In mijn opinie is het een stap terug in de emancipatie van vrouwen als we mannen, overheden en een handje vol vrouwen die ‘het gemaakt hebben’ de trend laten zetten en besluiten laten nemen waar we wel of niet op zitten te wachten. Sinds wanneer kunnen we zelf niet bepalen of we wel of niet de ‘top’ willen bereiken? Natuurlijk bestaat het mannenbolwerk (er zijn nog steeds mensen die daaraan twijfelen) en zijn er mannen met vooroordelen over het prestatievermogen van vrouwen op topposities. Aan de andere kant, is dat heel erg vreemd gezien hun monopoliepositie en het aloude gezegde: ‘onbekend maakt onbemind”? Ook hebben we inderdaad een glazen plafond en misschien zelfs ook nog wel de recentelijk bedachte glazen klip. Maar hoe erg is het nou allemaal echt?
De discussie is op vele fronten zo doorspekt met aannames, onjuiste vergelijkingen en frustraties van bepaalde mensen, dat alle positieve aandacht voor de dames die er wel de ambitie, zin, talent en tijd voor hebben verloren gaat. Waarom zult u denken? Aandacht voor het ‘probleem’ is toch juist de eerste stap naar een ‘oplossing’? Tja, en daar schuilt nu mijns inziens juist het probleem. Er zijn namelijk zoveel facetten die ertoe bijdragen dat een persoon ‘aan de top’ komt, dat er meer dan enkel aandacht nodig zal zijn om tot een oplossing te komen.
Er zijn momenteel weer een aantal prominente dames die zich uitspreken over dit onderwerp en van mening zijn dat het toch werkelijk niet meer van deze tijd is dat er maar zo weinig vrouwen in de Raden van Bestuur c.q. directies van bedrijven zitten. Hieronder bevinden zich Eurocommissaris Neelie Kroes en de voorzitter van de FNV Agnes Jongerius. Beiden laten geen kans onbenut om hun mening te ventileren. Ik noem het met opzet een mening en geen discussie want daarvoor laten zij onvoldoende ruimte. Zij hebben hun standpunt ingenomen en that’s it!
Recentelijk is zelfs een overlegplatform bijeengeroepen door de SER-voorzitter Alexander Rinnooy Kan (saillant detail … jawel, een man). Hij vindt dat het aandeel van vrouwen in de top wettelijk dient te worden vastgelegd. Hoe gereguleerd willen wij het nu zelf überhaupt hebben?
Lees verder op http://jakoliensok.blogspot.com
(gezien de 850 woorden max lengte van de column)
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
ik vrees dat het probleem wat ingewikkelder ligt dan met “regeltjes” kan worden opgelost. Het zichtbare deel van het probleem is niet de kern.
Case:
Bij een grote multinational werd wereldwijd een Medewerker Tevredenheids Onderzoek uitgevoerd. Een van de vragen daarbij was “Zou u problemen hebben met een vrouwelijke bovengeschikte”. 71% (kleine laffe leugenaartjes) zei “Nee”
Maar als je je oor te luisteren legt bij de KRR&A-plekken (Koffie, Rook, Roddel & Achterklap) en vooral in de kroeg, dan hoor je een totááááál ander geluid. Dan ligt het omgekeerde op zeker dichter bij de werkelijkheid. Conclusie is dan ook dat enquêtes over dit onderwerp “sociaal gewenste” uitslagen laten zien, waarbij je je moet afvragen OF die sociale wens wel echt bestáát en zo ja bij wie?. En . . .ÓF we er iets aan moeten doen.
Veel informeel gehoorde bezwaren tegen een vrouw als “strafbevoegde meerdere” betreffen
deeltijd werken, kortere werkweek, menstruele absentie of prikkelbaar, te procesgericht, jankers, geen ballen, etc etc. Samengevat: continuïteit, aanwezigheid en draagvlak.
Sommige van deze gedragingen gelden vaak een bedrijfscultuur en hebben met sexe nauwelijks of helemaal niets uitstaande. Probeer op vrijdagmiddag maar eens een willekeurige(e) Gemeente, Provincie, Ministerie te bellen. Gaat niet lukken. Meneer X is in vergadering (vrij dus), gewoon echt vrij, sabatical, ziek of werkt alleen op Ma-di-wo-do.
Bovendien worden ALLE bezwarende gedragingen (die trouwens ook bij mannen ruim voorhanden zijn) allemaal tegelijkertijd op één persoon geïncarneerd: de mogelijk aanstaande kandidaat voor een functie. Heren academisch onderlegde statistici: doe je huiswerk!!!
Wát je er aan kan doen is een héél andere vraag. En bij WIE??? Bij mannen natuurlijk. Trainen helpt niet en de schandpaal mag niet meer!. De veenbranden ONDER de poten van de vrouwelijke bestuursstoel blijven doelwit van laffe ambtenaartjes, andersoortige medewerkers of gewoon griezeltjes die “A” zeggen, “B” bedoelen en “C” doen.
Zoals Koningin Beatrix jaren geleden in een troonrede zo kernachtig zeide: “Landgenoten, er is nog véél te doen”. Hééél veel.
Groet,
Jos Steynebrugh
www.changeenhancement.nl
Hulp nodig van stuurgroepen? Alles komt ons al zo'n beetje aanwaaien, dus waarom ook niet. Of we daardoor nog serieus genomen worden? Ik betwijfel het.
Laten wij, vrouwen, gewoon aan het werk gaan. En ja, keihard je ambitie achterna betekent inderdaad ook dat je een bewuste keuze moet maken over bijvoorbeeld de opvoeding van de kinderen. Maar die keuze is er toch?
