De titel trok mij aan, de emoties en gevoelens die omschreven worden in dit artikel komen mij zeer bekend voor. Helaas is het zo dat men door de cultuur die heerst in een organisatie soms niet anders kunt dan je gevoelens en emoties te onderdrukken of een conflict uit te lokken. Dit is afhankelijk van de positie waarin men verkeert en de mogelijkheden die men heeft op de arbeidsmarkt. De huidige veranderingen in managementstijlen geven ruimte om op deze manier met onze emoties om te gaan. emoties

Prima verhaal Helder en begrijpelijk
Ik ben echter ook benieuwd naar de wijze waarop mensen zaken naar buiten brengen ; zijn het "echte" emoties;hoe herken je de maskers en hoe herken je patronen? Freud;Jung;eigen ervaringen
Vereist deze nieuwe manier van benaderen niet eerst het omgaan met eigen kwetsbaarheid alvorens medewerkers hierop te durven/kunnen aanspreken?
Wezenlijke veranderingen zijn dan soms afschrikwekkend zowel bij de manager als bij medewerkers
groeten
Ludo

Mooie boodschap Berenda. Met alle eisen die organisaties aan mensen stellen en mensen aan zichzelf, worden de koppen alleen maar overgoten. Het is niet gemakkelijk om ruimte te scheppen of minder van je zelf te moeten (we moeten al zoveel en nou moet ik ook nog minder moeten....), maar de bewustwording van het feit dat je jezelf nodeloos veel aandoet, is een start.

De impact van het artikel zou m.i. nog groter zijn wanneer de laatste alinea je begin zou zijn geweest. Nu 'moet' je lezen en zullen al veel mensen halverwege afhaken: 'iets over emoties'.

Wanneer ik het artikel zou lezen met de wetenschap van je laatste alinea, kan ik het verhaal met meer ontspanning lezen - ik hoef niets - het is een gift.

Ik ben van mening dat hier inderdaad eeen hele weg open is.
Ik vind dit artikel helder en duidelijk geschreven en vooral het voorbeeld van het theekopje wat te vol is : is zo herkenbaar en duidelijk.
Prima artikel!!!
Graag info over de trainingen op maat: hoe ga je om met emoties?
Kosten?

helder artikel dat inzicht geeft in de dingen die we vaak alleen denken en niet doen. hoe dat doen zou moeten blijft wat onderbelicht, immers: het "leeg maken van het theekopje voordat er nieuwe (thee) in kan" vraagt nogal wat: hoe doe je dat zonder anderen te kwetsen? in een donkere kast? met welk effect? voor wie?

Dat theekopje leegmaken is inderdaad niet zo gemakkelijk.En onmogelijk denk
ik als je als credo hebt dat je een ander niet mag kwetsen. Ik geloof niet dat het mogelijk ( en gezond) is te leven zonder te kwetsen en gekwetst te worden. Dat gebeurt toch , ook al is dat niet je intentie. De kunst van het leven is misschien wel om daar mee om te leren gaan. Als je bang bent iemand te kwetsen ga je er eigenlijk van uit dat die ander niet met jouw reakie om kan gaan en daarmee stel je je impliciet
boven de ander.....is dat terecht???
daar is veel over te zeggen....

Overigens ben ik er niet voor om zo maar te pas en te onpas te uiten wat je voelt. Maar wel om wegen te zoeken waarin dat op een gezonde manier kan. Belangrijk is om je bewust te worden van de lading die achter je woorden schuil gaat. Als je je emoties niet uit, wil dat niet zeggen dat ze niet voelbaar zijn. Alleen is de kans dan groot dat de ander er een heel eigen interpretatie aan geeft, die wellicht niets te maken heeft met wat jij over wilt brengen. Zorgvuldig omgaan met emoties ( ze te laten zijn , zonder erin te verdrinken of de ander er mee te overspoelen) is een hele klus. Er valt verschrikkelijk veel in te ontdekken over jezelf en de ander. Onderzoek naar eigen emoties ( al dan niet geuit) is een must voor iedereen die met mensen werkt lijkt me. Gemakkelijk is het niet, wel erg spannend en verrijkend. Voor jezelf en de ander.
Hoe je dat precies doet is niet goed in algemene termen aan te geven, vrees ik, maar vraagt een aanpak op maat.
En het effect? eerlijker, duidelijker, directere communicatie, rijkere contacten en minder stress; want dat inhouden vraagt een hoop energie al realiseer je je dat vaak niet....
Berenda Dekkers

