Jongebazen kwam op Linkedin een inspirerend artikel tegen van Anne Verkuijlen, 'Communicatieadviseur bij verandering'. Verkuijlen werkt voor 'Code Geel' (www.codegeelcommunicatie.nl) een zeer verfrissende verandercommunicatie-club uit Utrecht, bestaande uit vrouwen, die bewijzen dat je niet per sé oud en ervaren hoeft te zijn om een verandering vorm te geven. Hun aanpak is kleurrijk en ze zijn moedig. 

In dit artikel haalt Anne Verkuijlen Esther Perel aan. Perel is een bekende uit de relatiecoaching, maar toch is het gedurfd om haar op Linkedin in een artikel te zetten. Haar bekendste boek heet 'Erotische intelligentie' en dat is niet direct een titel die je zou verwachten in een business context. Dat het echter een goede keuze is om het wel te doen, blijkt uit dit artikel van Anne. 

'Wat ik kan leren in het werk wat ik doe van sekstherapeut Esther Perel? Best wel wat ben ik achter gekomen! In de podcast The Diary Of A CEO praat  o.a. over waarom stellen minder intiem zijn en hoe om te gaan met monogamie. Wat voorop staat in haar antwoorden: in de tijd dat we steeds meer achter schermen zitten, verliezen we onze capaciteit om sociaal te interacteren met elkaar. Als je ’s avonds samen op de bank zit te scrollen, in hoeverre ben je dan echt 𝒎𝒆𝒕 elkaar?'

'Interviewer Steven stelt richting het einde de vraag: Als je president van de hele wereld zou zijn en het was jouw taak om de sociale achteruitgang tegen te gaan, welke drie stappen zou je dan nemen?
Haar antwoord kort samengevat: “It’s more art than law. 1. Talk to strangers. 2. Sing together: you are bringing resonance that it is very empathic, it’s very kind, it’s compassionate, it’s caring, it’s playful, it brings out a whole set of other things in people, and 3. Teach people how to have conflict.”

Dat sluit wat mij betreft precies aan wat een belangrijk doel is van verandercommunicatie in organisaties: verbinding maken 🫶.
Door spel, cultuur of gesprekken. Juist dat zorgt ervoor dat medewerkers zich meer verbonden voelen en er meer draagvlak is voor verandering. Fun fact: ook Esther Perel heeft zich gewaagd aan haar eigen kaartspel voor organisaties.

Het raakt voor mij ook direct een dilemma 🤷‍♂️: want in het werkveld wordt verwacht dat je werk meetbaar is. Zingen, spelen, gesprekken aangaan verbindt, maar (directe) effecten zijn erg slecht meetbaar. Het schiet wat mij betreft ook zo tekort aan wat je nastreeft. Moet je dat wel willen? Hoe kijken m’n mede-vakgenoten hier tegenaan? Altijd benieuwd naar nieuwe meningen, dus laat het me vooral weten.

Dan ga ik me nu maar eens verdiepen in het spel van Esther Perel, wie weet haal ik er meer uit dan alleen werkinspiratie ;).