Dat die keuze consessies inhoudt, lijkt mij niet meer dan logisch. Hoeveel topmannen eten elke avond samen met hun kinderen? De mannen die aan de top staan hebben ook hard moeten werken en keuzes moeten maken. Vrouwen hebben de ruimte om diezelfde keuzes te maken.
Alle weerstand die er eventueel is zien als een uitdaging, helpt meer dan klagen dat er een glazen plafond is. Daar hebben ze immers hamers voor uitgevonden...
Wat de overheid ook voor onzinnige interventie verzint, het zal niets uithalen of zelfs een negatief effect hebben. Er is maar een partij die hier iets aan kan veranderen: de vrouw zelf. Bewijs maar dat je het kunt en hou op met dat gegrien!
Als ik dat besluit te willen zit ik toch met het grootste probleem: ik wil voor mijn dertigste kinderen (wordt ook hard gepromoot door de overheid, al die oude moeders zijn niet goed), of te wel mijn biologische klok. Zwangerschappen verlopen vooralsnog bijna nooit vlekkeloos, dus met een beetje pech (of juist geluk als het gelukt is zwanger te worden) ben je er bijna een jaar uit door lichamelijke problemen en verlof. Geen geintje, ik zie ze in mijn omgeving. En ik moet borstvoeding geven natuurlijk, daar schijnt je kind minder snel last van allergien van te krijgen en beter voor de ontwikkeling te zijn..... en het is beter voor je lichaam (zwangerschapsrolletjes kwijt). een half jaar of zo. Ook heel handig. En dan wil je er natuurlijk twee, dus met een beetje pech (of geluk dan weer) ben ik rond mijn dertigste in een periode van 3 jaar twee jaar zoet met mijn eigen lichaam en wat minder met mijn cariere.........
En dan komt de druk uit de omgeving van dat 'ik als moeder' mijn kind toch niet meer dan drie dagen naar de creche ga doen!!!!!! NOg even afgezien van de kosten die dat met zich meebrengt. En daar worden mannen dan (bijna)nooit op aangesproken.
Ik wil niet klagen, maar ik wist al heel vroeg dat het veel makkelijk zou zijn om een jongetje te zijn (wel boomklimmen, nooit ongesteld en 's avonds door het donker wel alleen naar huis mogen). Tegenwoordig wimpel ik alle opmerkingen maar door naar mijn partner (hij is heel gemancipeerd echt waar, een schat) of vraag terug hoe zij dat dan doen/ gedaan hebben met kinderen. Blijkt vaak dat hun carriere inderdaad met een au-pair te maken hebben of een thuiszittende vrouw.
Uit je tekst blijkt dat je de keuze al gemaakt hebt!!!
Als je deze afweging op argumenten (hersens) moet maken zou ik zeggen: doe maar carriere!
Borstvoeding is naast voeding ook “contact” en “aandacht” en die laatste duren véél langer dan één jaar. Met drie kinderen ben je dus minimaal 5 jaar “onder de pannen” ipv één.
Mijn advies is: vraag je af hoe je wil heten
Germaans: linda = slang
Spaans (met een beetje fantasie): lindo(m) en lind(a) bijvoegelijk voor beeldig, betoverend, heerlijk, verrukkelijk of meervoud lindi (??)
Jos Steynebrugh
in deze: best wel geëmancipeerde man
Als je als vrouw zo nodig carriere wil maken, dan kan ik dat best snappen. Wat is er anders waardevol in het leven?
Maar als je dan ook nog kinderen wil hebben, ze daarna in de creche stopt omdat je ze niet kan gebruiken bij je carriere, denk dan even goed na of je wel goed bezig bent.
Kinderen hebben aandacht en LIEFDE van hun ouders nodig (vader En moeder) en anders ontplooien ze zich niet tot normale mensen, maar komen ze bijvoorbeeld in vervelende jeugdzorgdingen terecht. Sja, dat zorgt wel weer voor meer werk (vrouwen blijf dus vooral werken).
Mijn advies: blijf werken, maar zeg dan wel dat je geen kinderen wilt, want het is niet eerlijk voor je kinderen. En je verdient het dan ook niet kinderen te hebben vind ik.
Ik vind het nog wel kunnen om 1 hooguit 2 dagen te gaan werken naast je kinderen, maar ze moeten nog wel jou kennen als hun moeder en niet verward zijn wie dat nou eigenlijk is, jij of hun kinderopvangleiderster.
Ik denk trouwens dat er nog wel meer dingen van waarde zijn in je leven, naast carriere, maar dat is een ander verhaal.
Er is nog steeds een groot tekort aan vrouwen in de bodem van de arbeidsmarkt: alle gevaarlijke en vieze banen zoals bouwvakker, loodgieter, soldaat etc. Zulke gevaarlijke banen worden bijna alleen maar door mannen gedaan.
Mensen voorrang geven gebaseerd op hun geslacht is heel vals en oneerlijk. Dit is geinstitutionaliseerd discriminatie waarbij er voorrang wordt gegeven voor, in dit geval vrouwen, gebaseerd op hun geslacht en niet hun prestaties. Dus een “quotum” is belachelijk!
De radicaal feministen hebben al teveel schade aan de economie en samenleving gericht.
Mensen die het beste zijn verdienen op eerlijke wijze top functies gebaseerd op hun vaardigheden!
Het moet helemaal niet uitmaken wat het geslacht van mensen met een top-functie is, zolang ze hun werk maar goed doen.