Wat zijn "echte" emoties, wat maskers en patronen?
misschien een dooddoener, maar dat voel je. dat veronderstelt inderdaad dat je je eigen kwetsbaarheid durft voelen. Wat je in jezelf kent kun je ontmoeten in de ander; waar je zelf niet aan wilt, daar kun je ook niets mee naar een ander. Wezenlijke ervaringen kunnen inderdaad afschrikwekkend lijken. Heb je daar ervaring mee?? Ben ik benieuwd naar.

Ik ben benieuwd naar je ervaringen: wat kan wel en wat niet?
Het zal vast niet altijd gemakkelijk zijn je emoties te uiten, noch is het altijd verstandig. Toch denk ik dat het vaker kan dan we denken. Als we er aan gaan, spaart het naar mijn idee veel energie, maakt het het werk levendiger, en de betrokkenheid groter.
Maar ja, we zijn het zo niet gewend, dat enige oefening wel nodig ,en je neus stoten wellicht onvermijdelijk is.

Beste Berenda, je geeft heel goed weer hoe je het beste uit de mens kan halen. Ik denk dat we vaker stil moeten staan om problemen bij de kern (oorzaak) aan te pakken en niet snel van het probleem af willen zijn doormiddel van een pleister op het probleem te plakken (symptonen).

Berenda, graag ontvang ik van jou informatie over de cursus persoonlijke effectiviteit (locatie, data en kosten en overige info).

precies waar het omgaat,

Berenda,

Ik vond je artikel erg interresant. Ik denk inderdaad dat acceptatie de eerste en grootste stap op weg naar vernadering is. Op het moment dat je oprecht naar binnen kunt kijken en kunt accpeteren wat je ziet, kun je dingen loslaten. Vaak is loslaten dan helemaal niet nodig. Door acceptatie komt alle energie vrij die een mens stopt in het onderdrukken en veranderen van emoties. Hoe krachtig kun je dan zijn.

Ik werk bij een trainingsbureau en ben me aan het orienteren op het onderwerp omgaan met (eigen) emoties. Ik ben op zoek naar literatuur en praktsche ideeen. De literatuur die ik tot nu toe heb gelezen blijft wat beschouwend en geeft weinig handvatten. Kun jij me opweg helpen?

"Acteren" wordt altijd aangemoedigd in een organisatie.
Hoe je iets brengt is belangrijker dan wat je brengt. Het loslaten van eigen emotie is bij acteren een voorvereiste.

Niet de bedrijfsdoelstelling maar het eigen lot van de medewerker is de primaire drijfveer, de auteur weet dat wel vanuit Maslow.
Het eigen lot is gerelateerd aan de groepsacceptatie, mensen zijn niet zozeer gefocused op zichzelf maar op de groep en de loyaliteiten in de groep (politiek).

Zolang politiek de belangrijkste component is binnen een organisatie zal hetgeen de auteur schetst nooit bereikt worden.
Een theoretisch artikel zonder praktisch nut

Beste Jan,
Ah....dank voor je reaktie en grappig dat je het een theoretisch artikel zonder praktisch nut vindt. Nee het is niet gericht op vaardigheden op trucjes, maar daagt uit ( nou ja, dat hoop ik) tot zelfonderzoek. Stil staan bij eigen gevoelens en motieven ....en dat kan heel erg veel opleveren....maar ja...inderdaad mensen ( en vooral mannen denk ik, om nog maar eens wat in de groep te gooien) zijn vaak eerder geneigd zich met andere dingen bezig te houden dan met motieven en effecten van hun eigen gedrag. Hoewel het toch heel erg praktisch kan zijn om erachter te komen dat het effect van je gedrag geheel anders is dan je bedoelt soms.

