Beste Walter, prima artikel. Vanuit mijn professie herken ik de verandering zoals jij het geschetst hebt. Het is overigens niet verbazend dat zorgverleners zich een beetje in de kou voelen staan nu de overheid zo enthousiast reageert op Buurtzorg en andere concepten. Per slot van rekening is de huidige opzet in de thuiszorg ontstaan vanuit de kaasschaaf scenario's van de afgelopen decennia. het grappige is wel dat de meeste initiatieven ontstaan door initiatiefnemers die uit de dagelijkse zorg komen en vanuit de cliënt redeneren hoe het anders kan en niet vanuit de procesmanagement gedachte: hoe kan het nog efficiënter of goeiekoper.
Een interessante vraag, vind ik, is: hoe haal je de grote organisaties uit hun slachtofferrol ('de overheid heeft ons dit allemaal aangedaan en kijk eens hoe enthousiast ze zijn over nieuwe concepten die wij vroeger hadden') naar een cliëntgerichte organisatie die redeneert vanuit kwaliteit voor de cliënt?

Interessant is ook de vraag hoe kunnen we toekomstige medewerkers opleiden en huidige medewerkers opleiden om domotica toe te passen als hulpmiddel en communicatie middel om een betere zorg te leveren. Zorg medewerkers als de nieuwe werkers die resultaatgericht werken en hun eigen organisatie als facilitair centrum gebruiken en communicatie centrum met de overheid. Geen slachtoffers van de overheid maar medewerkers met een doelstelling die past in de ontwikkelende maatschappij en als dit in mijn buurt zou kunnen als ik hulp nodig heb! Heel graag. En als het iedere medewerker lukt om minimaal 1 klant per dag gelukkig te maken dan zijn er dat dagelijks heel veel, toch.

Helemaal eens met André die stelt dat medewerkers opgeleid moeten worden. Vooral nu het concept Wijkgericht Werken door grote thuiszorgorganisaties wordt 'gebruikt' om de gunst van de (ontevreden) klant terug te krijgen. Zo gaat het ook hier in Zuid-Limburg: ze roepen allemaal wijkgericht te werken. Echter: geen woorden maar daden!! Als grote, logge organisatie kun je wel roepen dat je iets doet, het zijn uiteindelijk de medewerkers die het moeten uitvoeren bij de cliënten. En die knop gaat bij hen niet zomaar even om. Daar is gedegen scholing en bijscholing voor nodig. Ik heb voor thuiszorgteams een dergelijke scholing Werken in Wijkzorgteams ontwikkeld. Na 4 jaar en 900 thuiszorgmedewerkers verder kan ik zeggen dat deze scholing hard nodig is. Effectief communiceren, teamontwikkeling, probleemoplossend onderhandelen met cliënten en andere hulpverleners, oog hebben voor wat er leeft en speelt in een wijk, een zelfsturend team worden...het is niet iets wat iedere thuiszorgmedewerker van nature kan en doet. Daarnaast moeten bij managers en planners óók heel wat knoppen om. Daar is bijscholing eveneens hard nodig. Anders komen hun medewerkers met een OEI (Ongewenst Eigen Initiatief) dat zoals vanouds snel om zeep wordt geholpen.
Het effect van de scholing is uiteindelijk heel positief: kwalitatief betere zorgverlening, tevreden en enthousiaste medewerkers, minder ziekteverzuim, tevreden cliënten. Daar gaat het om. En als het mij lukt om minimaal 1 medewerker per dag (weer) gelukkig te maken, dan zijn het er jaarlijks heel veel, toch?

Geachte Heer/Mevrouw
Als er nog steeds zoveel crisis is in het land voor werkzoekenden,nwat gaat er gebeuren met de mensen die in de thuiszorg werken.
De ouderen in de thuiszorg hebben ook hulp nodig,nen als alles zo moeilijk wordt wat gaan we doen.
Ik loop stage in 9 zorgtehuizen en de ouderen vinden het erg dat wij ze niet meer gaan helpen. Ze zijn aan ons gehecht,en hebben veel verdriet vragen waarom de regering dit doet met hun.

groeten van Gwenny Wazir
ps wie geeft ons de antwoord