Zelforganisatie is meer dan zelforganisatie

Columns

Een decennium gebundelde ervaring met de beweging naar zelforganisatie in de langdurige zorg heeft allerlei wetenswaardige en soms verrassende inzichten opgeleverd. In 12 columns stip ik er steeds één aan. Vandaag: Naar zelforganisatie. Een combinatie van bewegingen. Graves biedt inzicht.

Beweging naar zelforganisatie

Als we denken en praten over zelforganisatie gaat veel aandacht naar het idee dat teams geen direct leidinggevende meer hebben. Dat is niet gek, want het is een radicale breuk met ons klassieke beeld van organiseren vol met ‘leidinggeven’ en ‘sturen’. Dat is al heel lang zo en zit stevig verankerd in ons brein. Daardoor zien we andere aspecten gemakkelijk over het hoofd. Kijk je nauwkeuriger, dan zie je meer contrasten. In eerdere columns is de omslag naar een andere (Rijnlan...

L.J. Lekkerkerk
Lid sinds 2019
Wat je van ver haalt (Graves) is lekker. Maar prof.ir. Jan in 't Veld (TU Delft, Industriële Organisatie) beschreef in de eerste druk van 'Analyse van organisatieproblemen' in 1975 ook al voorbeelden van werken in autonome eenheden.
prof.dr. Ulbo de Sitter begon op basis van zijn WRR-rapport 'Op weg naar nieuwe fabrieken en kantoren' (1981) aan de TUe met de verdere doorontwikkeling en theoretische onderbouwing van de sociotechnische ideeën van het Tavistock Institute.
Hoewel beide heren zich in academische haarkloverijen verloren in onderlinge discussies, is hun erfgoed samen een stevige basis voor het ontwerpen van een structuur die condities schept voor betekenisvolle zelfsturing /-organisatie door autonome eenheden op de werkvloer.

Meer over Zelforganisatie en zelfsturende teams