Ik ga het hebben over Nico. Een vrouw die moest opboksen tegen een masculine wereld, die graag de toon zette en bepaalde wat wel en niet goed was. Zij trok in die wereld een volledig eigen baan. 'I'll keep it with mine' zong ze in een wereld die zich van WO 2 losmaakte. Het kostte haar ook veel, ze betaalde met een heroïneverslaving, maar wie leest hoe haar leven eruit zag (misschien even checken op Wiki), begrijpt dat wel een beetje.Eigenlijk is deze vrouw voor mij altijd destijds al (ik was tien) een belangrijker icoon geweest dan Bardot, Dietrich of Garbot. Alleen Sophia Loren raakte me dieper en misschien Hanna Schygulla, de prachtige actrice uit de Fassbinder film 'Die Ehe der Maria Braun'. Ik heb die vrouwen in mijn jeugd allemaal ervaren als vrouwen met een grote mate van zelfstandigheid en autonomie. Maar ze hebben enorm tegen de stroom in moeten roeien.
Maar Christa Päffgen, oftewel de popster Nico, was voor mij een grande madame. Hoezeer ze ook verslaafd was aan de heroïne. Daarover hebben we soms een gemakkelijk oordeel. (Wie de naam Christa Päffgen associeert met Christiane F zit er misschien niet zover af.)
Maar als je je vader verliest, de eerste jaren van je leven als Duitse in nazi-Duitsland moet doorbrengen, en verkracht wordt op je 16e, dan is de behoefte aan dope zowel vergeeflijk, als begrijpelijk.
Nico was een belangrijke stijl-icoon van Andy Warhol en daardoor een belangrijk gezicht van de sixties, had liefdesrelaties met Alain Delon en Jackson Browne, en was vertrouwd met Bob Dylan, Lou Reed, Eno, Bowie en John Cale. Bronnen reppen niet over haar contacten met vrouwen. Een enkeling zegt dat ze een 'awful human being was'. Altijd leuk om te zien waarop dit soort experts hun oordeel baseren.
Ik maakte in de 70's kennis met haar via La Dolce Vita van Fellini, waarin ze een rol speelde, via mijn liefde voor Andy Warhol, via de muziek van Lou Reed en de Velvet Underground. Een mysterie was ze. Ze werd niet oud. 50. In 1938 geboren, in '88 overleed ze. Ze viel van haar fiets op Ibiza en kreeg een hersenbloeding.
Eigenlijk denk ik dat aan de generatie die nu jong is niet uit te leggen is wat de sixties hebben betekend voor onze samenleving. Ik denk wel eens dat het echte symbool voor de vrijheid van die tijd een door Warhol ontworpen hoes is van een album van Velvet Underground.
Fellini, Warhol, Fassbinder, Nico...allemaal mensen die de bestaande overheden en status uitdaagden. Die een andere cultuur wilden. En in een tijd, waarin smartphones en internet ontbraken, leek dat nog te lukken ook. Omdat we toen nog konden onderscheiden wat kwaliteit was en wat niet.
Luister als je tijd hebt eens naar haar zogenaamde geflopte album 'Chelsea Girl'. En in het bijzonder 'These days'. Op Google staat de songtekst. En kijk misschien even op Wikipedia. Deze vrouw was haar tijd heel ver vooruit. En haar talent is waarschijnlijk ondergesneeuwd in een mannenwereld waarin de vrouw maar moest zien waar ze haar talent kon stallen.
Zij deed het in de muziek. In een mannenwereld, die er niet voor open stond dat de diepere stem van vrouwen hoorbaar was.
Nico was de Camille Claudille van de popmuziek.
"Nico was a remarkable talent. She rebelled against being considered a beauty, to the extent that she quite deliberately let her beauty go,"
Jackson Browne
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>