Overigens ben ik het met je eens dat de neiging tot groepsgedrag en behoefte ergens bij te horen belangrijke elementen zijn. Maar ik daag uit om verder te gaan dan dat. Om te leren/durven handelen vanuit eigen overtuiging en "weten" zonder afgesloten te zijn voor kritiek. Om "dissident" te durven zijn. Nee, niet voor iedereen weggelegd, dat is waar....

En verder: ik geloof ook dat het belangrijk is hoe je iets brengt, maar naar mijn idee gaat het dan niet om goed acteren maar of je meent wat je zegt en er zelf ook naar handelt. In dat acteren geloof ik niet zo. Elk welvoelend mens kijkt daar zo doorheen.

Ik houd juist een pleidooi voor emoties, niet aan de kant schuiven en denken dat ze dan geen effect meer hebben, maar onder ogen zien, er mee om leren gaan en hun kracht leren gebruiken. Daar gaat het wat mij betreft om!

herkenbaar artikel, maar hoe moeilijk is het soms steeds weer de lef te mobiliseren te worden wie je bent. Zef werk ik in een organisatie waar we een grote verandering zijn ingezet en hoe snel duik en we weer weg in modellen, in... terwijl we samen zoveel kunnen.

ja, dat is de kunst denk ik om het met elkaar te doen......lijkt me fantastisch als dat lukt, als je elkaar stimuleert en het ook van elkaar over kunt nemen, maar ja....ik zal de laatste zijn om te zeggen dat het gemakkelijk is. Soms is het misschien ook wel nodig om even "onder te duiken". Tenslotte moet een mens ook serieus nemen wat ie wel en niet aan kan. In mijn eigen enthousiasme of liever gezegd vanuit mijn eigen verlangen om verder te komen ben ik dat wel eens uit het oog verloren....en dat schiet ook niet op. integendeel.
Berenda

Goed artikel, mee eens wat er staat. Blijft natuurlijk de vraag: en hoe gaan we dat doen? Antwoord kan zijn: gewoon je gaan uitspreken, daar kun je toch direct mee beginnen? Daar hoef je niet voor naar cursus? Waar, echter als je merkt dat het niet zo vanzelf gaat (het zijn tenslotte ingesleten patronen) en je zoekt daar bij hulp? Mijn advies: zoek hiervoor een opleiding die actief, langduring en intensief aan de slag gaat met gevoelens, emoties etc. Ik heb zelf de 3-jarige ITIP-opleiding gedaan en ik moet zeggen dat ik hier erg veel geleerd heb, door te doen, me uit te spreken, andere aan te raken etc. En ben ik nu totaal veranderd? Nee, want er zijn nu eenmaal thema's die je je hele leven mee draagt. Maar ik heb wel een stuk meer vertrouwen gekregen, in wat ik voel, in wat er in mij omgaat en wanneer ik in actie dien te komen. Meer weten? Stuur een e-mailtje.

Beste Berenda,

duidelijk artikel. Helemaal mee eens. Menselijk handelen gebeurt vanuit het hart of de buik. Niet zozeer vanuit het hoofd. Wel rationaliseren we onze emotioneel cq onbewust gebaseerde keuzes om ze aan onszelf en anderen te kunnen "verkopen"... De volgende stap is hoe je ermee aan de slag kunt. Die vertaalsalg is wel belangrijk. Zonder truukjes maar wel vanuit je eigen integriteit. Ik houd me op dit gebied ook met training en opleiding bezig. De insteek daarbij is de vraag hoe zo goed mogelijk om te gaan met je eigen en andermans emoties teneinde effectief te kunnen zijn. Het gaat dus om het ontwikkelen van het EQ. Eigenlijk gaat het over wat ik noem "effeqt".... Ik wil graag eens met je van gedachten wisselen over dit onderwerp.
Geo van Dam EFFEQT

