Goed verhaal, m.u.v. het statement dat er veel te veel leidinggevenden zijn.

Probleem is juist dat er een enorm kwaliteitsgebrek is aan leidinggevenden. Dus velen die maar een beetje geschikt zijn, zullen toch al manager worden vanwege dat grote tekort.

Nu maar hopen dat onze "Stalinistische kaders" in Den Haag dit betoog ook snappen...... De TU Eindhoven is al teruggefloten.

Beste Jan,

Dank voor je reactie en compliment.

Anders dan jij vind ik echt dat er - los van hun kwalificaties - veel te veel managers zijn. De getallen die ik in mijn column noem, zijn zonder twijfel verouderd. Tel er maar een procent of 10 bij op. Hoe het ook zij, ik zie werkelijk niet in waarom werknemers zo massaal en intensief bij de hand moeten worden genomen, zelfs meer dan kinderen van een basisschool en maar net minder dan peuters op een kinderdagverblijf. Ik weet waarover ik spreek. Ik heb gewerkt in een omgeving waar zo ongeveer elke ademtocht door een leidinggevende werd gecontroleerd. Het leidde tot anarchie, duikgedrag en vooral heel veel desinteresse bij de medewerkers. En ik heb toen ik baas werd, radicaal gebroken met deze managersoverdaad. Wat gebeurde? De organisatie veerde op, het verzuim dat torenhoog was daalde enorm, de productiviteit steeg, de kosten daalde en de werksfeer en creativiteit verbeterden opmerkelijk. Als ik je een belangeloze tip mag geven: lees mijn boekje Minimal Management eens.

Paul Verburgt

Wanneer je chef wilt worden moet je hard werken- wat een bullshit

Als je onbetaalde werkuren meerekent, werkt een vrouw wereldwijd harder dan een man.

Zo lang het mannenperspectief de maatstaf is om in het management te komen zal het vrouwenquotum nooit gehaald worden. Vrouwen worden wereldwijd benadeeld door een werkcultuur die gebaseerd is op de overtuiging dat de behoeften van mannen universeel zijn.

Op zoek naar eye-openers? En een echt niet geheel belangeloze boekentip: lees dan eens "onzichtbare vrouwen" van Carolne Criado Perez, warom we lven i een werel voor en door mannen ontworpen.

Hoi Tineke,

Ik ben niet zo'n volger van allerlei links en allerlei adviezen om veel te lezen. Je kunt me vast kort uitleggen wat de kern van het door je genoemde boek is. Ik ben geïnteresseerd.

Ik ben er ook in geïnteresseerd of vrouwen die dit stuk gelezen hebben zich herkennen in de 'beperkte' ambitie om in hogere functies te functioneren. Ik denk, dat zeker veel vrouwen mijns inziens terecht een andere keuze maken, maar hoeveel vrouwen willen wel hogere functies bereiken, eventueel onder randvoorwaarden, die nu mogelijk niet (goed) worden ingevuld.

Beste Tineke,

Bedankt voor je commentaar.

Ik reageer graag even.
Nergens schrijf of suggereer ik dat vrouwen niet hard werken. Of ze harder werken dan mannen, weet ik niet, maar ik wil het op jouw gezag graag aannemen.

Leidinggevenden werken meestal ook hard. Daar zit soms een raar aspect aan, namelijk de trots dat ze het zo druk hebben. Misschien is dat typisch mannelijk, maar ik heb ook heel veel vrouwen zien pochen op hun lange werktijden en overvolle mailboxen. Ik vond en vind dit krankjorum en het loopt bijna altijd verkeerd af.

Afgezien van die potsierlijke praalzucht, hoort hard werken wel bij veel leidinggevende banen. Dat geldt vooral daar waar het besturingsmodel nogal klassiek is en leidinggeven veelal neerkomt op controleren en micromanagement. Helaas zijn heel veel organisaties, zo niet de meeste, behept met deze managementopvatting. Daar kun je van alles van vinden, maar feit is dat je voor een leidinggevende job heel veel inspanning moet leveren en dus werktijd moet hebben. En dan nog is het persoonlijke profijt voor de managers beperkt: het werk legt een onevenredig beslag op je bestaan en per uur verdien je nauwelijks meer dan als medewerker.

Je moet er maar zin in hebben, schreef ik dus.

Is dit nu allemaal te wijten aan de masculiene dominantie? Ik geloof er niks van. Het is een effect van macht: jezelf belangrijk vinden en de ander niet vertrouwen. Dat nare verschijnsel is genderneutraal, zeg ik uit ervaring.

Ik vind dat er veel te veel managers zijn en dat medewerkers worden onderschat. In plaats van bijval krijg ik vaak uit feministische hoek kritiek dat ik de weg naar managementbanen voor vrouwen blokkeer. Vreemd, want waarom zou je vrouwen naar overbodige en slopende functies willen pushen?

Ik deel je mening ook niet dat het masculiene karakter van management vrouwen buitensluit. Vrouwen zijn op dit terrein helemaal geen slachtoffer. Die kiezen soeverein voor een eigen leven. En dat is heel vaak met een deeltijdbaan zonder leidinggevende verantwoordelijkheden.

Het feminisme zou dit moeten prijzen en onder mannen moeten stimuleren.

Paul Verburgt

Beste Niels,

Hoewel je je richt tot Tineke Otter, meng ik me toch even in het gesprek.

De voorwaarden waaronder vrouwen in managementfuncties kunnen werken, zijn net als voor mannen, de laatste jaren best wel geliberaliseerd. Vroeger was het een erezaak om als eerste op het werk te zijn en om als laatste te vertrekken (ik noem maar een voorbeeld), maar dat is inmiddels echt wel anders. In veel hogere managementfuncties zie je trouwens steeds vaker vrouwen, want er is veelal een al dan niet expliciet pro-vrouwbeleid.

Maar dan nog, heel veel vrouwen hoeven niet zo nodig. Dat is geen neerbuigend paternalisme van me of een bewijs van hun slachtofferschap. Ik zie het als een soevereine keuze van die vrouwen. Komt bij dat heel veel managementbanen behoorlijk overbodig zijn.

Wat wil je meer?

Paul