Frisse bijdrage. Kijk uit naar de volgende bijdragen.

Wanneer leiderschapsontwikkeling, strategie en de omgevingsfactoren in staat zijn om een samenspel aan te gaan, blijf je ook in staat om creatief te reageren op hetgeen er voorbij komt.
Bea, heerlijk artikel om in een 5 minuten weer aan het denken gezet te worden!! Ben benieuwd naar het vervolg!!

Diana Vaartjes, HRD-adviseur

Bea,
Je zegt woordelijk: “De belangrijkste doelen: financieel gezond worden, efficiënter werken, kwaliteit van zorg en tevredenheid van medewerkers”.

Met respect voor je ongetwijfeld goede bedoelingen, mis ik hier een zéér belangrijk criterium of randvoorwaarde: de cliënt. Als de aangekondigde volgende 9 columns dit cruciale element óók missen kan je je verzekerd weten van een enkelbijtertje.

Groet,
Jos Steynebrugh
Marketing en Innovatie Consulent

Dag Jos
Je hebt helemaal gelijk, de cliënt is de belangrijkste. Ik vind dat en de thuiszorgorganisatie waar dit voorbeeld over gaat, vindt dat eveneens. In de vierde column gaat het voorbeeld over dezelfde organisatie en zul je dat lezen.
De strategische doelen die hier genoemd worden, heeft de organisatie zichzelf gestel d bij de reorganisatie. Niet alleen goede doelen op zichzelf, maar vooral ook noodzakelijke doelen.
NB De voorbeelden in de columns gaan over organisaties uit de praktijk -het kan dus zo zijn dat iets wordt gemist en ook anders had gekund.

Bea,

Heerlijk om zo een kijkje in jouw prakijk te krijgen! Prikkelend en stimulerend.

Ik lees je column op Curacao waar na het onderzoek van Paul Rosemöller de roep om leiderschap dreigt te verstommen in de toenemende angstcultuur.

Valt ook dit vlot te trekken?

Ayo!
Ed

Dag Ed,

Wonderlijke combinatie: zonnig en angstig. Ik ken het land niet, jij bent er: is het een duo, typerend voor Curaçao?
Misschien is juist zo’n bijzondere combinatie moeizaam omdat het ook klinkt als: zichtbaar (de zon) en onzichtbaar (de angst).
Vlot trekken? Zou passen bij iets zichtbaars willen doen, terwijl het eerder aan die andere kant gezocht zou moeten worden denk ik. “Wij trekken dat wel (even) vlot”, zouden woorden van buitenaf kunnen zijn,van goedbedoelde externen.
Wat vinden de mensen zelf? Durft iemand te vertellen waar ze bang voor zijn? Angstcultuur, klinkt als angst die al heel lang speelt. En er ook niet zomaar is.
Heeft het te maken met de geschiedenis? Met gebeurtenissen?
Angst – reëel of irreëel – zit vaak diep. Vraagt om respect.
Eerder om afpellen dan vlot trekken.

Wat vind jij?
En wat heeft Paul hierover gezegd?

(een soortgelijke grote vraag op onbekend terrein maakt mij erg bescheiden, vandaar een paar voorzichtige vragen/opmerkingen)

Dag Bea.

Herkenbaar hoe vaak het in organisaties gebeurt dat juist belangrijke inhoudelijk ingezette acties gerelateerd aan de strategie wegvallen zodra dit onder financiele druk komt te staan.

Mooi Bea hoe je in dit voorbeeld van de nood een deugd maakt!


Groet Stieneke

Dag Bea,

Vlot trekken of afpellen.... een boeiende invalshoek voor het eiland. Je zet me aan het denken. Beide interventies vragen om commitment en dialoog terwijl de monologen en het zwijgen juist overheersen. Ik hoorde deze week hier op het eiland een mooie reflectie: "we zijn vaak te veel bezig met het afbreken van wat een vorige regering in gang heeft gezet en te weinig met het creëren van een gezamenlijke toekomst."
De kleinschaligheid van het eiland, de verschillende visies op de rol van Nederland en de gedachte 'als je niet voor me bent, ben je dus tegen me' spelen mogelijk een rol. Als je aangesproken wordt op je gedrag en je kunt vervolgens alleen terugslaan door de rookgordijntactiek van het beschuldigen en aanvallen van de ander te hanteren, stagneert elke vorm van ontwikkelen volgens mij. Vlottrekken en afpellen zijn dan kansloos.
Ik gun dit prachtige eiland met de prachtige mensen een strategie die mensen verbindt en leiders die zo'n verbindende strategie niet loslaten....

Leuk te zien dat je column al veel reacties oproept!

Ed