Fijn geschreven artikel over het presenteren van cijfers en data. Hoewel ik weinig met cijfers heb, ben ik erg enthousiast geworden van de combinatie cijfers met het vertellen van een verhaal en gebruik van heldere visuele presentatie. Als dat leidt tot een duidelijk overzicht voor mensen van waar ze staan, hoe het loopt en waar het naar toe gaat is dat een enorme meerwaarde.

Kijk ook hoe ze dat aanpakken in het bedrijf van Ricardo Semler waar zelfsturende teams de scepter zwaaien ('The Semco Way'). Teams ondersteund door het management met volledige transparantie in de cijfers die aan iedereen in cartoons worden aangeboden. Simpel en het werkt!

Hallo Branko,

Dank voor je positieve reactie.

Je slaat de spijker op z'n kop: pas wanneer cijfers gaan leven en 'het verhaal van de organisatie' vertellen, komen mensen in beweging. Semco is één van de schoolvoorbeelden van de ongekende kracht die goed gevisualiseerde managementinformatie heeft.

En ondanks deze duidelijke voorbeelden, wordt dit aspect van managementinformatie zwaar onderschat. Getuige de voorbeelden die ik elke week in organisaties tegenkom. En getuige ook de resultaten van mijn onderzoek waar dit aspect het laagst werd gewaardeerd.

Nog beter is het om de staafdiagrammen plat te leggen zodat de categorien onder elkaar staan en je je hoofd dus niet moet draaien om te lezen wat er staat. Als je dan ook systematisch vertikale staafdiagrammen gebruikt wanneer de horizontale as een tijdlijn is, dan ziet iedereen onmiddelijk aan de orientatie van de grafiek of we met een tijdverloop, dan wel met een vergelijking van categorien te maken hebben.

Hallo Jozef,

Kijk, zo komen we verder!

Ik ben het helemaal eens met je voorstel om de staafdiagrammen in het gebruikte voorbeeld plat te leggen. Dat leest (nog) beter.

Voor wat betreft het gebruik van staafdiagrammen om tijdspatronen zichtbaar te maken: ik ben daar geen voorstander van. Een ononderbroken lijn geeft het patroon in 1x weer. Voor het interpreteren van 12 staven heb je weer meer visuele hersen chunks nodig en dat kost tijd.

Ben ik dan de enige in dit gezelschap die zich stoort aan de tamelijk hoge Ratelband-factor in de presentatie van dhr. Rosling? Alsof je voor een schooltje kleuters een spannend sprookje staat te vertellen.
Ik ben overigens prima in staat om de patronen te herkennen in zowel de taartpunten als de cijfermatige tabellen als voorbeeld. Mogelijk komt het door het feit dat ik zorgondernemer ben in een kleine organisatie (zelf met de voeten nog in de klei) en niet voltijds bezig om de resultaten van mijzelf en mijn medewerkers op steeds 'hippere' manieren in kaart te brengen.

Beste Coen,

Dank voor je kritische noot.

Ik kan me voorstellen dat je Ratelband-achtige trekjes ziet in de presentatie van Rosling. Waar het mij om gaat is het feit dat hij met passie een visueel ondersteund verháál vertelt over een onderwerp dat door velen als uitermate saai zal worden bestempeld.

Mijn punt is dat ik vind dat we binnen organisaties veel meer op deze manier verhalen moeten gaan vertellen met managementinformatie. En niet stapels dikke rapporten met tabellen en spreadsheets uitstorten over de medewerkers en daarbij wat toelichting mompelen. Want dat ik wat ik zie gebeuren met als gevolg: desinteresse ("ik snap daar niks van", "dat gaat niet over mij"), verlaagde motivatie en dus slechtere prestaties.

Dat je in staat bent om patronen te herkennen in de taartdiagrammen en tabellen is mooi meegenomen. Dat komt waarschijnlijk omdat je gewend bent veel met cijfers te werken. Echter, ga er van uit dat de meeste mensen in jouw organisatie waarmee je de verhalen wilt delen die achter de cijfers verborgen zijn, niet in staat zijn om die patronen te ontdekken. En dat lijkt mij reden genoeg om goed na te denken over de wijze waarop je cijfers visualiseert.

Ik vind het wel belangrijk dat een kpi goed wordt opgezet en niet dat er meer werk benodigd is om de kpi meetbaar te krijgen dan het oplossen van problemen. Dan heb je het klassieke probleem dat de procedure belangijker wordt gevonden dan het oplossen van een probleem en de weg er naar toe. Ik weet niet of iemand dit herkent maar ik loop soms tegen mensen aan die praktijksituaties niet kunnen relateren aan kpi's, voor zover ze realistisch te maken zijn.

De juiste cijfers adequaat presenteren; daar gaat het om. Anders stuur je nog beter de verkeerde richting op.

Het "juiste" moet worden meten. KPI's dienen te zijn afgeleid van de strategische doelstellingen en kritieke succes factoren en vervolgens vertaald naar de diverse organisatorische niveaus waarop ze elkaar moeten versterken. Daar zit vaak een groot probleem. Complexe (matrix) organisaties met diverse rapportagestructuren hebben vaak strijdige KPI's die wederzijdse tegenwerking in de hand werken. Doorgaans doordat hieraan te weinig aandacht aan wordt besteed.

Het juiste meten, metrieken stroomlijnen in de organisatie én duidelijk presenteren gaat echt verschil maken.

ik ben het wel enigszins eens met Roel van der Vliet, dat een KPI geen doel op zichzelf moet worden.
Als een probleem moet worden opgelost is het soms handiger het probleem zelf zo snel mogelijk op te lossen en niet alle tijd te steken in het meetbaar maken van een KPI.
In veel gevallen wordt aan de KPI 's een vorm van prestatie-registratie of zelfs een prestatiebeoordeling. Terwijl de meeste aandacht moet uitgaan naar de oplossing van het probleem!!

De presentatie van Hans Rosling vind ik geweldig.

Wat ik in de reacties mis, is dat het belang van kpi's sterk afhangt van de ontwikkelingsfase van een onderneming. Als een bedrijf in problemen komt, leiden de bestaande kpi's eerder af dan dat ze bijdragen aan oplossingen. Het tijdig terugschakelen naar de meest belangrijke aandachtsgebieden met enkele cijfers, geeft dan veel meer focus en gevoel voor de echte prioriteiten. Als alle medewerkers het eens zijn over de echte prioriteiten, dan zal de doelgerichtheid enorm toenemen en de frustraties, negatieve energie, afnemen.