‘Goudstikker’, een Team Prestatie!

Een belangrijk deel van de 'Goudstikker collectie' is, uiteindelijk, door onze Overheid toegewezen aan de erfgenamen. Gevraagd naar de bestemming van de collectie die zij nu weer in handen hebben, antwoordde Charlene von Saher namens de nu in de VS wonende erfgenamen: 'We will consult our team on that.' Da's knap want zo wordt direct duidelijk waar de essentie van deze succesvolle missie ligt!
Een 'Teamprestatie', dat is wat mij nu bij blijft bij de berichten van gisteravond en vanochtend over de nieuwe bestemming van de 'Goudstikker collectie'. De nadruk in de berichtgeving ligt nu vooral op het verlies van 'Neerlands erfgoed', in dat kader vind ik het echter van respect getuigen dat je spullen teruggeeft aan degenen aan wie ze feitelijk toebehoren. Maar dat is niet het punt dat ik hier wil maken. Charlene von Saher, kleindochter van Goudstikker, antwoordde op de vraag of de familie toch wel een beetje coulant wil zijn met ons erfgoed: 'We will consult our team on that.' M.a.w.: niet ik, niet mijn moeder, niet onze familie maar ons Team neemt het besluit over de bestemming van de collectie. Zo is het Team dat de collectie uiteindelijk loskreeg direct in het zonnetje gezet.

Wellicht is Team & Teamprestatie toch echt iets uit de Amerikaanse cultuur: Het team van de 'Pittsburgh Steelers' won de Super Bowl en zij zijn direct getransformeerd tot 'Ultra Cool Heroes'. Vooral Succesvolle Teamspelers én hun team-coach hebben binnen de Amerikaanse cultuur een meer dan verheven status, zeker in vergelijking tot hun individueel presterende en sportende collegae. Zo vergat Lance Armstrong na zijn 6e Tour de France overwinning om zijn teamleden te bedanken en direct werd hij (ook) in de Amerikaanse pers afgeschilderd als een dopinggebruiker. Hoe diep kun je als (succesvol) individu vallen? 'Team' zie je terug in meer facetten in de VS: kijk eens naar de wekelijkse persconferentie van de Amerikaanse Overheid. Achter de spreker en voor het logo-gordijn staat een scala aan regeringsfunctionarissen; onze JP doet dat alleen ('slechts' voorzien van een media voorlichter zodat er tijdig ingegrepen kan worden). Wat te denken van de opening én de sluiting van de Stock Exchange? Bij het slaan van de gong staat het balkon zo vol dat je denkt dat dit ieder moment kan bezwijken, en dat terwijl er toch maar één de gong kan slaan. Advocaten dan. Hele Amerikaanse teams lopen in en uit de rechtszaal zodat zij gezamenlijk, bijv., een wankelende Michael Jackson kunnen ondersteunen. Hier te lande krijg ik wel eens het idee dat onze glamour-advocaten hun hele toko alleen runnen en vervolgens ook nog eens tijd zien om in allerlei quizzen, praatprogramma's e.d. te verschijnen. Zij zijn ook Super Mensen dus? Of opereert hun Team in Stilte? Hoe zit het dan met Team Motivatie?

Pieter Winsemius laat in zijn boek 'Over Cruyff en Leiderschap', Cruyff de uitspraak doen dat voor het team, voor het teamsucces de (naamloze) waterdragers en achtervangers vaak de kern van dit succes zijn. De zorg voor onderling Respect is cruciaal en deze naamlozen dus mee laten delen in dit succes is essentieel. (nb: Cruyff zegt het in zijn eigen bekende jargon).

Waar ik team, teamprestatie en teamrespect in onze cultuur momenteel m.n. terugzie is binnen familiebedrijven en organisaties waar een familiecultuur heerst (nb: beiden zijn niet hetzelfde!; maar daarop kom ik nog terug in een latere entry). Daarom is het wellicht toch & ook een, van oorsprong Nederlandse, familie die het Team nu in het daglicht zet?!

 

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Nico
Met alle respect, er lijkt me geen causaal verband te bestaan tussen het afschilderen van Armstrong als dopinggebruiker en het wel of niet bedanken van zijn team, anders dan dat ad. 2) vooraf ging aan ad. 1).

Het nieuws dat er EPO sporen waren gevonden in de urine van de record-voudig tourwinnaar en nationale held is dusdanig belangrijk dat de sportpers het wel groot moest brengen. Komt bij dat iemand binnen de tourorganisatie of het dopinglab welhaast een "Verdonkje" heeft moeten uithalen om l`Èquipe (sic) in staat te stellen de dopingstaal te herleiden tot Armstrong. Voldoende reden om groot uit te pakken.
Willem E.A.J. Scheepers
Auteur
Mijn vrouw zal het (als Groot wielren- en dan m.n. Tour-liefhebber) helemaal met je eens zijn Nico. Toch constateer ik dat, ook wat betreft het gebruik van stimulerende middelen in de sport, Amerikanen er een iets andere filosofie op nahouden dan wij Europeanen. (NB: Dit zal waarschijnlijk een oorsprong hebben in de Koude Oorlog toen je in die periode niet zeker wist of er nu een Russische en een Amerikaanse dame tegenover elkaar stonden op de sportbaan, of waren het nu toch mannen?)
Amerikanen zullen het 'in het openbaar' niet snel toegeven maar een sporter die zijn/haar grenzen opzoekt & vindt om 'Het Doel' te bereiken die verdient hun grote waardering (net als hun politici en zakenlui; vandaar m.i. ook al die rechtszaken die vervolgens 'in der minne worden geschikt')!
Misschien kort gezegd maar toch: ook de Amerikanen erkenden Armstrong's doping- zo je wilt epogebruik ('Foei!') maar het feit dat ie zich gedroeg als een 'loner' werd hem in zijn land zwaarder aangerekend.