Leuk artikel. Dat het voorkomen van emotionele gijzelingen bijdraagt tot een verhoging van je persoonlijke effectiviteit is voor mij een gegeven. Wat wekt zo'n emotionele gijzeling op? Ik denk dat het verstand daar een rol speelt. Het verstand zit altijd in het verleden (ervaringen/trauma's) of in de toekomst (verwachtingen). Ervaringen en verwachtingen zijn gekleurd door onze mentale modellen en eventuele traumatische ervaringen. Schouw de zaken die je verstand je voorschotelt. Daardoor blijf je in het moment en blijf je echt naar anderen. Dit voorkomt ineffectief gedrag en de spelletjes waardoor binnen organisaties veel tijd verloren gaat.

Een heel leuk bijdrage,helder,met duidelijke voorbeelden

Geweldig artikel. Zelf kom ik als stress- burnoutspecialist veel in aanraking met mensen die in de knoop zitten met hun emoties. Ik ben daarbij geinspireerd door Antonio Damasio die stelt (en onderbouwt) dat een mens geen beslissingen kan nemen zonder emoties.

Een column daarover kan je lezen op:
http://www.toptools.nl/Columnemoties.htm
Het is dus niet alleen verstandig, maar ook noodzakelijk stil te staan bij je eigen emoties. Deze bepalen immers de keuzes in je leven. Dat is een gegeven. Daar tegenover staan de managers die beweren dat alles wat zij doen rationeel onderbouwd is. Op wat voor grond beslissen zij als ze moeten kiezen uit twee gelijkwaardige opties?

Een heel uitnodigend artikel waarvan ik het belang geheel onderschrijf.

De vraag is hoe je dit leerproces vormgeeft in een organisatie. Want het is duidelijk dat we hier allemaal wat in te leren hebben. Emoties bij onszelf de juiste plek geven , ze met anderen delen en de emoties van anderen herkennen, ervaren wat ze met ons doen en helder over communiceren. Het zou fantastisch zijn als we dat zouden kunnen.Het zou al fantastisch zijn als we dat leerproces met elkaar zouden kunnen aangaan.Maar die weerbarstige realiteit......

We leven in een tijdperk waar gesproken wordt over een leven lang leren en regelmatig klinken geluiden als lerende organisaties,zelfsturende teams, vraaggericht werken, coachend leidinggeven etc. en het valt me op dat ze zelden invulling krijgen. Zelfs dat deze initiatieven actief gesaboteerd worden, want "leren" is voor velen te bedreigend voor hun imago, behoud van positie of ego. "Leren " is bekennen dat je iets niet kan en dat maakt kwetsbaar. Helemaal voor het zelfbeeld van leidinggevenden die autoriteit willen uitstralen. Terwijl het nodig is dat leidinggevenden het voorbeeld geven en leiding geven aan dit proces,blijkt dat in de praktijk meer uitzondering dan regel.

Als we ons theekopje leeg zouden maken dan zien we dat we veel blijven hangen in patronen die ons veiligheid geven. Voor het creeren van een "veilige" leerplek om te reflecteren en te accepeteren wat er is, is het noodzakelijk dat er draagkracht bij betrokkenen is voor deze benadering. Want alleen dan wordt er tijd voor vrijgemaakt.

We komen uit een periode waarin produceren centraal stond. Het wordt hoog tijd dat we produceren als onderdeel van de leercirkel voorbereiden-produceren-meten gaan zien. Bij het meten mogen we daarbij onze emoties niet vergeten!

Belangrijk thema, niet nieuw natuurlijk en er zijn al veel verstandige dingen over gezegd en geschreven. Maar het is in het Nederlands wel emotiemanagement (één woord), wat er staat is Engels. Beter nog is om het woord management weg te laten. Emoties zijn te belangrijk om te 'managen', je kunt er hoogstens mee omgaan, als realiteit.