Fon is een van mijn dierbare stadsgenoten en geliefd bij veel Amsterdammers. Strijdbaar ook. Fon wilde enkele jaren geleden een statement maken door een zebrapad op de Haarlemmerdijk zwart te schilderen. In de ogen van Fon is dat zebrapad nutteloos. ‘Ze hebben geen nut. Je kunt niet oversteken, want ze worden geblokkeerd. Fietsers, brommers en scooters stoppen niet. Totaal zinloos dus.’ Het had een ludieke actie moeten worden, maar Fon eindigde uiteindelijk zes uur lang in een politiecel. Dat is onze Fon.

Fon is van een leeftijd waar je er niet meer naar vraagt. Ondanks die mooie leeftijd houdt ze van lekker eten en een drankje. Het is haar gegund. Ze woont in een levendige Amsterdamse buurt. Maar, ze is minder goed ter been, heeft geen fiets en is soms aangewezen op thuisbezorging.

Ze kocht bij Gall wat lekkers en betaalde extra voor thuisbezorging. Tot haar verbazing bracht de bezorger van PostNL de zending naar een voor haar onbereikbaar afhaalpunt. Onze Fon beweegt nu hemel en aarde om de zending alsnog thuis te krijgen. Afspraak is afspraak, toch? 

De PostNL-chatbot houdt haar vrolijk aan het lijntje. Fon schrijft: “Ik heb zojuist een vol uur gecommuniceerd met ‘Daan’, de chatbot van de klantenservice (ahum ‘service…’) van #PostNL. Ik had net zo goed een uur tegen het behang kunnen praten, want ik ben geen stap verder gekomen.” Ze kreeg ruim 7000 reacties, “maar – uiteraard – niet één van #PostNL zelf… Dat zegt wel iets, dunkt mij, over dit (voormalige?) staatsbedrijf! Voor straf koop ik nooit meer postzegels! Dat zal ze leren.” Als last-mile-expert schaam ik me daarvoor.

Inmiddels biedt half Amsterdam aan om het voor Fon te regelen (en geeft andere goedbedoelde adviezen). Dat is lief. Maar, PostNL en Gall, waar is de menselijke maat? Waarom lossen jullie dit niet gewoon netjes op voor Fon? Waar is de warmte van kerst in jullie bezorgharten gebleven? A Christmas Carol 2025. Kom op. Spring op de vrachtfiets, haal die doos op en breng ’m (de volgende keer) met excuses bij haar thuis; het is niet goed gegaan, maar we lossen het voor je op. Het minste wat jullie hadden kunnen doen, was even contact met haar opnemen. Dat is menselijke maat; ook in drukke tijden.

Walther Ploos van Amstel.