Jarenlang leek robotbezorging vooral een futuristisch experiment: interessant voor pilots, maar ver weg van de dagelijkse praktijk. Toch staat de discussie over bezorgrobots in de last mile opnieuw scherp op de agenda. Niet omdat de technologie plotseling volwassen is geworden, maar omdat de druk op stedelijke logistiek steeds verder toeneemt. Groeiende pakketvolumes, personeelstekorten, lage marges en strengere eisen aan leefbaarheid en duurzaamheid dwingen pakketvervoerders om anders te kijken naar hun processen. Twinkle bericht erover in de laatste editie van 2025 en kijkt vooruit met experts.

De praktijk laat zien dat volledige autonome bezorging in Nederland voorlopig nog geen realistisch scenario is. Tests van PostNL, DPD en internationale spelers tonen aan dat robotbezorging technisch mogelijk is, maar juridisch en operationeel vastloopt. In Nederland mogen autonome voertuigen zich nog niet zelfstandig over de openbare weg bewegen. Daarnaast is de stedelijke context complex: smalle straten, intensief fietsverkeer, obstakels op stoepen en zorgen over veiligheid en vandalisme maken grootschalige inzet lastig.

Waar de echte voortgang wel zichtbaar is, is binnen sorteercentra en fulfilment. Pakketvervoerders investeren volop in robotisering van repeterende en fysiek zware taken, zoals sorteren, palletverwerking en interne logistiek. Dat levert direct rendement op: minder fysieke belasting voor medewerkers, stabielere processen en hogere kwaliteit. Dit is de fase waarin robotisering zich al bewezen heeft en verder zal versnellen.

Voor de last mile zelf tekent zich een ander, realistischer toekomstbeeld af: hybride modellen waarin mens en robot samenwerken. Denk aan kleine autonome karretjes of robots die de bezorger ondersteunen bij het vervoeren van pakketten vanaf de bus naar meerdere adressen. De bezorger blijft het vertrouwde gezicht aan de deur, terwijl de robot het zware en inefficiënte loopwerk overneemt. Dit kan leiden tot forse productiviteitswinst en kostenreducties, zonder dat het sociale aspect van bezorging verdwijnt.

Onderzoek laat bovendien zien dat de grootste tijds- en kostenpost in stedelijke bezorging niet het rijden is, maar het lopen: de zogenoemde ‘last fifty meters’. Slim parkeren, strategisch geplaatste laad- en loszones en het bundelen van afleveringen vanaf één stop blijken cruciaal voor efficiëntie. Juist hier kunnen robots waarde toevoegen, mits de stedelijke inrichting dit ondersteunt.

Robotbezorging komt niet als een radicale vervanging van de bezorger, maar als een geleidelijke ondersteuning. De sleutel ligt in slimme combinaties van technologie, infrastructuur en menselijk werk. Gemeenten spelen daarbij een belangrijke rol door regelgeving te harmoniseren, experimenteerruimte te bieden en nieuwe wijken logistiek toekomstbestendig in te richten. De tijd van volledig autonome bezorgrobots is nog niet aangebroken. De tijd van doordachte, hybride logistieke oplossingen wel.