Onlangs was ik aanwezig bij een meeting van telemarketeers. Bij duizenden telefoontjes en miljoenen aan omzet wist het bedrijf middels prestatiemanagment met verhoogde omzetschattingen van zo'n 1,5 procent juist in te schatten. Wauw. en Duh. Die nadelen knalden in mijn gezicht. 1. medewerkers spelen in op verwachtingen. Geen wonder dat de schattingen zo scherp konden zijn. Maar zonder verwachtingen was de marge veel lager geweest.
Waarom. Veel medewerkers geloofden niet in het product en hadden geen binding met het bedrijf. Alle inzet had te maken met prestatiedruk en of bonusregelingen. Kortom slappe medewerkers verkopen een onzinnig product, waar ze zelf niet in willen en of kunnen investeren. Als dat de economie draaiende moet houden.
Prestatiemanagement is fijn voor stakeholders. Ze weten dat er druk is om te verdienen. En dashboard management is fijn voor managers zonder sociale vermogens. Eigenlijk is het net als met de atoombom, als doden een kwestie van een rode knop indrukken wordt, wordt oorlogvoeren heel gevaarlijk. Stelt prestatiemanagement zichzelf wel echte vragen anders dan hoe het resultaat te verhogen?
Als management en product resultaat zijn van processen zonder zingeving, maatschappelijk relevante bestaansreden en innerlijke commitment aan en met organisatie, product en omgeving, dan zal het aantal zeer schadelijke ontsporingen in het bedrijfsleven in de nabije toekomst heel erg veel toenemen, denk bijv. aan de melkaffaire in China, de hypotheek en leningenmarkt in de vs. En uiteindelijk komt de holheid van deze vorm van management keihard terug bij degenen die er mee spelen. Veel plezier.

Geachte,

Dit artikel reduceert volgens mij de huidige wereldeconomische realiteit ten onrechte tot welliswaar complexe doch ruim onvoldoende prestatiedimensies. Met name wat betreft de nog complexere realiteit en de gigantische impact van het mondiale beurzennetwerk op bedrijven en hun prestaties zag ik een belangrijke lacune. Samenhang primeert, net zoals het definitief begraven van het reductionisme.

Onderstaande bedenking wil ik daaraan toevoegen, ter illustratie.

Het wordt alsmaar duidelijker dat de financiële beurzen over heel de wereld niet meer zijn dan gokpaleizen, waar niet langer met geld maar met mensen-, dieren- en plantenlevens wordt gegokt. Zijn die beurzen werkelijk meer dan financiële vaten met zeepsop, waar volwassen kinderen nu zelfs al met tegenzin de grootst mogelijke zeepbellen blazen, de ene na de andere, – ook de recente staatsovername van banken is zulk een grote zeepbel –, tot Mama Natuur hen definitief naar huis roept ? Wie wacht er nog op de laatste, grootste zeepbel die uiteen spat, waarna onze mondiale economie definitief in elkaar stort, samen met de natuur ?

Moeders die hun kinderen echte zeepbellen laten blazen doen dat meestal met veel plezier, en hun kinderen zijn er dol op. Na enkele uren blazen hebben de kinderen er meestal genoeg van, en willen ze iets anders. Geen probleem voor de moeders. Volwassen kinderen op de beurs bezitten die eenvoudige reflex van ophouden blijkbaar niet meer. Ze willen blijven blazen tot ze er niet alleen zelf letterlijk bij doodvallen, maar ook elk levend wezen op onze planeet voor dood achterblijft. Wie doet er nog mee aan dergelijke waanzin ?

Hoogachtend,

Jan Braeken