Het zijn spannende tijden. Soms heb ik het gevoel in een spannend jongensboek verzeild te zijn geraakt, gretig lezend en nieuwsgierig naar de afloop. De berichten over de financiële crisis komen superlatieven tekort om aan te geven hoe erg het nu weer is en aan de horizon verschijnen de eerste donkere wolken die een economische crisis in de ‘reële economie’ aankondigen. Vreemd woord, reële economie.
Het lijkt wel of we collectief ons uiterste best doen om onszelf een recessie aan te praten en als we niet uitkijken, gaat dat nog lukken ook.
Het is een fascinerend voorbeeld van de universele wetmatigheid die luidt: waar we aandacht aan geven, wordt versterkt. Hoe meer aandacht en energie we geven aan de gedachte dat het slecht gaat met de economie, hoe meer we ernaar gaan handelen en hoe eerder het realiteit wordt.
In tijden van voorspoed is het geen kunst om optimistisch te zijn, maar hoe zit dat in tijden dat het wat minder gaat? Zijn we dan nog steeds in staat om het vertrouwen te behouden in onze eigen kracht en succes, of begint de angst toe te slaan en ons handelen sluipenderwijs te beïnvloeden?
Alarmerende berichten:
- grote autofabrikanten die de productie tijdelijk stilleggen
- restaurants die een afname in de omzet merken
- reisbureaus die merken dat mensen iets langer nadenken over het boeken van een vakantie
Maar wat zeggen deze berichten nu eigenlijk? En hoe erg is het, als we nog maar twee keer per jaar op vakantie gaan in plaats van drie keer? Of iets minder luxueus? Hoe erg is het, dat de enorme voorraad auto’s eerst wordt weggewerkt voordat er weer nieuwe modellen van de band rollen en hoeveel hebben de autofabrikanten zich gelegen laten liggen aan de signalen, dat de consument lichtere en zuiniger modellen willen? En was dat restaurant dat nu moet sluiten niet al veel langer aan het balanceren op het randje van zijn bestaansrecht?
Ook ik merk dat beetje bij beetje twijfelgedachtes binnensluipen: wat betekent dat voor mijn business? Ik kan wel vinden dat er geen crisis is, maar weten mijn opdrachtgevers dat ook wel? Stel nu dat het aantal opdrachten opeens terugloopt, hoe los ik dat dan op?
En op het moment dat ik merk, dat die gedachtes opkomen ga ik ze onderzoeken en treed ze met open vizier tegemoet. Niet negeren, niet onderdrukken, maar met nieuwsgierigheid onderzoeken: goh, wat interessant die gedachte. Waar zou die vandaan komen? En hoe voelt dat nou, om die gedachte te hebben? Ben ik daar blij mee, of geeft het me vooral stress? Ik gebruik de vragen van Byron Katie en merk dat een enorme opluchting zich van me meester maakt.
Het slechtste dat ik kan doen is bij de pakken neerzitten en verzanden in passiviteit. Ik ga iets doen. Maakt niet uit wat, als ik maar in beweging kom. En vrijwel onmiddellijk voel ik de energie weer stromen. Een gevoel van dankbaarheid bekruipt me.
Dankbaarheid – een ‘ouderwets’ woord. En de sleutel om het hoofd koel te houden en in je kracht te blijven staan.
Ik fiets met mijn dochter Anemoon (20 maanden) naar de supermarkt. Ze zit gezellig te brabbelen voor op de fiets, zwaait naar voorbijgangers, bedelt om een stukje kaas en worst bij de supermarkt en helpt met inpakken. Hoe zo, economische crisis? Samen zingen we op de fiets een liedje. En ik moet terugdenken aan een vader die vertelt over zijn dochter die vanaf de achterbank van hun vervallen Honda Civic zegt: “papa, ik wou dat iedereen zo rijk was als wij”.
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Jij laat op een openhartige wijze zien hoe jij in lastige situaties persoonlijk in je kracht kunt komen en daarbij door een gevoel van dankbaarheid en opluchting kunt worden bekropen.
Jij schreef jouw column vlak vóór de overwinning van Barack Obama. Ik las hem vlak daarna. Met de televisiebeelden nog op mijn netvlies, die laten zien hoe vele dankbare mensen opgelucht reageerden op de verkiezing van Obama.
Het is de kracht van ál die individuele mensen, die maakt dat Barack Obama president van de VS wordt. En juist ook de persoonlijke kracht van Barack Obama maakt, dat hij nu als 'diendend leider' voor al deze mensen kan werken.
De opluchting en dankbaarheid van zoveel mensen, ook buiten de VS, dat dit nu eindelijk mogelijk is geworden, maakt op een indringende wijze duidelijk dat we aan een nieuwe episode toe zijn.
Een episode die niet komt in de plaats van, maar die het IK-tijdperk van werken aan jezelf overstijgt. Ongeacht of dat werken aan jezelf nu in materialistische zin was of in een nieuwe spirituele zin. Beide hebben lange tijd het denken, doen en laten van met name de westerse mens gedomineerd.
Aan de orde is nu, om vanuit het ontstane momentum, met vereende krachten concreet te werken aan vernieuwing in de dagelijkse werkelijkheid. De leuze van Obama en zijn aanhangers is niet toevallig "Change, yes WE can" en niet "Change, yes I can”.
Dit kan op drie manieren waarbij de volgend genoemde de vorige niet uitsluiten:
(1) Wie op een gezonde manier volger wil zijn in een groep die goede werken verricht, moet dat doen.
(2) Wie het nodig heeft en in staat is om op een gezonde manier aan zichzelf te werken, moet dat doen.
(3) Wie het wil en in staat is om 'daarenboven' (in de zin van: de IK-gerichtheid overstijgend) in de eigen omgeving een 'dienend-leidende' rol op zich te nemen, moet dat doen.
Barack Obama is een groot voorbeeld van het nieuwe type persoonlijk leiderschap waaraan de wereld van hoog tot laag en op allerlei plaatsen in snel toenemende mate behoefte heeft.
Ik ben in een tijd waarin het - zoals jij het formuleert – “wat minder gaat”, dankbaar en opgelucht dat deze man tot president van de VS is verkozen. Zelfs zonder dat ik daarvoor in mijn eigen kracht heb hoeven te komen.