In het artikel worden de purist en de player tegenover elkaar gezet. De een gaat alleen uit van zich zelf en de ander past zich alleen maar aan. Dat laatste houdt dan ook meteen in dat je ook niet meer authentiek bent.

Dat je aanpassen bij werving en selectie grote voordelen heeft is wat ik mijn kandidaten duidelijk maak. Dat je daarbij volledig authentiek kunt zijn is daarbij mooi meegenomen. Contact met een ander heeft altijd een luister deel. En alleen oprechte interesse werkt. Iedereen voelt het aan zijn water als daarin gefaked wordt. (Trouwens als je nog niet geïnteresseerd bent maar het wel wilt worden is faken een superieure strategie). In het deel waarin je gaat vertellen is het aan de orde om optimaal af te stemmen op je 'klant'. Dat doe je door te luisteren en goede vragen te stellen. Als je dan gaat vertellen, vertel je, binnen de door je klant aangegeven kaders, over jezelf. De grootste graad van authenticiteit verkrijg je vervolgens als je over concrete ervaringen verteld.

En dan niet zozeer 'over' die ervaring, maar 'vanuit' die ervaring. Een belangrijk deel van jezelf is dan weer in die situatie. Gelaatskleur, non verbaal gedrag, bewoordingen, energie en emotie zijn dan identiek. Authentieker kan het niet! En overtuigender ook niet.

Dus: tussen de player en de purist zit wat mij betreft nog heel veel productieve ruimte.

Hiel Terpstra - outplacementspecialist

www.allaboutdoing.nl

“Wees jezelf en volg je passies!” Maar wat als dit leidt tot rotzooi op het werk, een liederlijk bestaan en zich niets aantrekken van de medemens? Authentiek gedrag kan ook heel bot en onaangenaam zijn.

Rekening houden met anderen en je inleven in hun situatie blijven dus belangrijk.

Cees: Is de kunst niet veeleer het vinden van een zo goed mogelijke balans tussen beide menselijk vermogens? Jezelf vasthouden combineren met wat in de eigen werkrelaties telt!  Niet voor niets dat je het belang van communicatieve vaardigheden benadrukt. De box “Een persoonlijke handtekening” vind ik daar ook heel goed op aansluiten. De reactie van Hiel Terpstra verschaft eveneens interessante ideeen en suggesties.

Daarbij komt nog  het egocentrisme dat in dit soort kreten besloten zit: Voel IK passie; ben IK authentiek. Mensen kunnen daar behoorlijk opgefokt van raken. Laat ze zich eerst maar eens afvragen wat ze eigenlijk voor anderen willen en kunnen betekenen. Zie de column 'Passie in je werk'. http://www.managementsite.nl/columns/1285/Passie-in-je-werk.aspx

Authenticiteit is zo langzamerhand een containerbegrip geworden.Er zijn inderdaad vormen van authenticiteit denkbaar die in wezen ronduit a-sociaal zijn.  In relatie tot personal branding heeft het begrip echter een positieve connotatie: een aantrekkelijke vorm van echtheid en eigenheid. Gilmore en Pine hebben er een volledig boek aan gewijd, als opvolger van hun succesvolle 'the experience economy'.

Wanneer authenticiteit vervaagt tot egocentrisme, leidt het eerder tot een beperking dan een verrijking van de interactie. Om ook hier een voorbeeld van te noemen verwijs ik graag naar 'Voorbij het dikke-ik' van Harry Kunneman. Het dikke-ik vormt een verontrustende uitvergroting van het autonome individu dat zich bevrijd heeft van alle vormen van moreel gezag en dat zich aan niets en niemand nog wat gelegen laat liggen. Lomp gedrag, alleen voor je eigen belangen gaan, minachting voor andersdenkenden, onverzadigbaarheid en zelfingenomenheid. Deze vorm van authenticiteit is zeker geen zegen voor de samenleving.

Hoe dan wel? Als we nog even bij de filosofen  blijven, biedt Foucault een interessante invalshoek. Het ware doel van het leven is volgens hem om je authenticiteit concreet  gestalte te geven en van je leven een waar kunstwerk te maken. Er kan in dat geval  sprake zijn van een moreel spanningsveld tussen de zorg voor je zelf en  de zorg voor de ander. Het hanteren van dit spanningsveld vraagt nadrukkelijk om duidelijke normen van verantwoordelijkheid. Want van je leven een kunstwerk maken mag nooit betekenen dat je vervalt tot een narcistische zelfgerichtheid.

Authenticiteit is dus een combinatie van echtheid, eigenheid en verantwoordelijkheid.

Wat mij opvalt in de laatste bijdrage van Cees Harmsen, is de laatste alinea waarin hij spreekt over het spanningsveld tussen zorg voor jezelf en zorg voor de ander. Hij signaleert het gevaar dat de balans te ver doorslaat naar zorg voor jezelf. Als oplossing daarvoor noemt hij: het hebben van duidelijke normen van verantwoordelijkheid.

Goed, dat is de ene kant van de medaille. Ik wil graag aandacht voor het deel van de mensheid dat zich bevindt aan de andere kant van de medaille: eerder zorgen voor de ander dan voor zichzelf. Eerder begrip hebben voor de belangen van de ander dan voor eigenbelang. Enzovoorts. Veelal zijn deze mensen te vinden in beroepen waarin ze op de een of andere wijze dienstverlenend kunnen zijn: de zorg, het onderwijs; maar ook vinden we ze binnen organisaties en als zelfstandigen. Als samenleving vinden we dat wel gemakkelijk: ze stellen niet veel eisen en we kunnen ze altijd weer een tandje harder laten laten lopen met een beroep op hun verantwoordelijkheidsgevoel en op hun passie. En om een duidelijke beloning daarvoor, vragen ze meestal niet.

Wat meer gezond egocentrisme is voor deze groep zeker op zijn plaats. Die authenticiteit is er ruimschoots evenals de eigenheid en het verantwoordelijkheidsgevoel. Hoe bevorderen we een gezond egocentrisme van deze groep, zodat ze ook loon naar werken krijgen?