn te accepteren zonder hem weg te stoppen, of weg te redeneren, loopt het innerlijk niet vast. Dat is namelijk wat er gebeurd als we die pijn wegduwen, we zetten het vast. En het bijkomende gevolg hiervan is dat we een soort paadje creëren in onszelf wat we vervolgens blijven herhalen. Want we blijven onszelf frustreren, we blijven onszelf tegenhouden en niet creëren. Doordat wij een aantal malen ‘gefrustreerd’ zijn, oftewel tegengehouden zijn, gaan we onszelf als gevolg daarvan tegenhouden. Als kind hebben we een conclusie getrokken dat we het niet waard zijn, of dat we iets niet goed deden, en dat we het dus niet ‘krijgen’. Nu, als volwassene dienen we ons te realiseren dat dat een kinderconclusie was die nu anders bekeken dient te worden. Met andere woorden: als kind verwacht je net zo te kunnen creëren als je deed voordat je in dit lichaam kwam. Dat kan je als kind niet omdat creëren vanuit bewustzijn geschied. Toen kwam je tot de conclusie dat een ander je ‘tegenhield’ en dat hij en zij het je dus moesten geven. En dat klopt ook niet. Het plezier en het diepe genot van het creëren kunnen je ouders je niet geven. Het is van jou en niemand, ooit, kan dat jou afnemen. (net als Austin Powers zijn mojo nooit kwijt kon zijn). Dat denken we. En daar zie je dat wij allemaal kunnen creëren vanuit onze gedachten want als we denken dat we iets kwijt zijn dan hebben we het niet en met welke wilsinspanning je het ook probeert, het komt niet terug voordat je je realiseert dat het in je gedachten zit, in je innerlijke overtuiging. Dus je kunt vanuit je denken dit proces niet veranderen. Dit kun je alleen door het te geloven, het te creëren, door je voor te stellen vanuit vertrouwen dat jij kunt creëren en dat niemand je dat hoeft te geven of zelfs maar kan geven, jij kunt creëren. Als je de pijn van tegenvallers (een tegenvaller is een oefening in creatie die niet het gewenste resultaat had) kunt accepteren, kun je groeien in creëren. En kun jij zoals je wilde als kind jouw creaties gaan maken die jou gelukkig maken, die jou genot brengen en plezier schenken.

www.gilles-vanblitterswijk.nl