Bergen-Belsen

Ik heb nooit de behoefte gevoeld een concentratiekamp te bezoeken. Ik was op de hoogte. Had opgelet bij de geschiedenisles. Had tv programma’s gezien. Ik wist hoe erg het was. Tot vandaag.
Onlangs hebben we een bezoek gebracht aan Bergen-Belsen. Geen vernietigingskamp. Geen gaskamers. Maar er zijn wel 70.00 mensen omgekomen. Door bruut gedrag, door gebrek aan belangstelling. Door een absoluut gebrek aan medemenselijkheid. We zagen filmbeelden van net na de bevrijding. Hoe de lijken opgeruimd moesten worden. Dat het er zo veel waren dat het niet met respect kon gebeuren. Dat op enig moment besloten werd om het karwei met bulldozers te klaren. En dan bestaan er mensen die de holocaust ontkennen….

Gebrek aan medemenselijkheid, behandeling van medemensen als dieren of nog minder, alleen maar omdat ze tot een bepaalde groep behoren. Soms waren ze zich daar helemaal niet van bewust. Maar ze waren gelabeld door de nazi’s.
Niets nieuws in de historie van de mens. Ik vrees dat het dus ook niets nieuws is in de toekomst van de mens. Er zijn altijd een paar griezels die iets bedenken. En er zijn altijd een heleboel die om allerlei verschillende redenen er aan mee werken.
Want we leren niet van de geschiedenis.

Wat heeft dit nu allemaal te maken met Het Nieuwe Werken, waar ik regelmatig over publiceer? Niets, helemaal niets. Dit bezoek en wat het met me deed heeft daar niets mee te maken. Maar kan ik er wat mee, kan ik er een les uit te trekken? Ja. Maar niet op wereldniveau. Maar klein. Dichtbij. Op het niveau dat ik aankan. Dat ik kan overzien. Waar ik invloed op heb. Waar jij invloed op hebt.

Zie een mens als een mens. Een individu. Met zijn kracht en zijn beperkingen. Zie een mens wel degelijk als een lid van een groep, maar niet door herkomst, maar in de sociale (werk)context. Een individu dat de moeite waard is. Die aandacht verdient. Die een bijdrage kan leveren. Die unieke kwaliteiten heeft, waar je gebruik van kunt maken. Waar je gebruik van moet maken. Die kan leren, ontwikkelen, anderen kan helpen leren en ontwikkelen.

De mens als individu, de mens als lid van de groep waar hij deel van uitmaakt, centraal stellen. In die mens geloven. Dat individu vertrouwen geven. Afscheid nemen van het individu als hij niet in de groep past. Als hij het vertrouwen beschaamt. Eerlijk, helder. Oprecht. Ondersteuning bieden bij het zo goed mogelijk uitvoeren van zijn werk. Dienend leiderschap.

Is het hoofddoekje belangrijk? Is de leeftijd belangrijk? Is de handicap belangrijk? Gaat het om ras, geloof, herkomst? Over piercings, tattoos? Ieder individu heeft specifieke kwaliteiten. Ga die ontdekken in plaats van het gemakzuchtig indelen naar een groep waarin je denkt dat die persoon past (of, nog enger: hoort). Want dat laatste, dat doen we zo graag. In een hokje stoppen. Labellen. Lekker makkelijk, lekker overzichtelijk. Gun jezelf eens de ontdekkingsreis naar de unieke kwaliteiten van de ander. Daar kun je niet alleen veel van leren, daar kun je je organisatie ook verder mee helpen.

De mens centraal stellen teneinde de organisatie zo goed mogelijk te laten functioneren. Zodat mensen hun passie weer kwijt kunnen in hun werk. Hun medemens met respect kunnen behandelen. Is dit ook Het Nieuwe Werken? Voor velen waarschijnlijk niet. Voor mij is dit de kern van hoe we het werken op een nieuwe manier moeten aanpakken. Ik noem het Mensgericht Organiseren.