Inspecticiden

Inspecticiden veroorzaken sado-masochistische neigingen

Inspecticiden zijn kleine, bijna onzichtbare beestjes, die een verwoestende uitwerking hebben op motivatie en betrokkenheid van het totale milieu van werkers en leiders. Inspecticiden planten zich voort op een wijze die niet eerder is vertoond. Inspecticiden veroorzaken een vreemd gevoel bij die werkers en leiders. Een gevoel dat ze door de gestage toediening ervan niet meer kunnen plaatsen. Ze zijn vervreemd geraakt. Inspecticiden leiden tot sado-masochistische ervaringen.

Sado vanwege de geweldige macht die men er aan ontleent: ik inspecteer of jij je wel aan de regels van een ander houdt. Hier kan ik heel ver in gaan, want geen enkele regel van die ander wordt door jou punctueel nagevolgd. Ik zie je dan kronkelen van angst en ik weet niet of je dat lekker vindt. Het lijkt er wel op. Je vraagt je dan steevast af of ik niet zie wat je allemaal dan wél gedaan hebt en wat je met al je bezigheden zoal hebt bereikt. Je was toch met je vak bezig, jammer je. Dat vak, daar ben je goed in, huil je. Door al die regels kom je er niet meer aan toe echt met die zaken bezig te zijn, die er echt toe doen, probeer je nog even je rug te rechten. Jammer, is mijn antwoord, regels zijn regels. Ik kan er ook niets aan doen; het zijn immers niet mijn regels. Het lijkt erop dat je dat antwoord wel had verwacht. Je huilt nu als een kind en kronkelt voor mijn voeten en dreigt ermee met die hele klotezooi te stoppen. Je wilt dat ik begrip heb voor de spagaat, waar je zegt in te zitten. Helaas, regels zijn regels, is mijn antwoord. Ik weet dat je er morgen om 9.00 uur sharp weer zult zijn. Het inspecteren of men zich aan andermans regels houdt is de lust in mijn leven.

Masochistisch, omdat ik het eigenlijk wel lekker vind niet verantwoordelijk te hoeven zijn. Ik ben dan wel betrokken op mijn werk. Ook vind ik dat werk in de essentie nog belangrijk ook. Naïviteit hoort toch niet meer bij mijn leeftijd, bij mijn ervaring. Heb je dan niets geleerd van de real world? Klakkeloos de regels volgen is me wat al te gemakkelijk; dan lijkt het of ik niet meer betrokken ben bij mijn vak. Dat ben ik namelijk wel! Tegelijkertijd weet ik wel beter: de wereld bestaat niet uit boskabouters en elfjes. “Hou je in godsnaam aan de regels”, is wat ik alsmaar hoor. Ik wordt gedwongen mijn passie op te geven en in te blikken. Bekijk het dan allemaal maar, ik hou me aan de regels en jullie zien maar wat ervan komt. Ik kan er niets aan doen, ik heb immers geprotesteerd. Soms, als de kans zich voordoet, ben ik stiekem gewoon met mijn vak bezig, zinvol en betekenisvol, totdat ik merk dat het toch niet wil lukken. Totdat ik merk dat anderen dit resultaat toch nooit zullen accepteren. Dan vertel ik mijn cliënt dat het me spijt, maar dat regels, ja, weet hoe de wereld in elkaar steekt, verdere voortgang zinloos maken. Ik zeg tien keer sorry tegen mijn cliënt en protesteer zo mogelijk nog heftiger tegen mijn baas. God wat een begrip hebben we voor elkaar. Eigenlijk vind ik regels wel lekker.

Thuis, na de warme hap en het journaal, vroeg op de bank in slaap gevallen en droom na van weer een mooie dag. Tot ik wakker schrik van een nachtmerrie: ik wordt publiekelijk te schande gemaakt: je hebt geen ballen, joelt een menigte. Ik sus mezelf weer in slaap met de gedachte dat mijn geweten in ieder geval nog functioneert. Morgen weer een dag…

Deze column verscheen eerder op http://www.probleemoplossing.nl.