<p>
<p>Ik kan het volledig eens zijn met deze stelling. Het is inderdaad de angst die koning is.</p>
<p>Innovaties komen vanzelf als je de angs los laat en samen gaat werken aan een gezamelijk doel. In plaats van alles maar willen sturen en exact opdragen WAT iemand HOE moet doen.</p>
</p>

<p>
<p>Dit is me uit het hart gegrepen. Zo veel waarheid, daar zouden mensen toch van wakker moeten worden? Ik ben het erg eens met je diagnose, ik zie alleen de oplossing als te radicaal en daarmee onhaalbaar. Zie ook de discussie over Semco (http://www.managementsite.nl/columns/1624/Stimuleren-managers-onbedoeld-aangeleerde-hulpeloosheid-.aspx)</p>
<p>: er zullen niet veel leiders het lef hebben om zo ver te gaan. Ik denk dat dit uitgewerkt kan worden naar een evolutie, die op bedrijfs- of afdelingsniveau ingezet kan worden. Dan zal blijken dat de krachten van een revolutie los komen waardoor dit een voor velen een realiteit kan worden. Die revolutie gaat de CEO's niet overdonderen, maar prettig verrassen, de resultaten zullen spectaculair zijn, niet alleen in arbeidsbeleving maar ook in performance van de onderneming. Zie ook (http://www.managementsite.nl/columns/1596/ik-heb-een-droom.aspx)</p>
<p>Ik vind het wel jammer dat je jezelf in de aftiteling zo zwaar profileert, doet in mijn beleving afbreuk aan je inbreng.</p>
</p>

<p>Leuke column; mooi omschreven;als je werkt vanuit je passie en daarbij je talenten inzet dan werk je niet meer omdat het moet, maar omdat je het wilt! Het ontdekken en ontwikkelen van talenten heeft mijn passie! zie www.greve-koning.nl Wendel Greve</p>

<p>
<p>De hier bedoelde wereld is mij bekend, ik leef er in!</p>
<p>Een vooralsnog kleine wereld, door het potentieel gedoemd te groeien.</p>
<p>Die groei zal pijn doen in alle andere denkbare werelden.</p>
<p>Deze wereld kan niet op zichzelf staan en heeft al die andere werelden nodig.</p>
<p>Balans is het streven, balans continue onderhevig aan verandering. Het is de moeilijke weg die verder rijkt dan iedere andere. Welke weg gaat U?</p>
</p>

<p>
<p>Dank voor de reacties.</p>
<p>De stap naar organisaties die rond de potentie en passie van mensen is georganiseerd is mijns inziens een kwestie van tijd.</p>
<p>Er zullen een paar zware noten gekraakt moeten worden (lees paradigma's).</p>
<p>meer info lees:</p>
<p>http://www.ondernemerschap.nu/Masterclass%20Organisatie%203%200.pdf</p>
<p>Edwin de Bree</p>
</p>

<p>
<p>Je schrijft: Het is een wereld van orde, rust en discipline. Maar dat is niet de wereld die je bedoelt. Jij hebt het over chaos, energiestromen, ruimte voor nieuwe ideeën en adaptief vermogen.</p>
<p>Discipline = krijgs- of schooltucht</p>
<p>Disciplineren = aan tucht gewennen</p>
<p>Principe = vaste stelregel, uit vaste overtuiging</p>
<p>Deze woorden verhalen over innerlijk opgelegde structuren. Die kunnen net zo vast zitten als structuren die van buitenaf zijn opgelegd. Het is grappig dat juist deze woorden in je column opduiken. Bewust of onbewust?</p>
</p>

<p>
<p>Tot mijn aangename verbazing zie ik hier een tekst die niet zou misstaan in een taoistische procesbeschrijving.</p>
<p>Het genoemde keurslijf ,dat vaak zo dwingend is voor onze manier van werken, zal als vanzelf teveel obstakels gaan opleveren omdat dat de omstandigheden steeds sneller veranderen.</p>
<p>Spontaniteit is dan de eigenschap die we nodig hebben in plaats van orders uitvoeren.</p>
<p>Simpelweg beseffen dat werken vanuit de angst iets fout te doen of iets te missen minder resultaat opleverd dan werken vanuit een moment van vreugde in je bestaan zal een onomkeerbaar proces in werking zetten dat niet te stoppen is door regelgeving en strikte procesnavolging.</p>
<p> </p>
<p>Ik hoop hier meer over te horen want ik zit er vanwege reorganisaties midden in.</p>
<p> </p>
<p>deze regel uit de Tao Te Tsjing geeft uitstekend weer wat er gebeurt als beperkende regels het vrije inzicht vervangt:</p>
<p>Het is wanneer Tao verloren gaat,</p>
<p>dat de leer van de deugd ontstaat;</p>
<p>(J. Willemsens, 1990)</p>
</p>